Weten
Leven met je hand aan de trekker is niet iets om lang vol te houden, dus weg ermee en relax.
Instappen in het bootje "weten", geen land in zicht maar vertrouwen op de stuurmanskunst van de Kapitein.
Ik ben persoonlijk niet zo van het varen het feit dat je op een boot zit en er niet af kan vind ik beklemmend.
Het bootje "weten" vaart naar een veilige kust, je ziet het niet, je voelt het niet en je ervaart het niet.
Weten omdat het zwart op wit staat.
Ik merk dat de blog steeds filosofischer wordt dus nu maar eens een update van hoe zo'n zekenhuisbezoek in zijn werk gaat.
Dinsdagmorgen bloed prikken, gelukkig arriveer ik daarna op tijd bij de röntgenafdeling.
Half 11 inmiddels en mijn lichaam smeekt om een slokje of een hapje maar ik moet nuchter zijn voor de echo.
Normaal neem ik een verantwoord ontbijt van biologische havervlokken en lijnzaad met nog steeds de thee van Maria Treben.
Maar vandaag een keertje niet.
Al snel komt de verpleegkundige die in een soort mars door de wachtkamer loopt terwijl ze ondertussen vrolijk roept: mevr. Hendrikx volgt u mij!
Braaf volg ik haar naar de kleedhokjes, kleed u zich maar helemaal uit van boven, uw broek mag u aanhouden.
Dat is aardig van haar van die broek.
Inmiddels zou het routine moeten zijn maar het blijft rot als die deur aan de andere kant open gaat en je staat weer oog in oog met een dokter die je niet kent en je onderzoekend opneemt.
Ik neem plaats op het bed en de radioloog spuit een flinke klodder gel op mijn buik, vervolgens kijkt hij met de echo.
Niets afwijkends te zien hoor mevrouw, oh gelukkig zeg ik en dan komt er zo'n standaard zinnetje.
Maar dat zegt niet alles hoor soms zien we een tumor van 5 cm gewoon niet zelfs niet met CT of MRI.
Vertwjfeld kijk ik hem aan, daar lig je dan met je goeie gedrag en een ontbloot bovenlijf terwijl een wildvreemde kerel je hele buik afspeurt naar ongerechtigheden.
Een groot vraagteken hangt in de ruimte, waarom doen we dit allemaal in vredesnaam?
Ik zeg dit niet maar kom van het bed af en de verpleegkundige dirigeert me weer naar het kleedhokje.
Oh mevrouw neemt u een handdoek mee kunt u zich lekker afpoetsen u zit nog helemaal onder de gel.
Daarna rij ik naar huis op weg naar een bak koffie waar ik nu echt wel aan toe ben.
Hopelijk begrijpen jullie waarom ik het in mijn hoofd niet meer op een rijtje krijg.
Instappen in het bootje "weten", geen land in zicht maar vertrouwen op de stuurmanskunst van de Kapitein.
Ik ben persoonlijk niet zo van het varen het feit dat je op een boot zit en er niet af kan vind ik beklemmend.
Het bootje "weten" vaart naar een veilige kust, je ziet het niet, je voelt het niet en je ervaart het niet.
Weten omdat het zwart op wit staat.
Ik merk dat de blog steeds filosofischer wordt dus nu maar eens een update van hoe zo'n zekenhuisbezoek in zijn werk gaat.
Dinsdagmorgen bloed prikken, gelukkig arriveer ik daarna op tijd bij de röntgenafdeling.
Half 11 inmiddels en mijn lichaam smeekt om een slokje of een hapje maar ik moet nuchter zijn voor de echo.
Normaal neem ik een verantwoord ontbijt van biologische havervlokken en lijnzaad met nog steeds de thee van Maria Treben.
Maar vandaag een keertje niet.
Al snel komt de verpleegkundige die in een soort mars door de wachtkamer loopt terwijl ze ondertussen vrolijk roept: mevr. Hendrikx volgt u mij!
Braaf volg ik haar naar de kleedhokjes, kleed u zich maar helemaal uit van boven, uw broek mag u aanhouden.
Dat is aardig van haar van die broek.
Inmiddels zou het routine moeten zijn maar het blijft rot als die deur aan de andere kant open gaat en je staat weer oog in oog met een dokter die je niet kent en je onderzoekend opneemt.
Ik neem plaats op het bed en de radioloog spuit een flinke klodder gel op mijn buik, vervolgens kijkt hij met de echo.
Niets afwijkends te zien hoor mevrouw, oh gelukkig zeg ik en dan komt er zo'n standaard zinnetje.
Maar dat zegt niet alles hoor soms zien we een tumor van 5 cm gewoon niet zelfs niet met CT of MRI.
Vertwjfeld kijk ik hem aan, daar lig je dan met je goeie gedrag en een ontbloot bovenlijf terwijl een wildvreemde kerel je hele buik afspeurt naar ongerechtigheden.
Een groot vraagteken hangt in de ruimte, waarom doen we dit allemaal in vredesnaam?
Ik zeg dit niet maar kom van het bed af en de verpleegkundige dirigeert me weer naar het kleedhokje.
Oh mevrouw neemt u een handdoek mee kunt u zich lekker afpoetsen u zit nog helemaal onder de gel.
Daarna rij ik naar huis op weg naar een bak koffie waar ik nu echt wel aan toe ben.
Hopelijk begrijpen jullie waarom ik het in mijn hoofd niet meer op een rijtje krijg.
6 reacties