Boven water

We zijn weer boven water, de Zonnebloemreis zit er op. Er is geen ander schip naar binnen gevaren en met windkracht 5 kraakt, piept en borrelt er van alles, maar we zijn blijven drijven. Liggend in onze hut onder waterniveau voelt het toch wel knus, zolang je er niet teveel over nadenkt. En daar hebben we geen tijd voor gehad, dus dat is weer mooi meegenomen. Zodra je aan boord van het schip stapt is het met de rust gedaan. Theo moest als barman van 9.00-13.00 uur en van 16.00-0.30 uur aan de bak en in de tussenliggende uren met een vakantieganger in rolstoel aan wal. Hij kon later bij het ontbijt aansluiten, dus het vroege opstaan viel mee. Alleen op de laatste dag moesten we er om 6.15 uur uit. Als receptioniste en schoonmaker zat ik om 7.30 uur aan het ontbijt en rond 24.00 uur ging ik naar bed en draaide een keer nachtdienst. Ook ik ging elke middag met een vakantieganger in rolstoel de wal op. We hadden wel een paar uurtjes vrij, maar in de praktijk help je dan toch de andere vrijwilligers of maak je een praatje met de vakantiegangers. We hebben weer van de reis genoten: leuke vrijwilligers, ontroerende verhalen van vakantiegangers, eten dat voor je wordt gekookt, bezoekjes aan Antwerpen, Veere, Hellevoetsluis en Nijmegen en een gezellig avondprogramma. Je begint de week als vreemden en eindigt als een saamhorige groep.

Zaterdag zijn we thuisgekomen en we zijn nu nog aan het herstellen. Doodop allebei, we kunnen onze ogen niet openhouden. Ik heb gemiddeld 3 uur per nacht geslapen. Een lichte slaper en een varend schip in de nacht is niet zo’n goede combinatie. Theo heeft wel meer geslapen, maar het vermoeiende werk heeft er in gehakt. Dus lopen we rond als een paar zombies. Je zou het misschien niet zeggen, maar volgend jaar gaan we weer mee als het kan. Het blijft een bijzonder iets om mee te maken.