Leed en lief

Ze vliegen zomaar ineens in het rond, kleine witte donsveren tussen de groene bladeren van de boerenjasmijn in de achtertuin. Ik zie de veren dwarrelen als ik naar de droogmolen loop om Theo te helpen die al bezig is met het binnenhalen van de naar zomerzon geurende was. En dan zie ik op de grond, half verscholen achter een struik, een vrouwtjessperwer die venijnig een dode duif aan het plukken is. Snel geef ik Theo een seintje om naar binnen te gaan en de was te laten voor wat het is en ren naar de woonkamer om het fototoestel te pakken. Weer terug in de tuin probeer ik knielend op het gras het tafereel zo goed mogelijk in beeld te krijgen. De sperwer kijkt af en toe verstoord op bij het klikken van de camera, maar laat zich verder niet afleiden van het lekkers dat ze in haar klauwen heeft. Ik kan nog een stukje dichterbij kruipen en zie dat de duif al voor een deel in de maag van de vogel is verdwenen. De rest sleept de sperwer wat dieper de struiken in, blijkbaar toch niet helemaal op haar gemak. Tijd voor mij om voorzichtig achteruit te gaan en de vogel met rust te laten. Later in de middag vind ik nog een halve toegetakelde duif naast de plantenbak, achtergelaten door de roofvogel. Met behulp van een schep ligt het arme beest al snel aan de andere kant van de heg, op de grond van een verwaarloosd pad waar nooit iemand komt. Pa en ma ekster met hun 4 jongen hebben allang in de gaten dat zij op een feestmaal kunnen aanvallen, zo te horen aan hun geschetter. Ik heb niet meer gecontroleerd of zij hun bordje netjes hebben leeggegeten. 

Naast dit duivenleed kunnen we gelukkig ook veel lief met elkaar delen. Mijn oude moeder mocht weer een jaartje ouder worden en voelt zich met haar nu 93 jaar redelijk, voor zover dat kan in een rolstoel, afhankelijk van een tillift en deels dementerend en incontinent. Mijn oudste zus heeft na ruim een jaar van ontstekingen, operaties en andere ellende weer een nieuwe heup waarmee ze voorzichtig rond kan schuifelen en gisteren hebben we tijdens een gezellige lunch de 60e verjaardag gevierd van mijn verstandelijk beperkte zus bij wie het weke delen sarcoom rustig doorwoekert in haar lijf. Haar bucketlist is afgewerkt, dus maken we gewoon weer een nieuwe. En last nut not least: eind november hopen we ons vierde kleinkind gezond te kunnen verwelkomen. We hebben veel om dankbaar voor te zijn.