Twee jaar

Dat is de gemiddelde overleving na behandeling bij de diagnose PTCL-nos. Op 4 april twee jaar geleden kreeg Theo zijn stamcellen weer terug in zijn lichaam in het Erasmus. Vandaag is dus de goede kant van het gemiddelde voor hem begonnen. Zijn bloedwaarden waren in orde een maand geleden, over 4 maanden hopen we op dezelfde uitslag. In Drenthe hebben we een paar mooie dagen gehad. Weinig gegeten, want niet veel trek, maar wel veel gewandeld. Etappe 5 van het Pieterpad was prachtig. 18 km lang konden we van Rolde naar Schoonloo genieten van de omgeving. Hond liep goed mee en Theo had het alleen de laatste kilometers wat zwaarder. Zonnebrand vergeten en 4 1/2 uur lopen met je snufferd in de zon geeft een mooie rode neus en wangen. We waren wel meer vergeten: het afsluiten van de auto zodat het achterportier de hele nacht wagenwijd open stond; dat de pindakaaspot op het randje in de achterbak stond en dus op de grond kletterde in duizend stukjes bij het opendoen van de achterklep; mijn mobiel, die in de vogelkijkhut op een plank bleef liggen maar door Theo gelukkig op tijd werd opgemerkt, en de andere dingen ben ik vergeten. Donderdag weer naar huis waar we het leven mogen blijven vieren. Ik ben alleen met jongste zoon naar Schërzo Släpstick geweest, geweldige muzikanten! Gisteren samen met oudste kleinzoon naar de musical Nacht in de Efteling, dat was een feestje. Vandaag een heerlijke dag met neven en nicht van Theo met partners, dit keer bij ons thuis. Voor deze gelegenheid hadden we een escaperoomkist besteld, die keurig op tijd werd langs gebracht. We hadden een uur om alle codes te kraken en sloten open te krijgen, maar het was pittiger dan gedacht. De hersenen van de pensionado’s kraakten erop los, we kwamen een heel eind, maar na anderhalf uur moesten we het toch opgeven. Met behulp van de eigenaar, die de kist kwam ophalen, kregen we toch nog de kluis open waarin de chococrypto’s lagen. We hadden ons in ieder geval goed vermaakt. Nog een heerlijk etentje in het restaurant om de hoek, en toen zag ik Theo behoorlijk inzakken. Op tijd naar bed maar. Ik sta morgen om 6.00 uur op om vogels te gaan kijken in het bos en dan kan hij lekker uitslapen. Om 11.oo gaan we richting Zoetermeer om naar een toneelstuk te kijken waarin neef met Down Syndroom een rol heeft en daarna nog langs mijn lieve moedertje. Maandag nog oppassen op jongste kleinzoon en Theo naar muziek…….en dan kunnen we Theo waarschijnlijk opvegen. Zijn stem is al hees en regelmatig hoor ik bbbbbbbb of mamamama of tutututut omdat hij niet uit zijn woorden kan komen. Maar hé, hij heeft het er graag voor over, want hij leeft!