Strijd

14 augustus

Mijn lichaam en geest hebben besloten ieder hun eigen weg te gaan, er is sprake van een scheiding.
Ze leven nog wel met elkaar maar van enige vorm van samenwerking is geen sprake meer.

Mijn jongste dochter vraagt waarom ik ik toch zo hardnekkig het woord sjagerijnig verkeerd spel, daar heeft de spellingscontrole me ook al op gewezen maar laat dit nu mijn eigen privé rebellie zijn alsjeblieft.
Botpijn, spierpijn, alle kracht die weggezogen wordt is voor mij een onoverkomelijk probleem, nee hoor niks lijdzaam dragen was het maar waar.
Je moet eraan toegeven zegt men, ja ja.
Maar leven met beperkingen behoort niet tot mijn mogelijkheden.
Wat erg voor mensen die jaar en dag zo moeten leven.
En dan voel ik me weer schuldig want er zijn tenslotte heel veel mensen die het veel slechter hebben, die oceanen overvaren in kleine bootjes en weet ik wat voor ellende.
Dat kun je niet met elkaar vergelijken natuurlijk, maar het zet wel te denken.
Lijden hoort blijkbaar bij het leven en niemand ontkomt eraan.

Na 5 dagen is het ergste leed geleden en kan ik gelukkig nog wat leuke dingen ondernemen met ons gezin.
De vakantie is voorbij en we moeten weer in het gareel, 7 uur uit bed dat valt behoorlijk tegen.
Maar de kindertjes gaan met blije zin naar school en ik heb het rijk weer alleen.
Echt rust geeft het niet want gistermiddag ben ik al weer naar het ziekenhuis voor controle en gesprek met oncoloog.
Bloed is goed een HB van 7.7 is niet slecht en ook de zweepslag heeft goed geholpen de waardes van de leukocyten zijn ook flink gestegen dus kort samengevat ben ik gewoon in topconditie.
Niet dat het zo voelt hoor, ik snap niet waar ik toch zo moe van ben.
Een uurtje door de stad lopen, want ja er moeten kleren gekocht worden, is echt een opgave.
Gelukkig dat er terrasjes zijn.

De 5e chemo zit erin en ik had zo'n zin om even met Cindy een rondje te doen.
Heerlijk, zulke momenten zijn van goud.
Morgen die Neulasta spuit dan ben ik misschien weer dagen van de kaart.
Gelukkig krijg ik wel 4 dagen extra dexamethason, hopelijk sleept dat me er doorheen.
Nu mijn bloed op een goed peil zit hoef ik ook niet meer zo zenuwachtig te zijn over rondzwervende bacillen en virussen.
Kan ik mijn kluizenaarsbestaan een beetje loslaten.

Volgende week maandag heb ik een gesprek met de chirurg want ja ik moet ook nog onder het mes.
Daar zie ik tegenop, 5 kinderen heb ik aan die borst gehad, zo gewoon en vanzelfsprekend.
Moeilijk om dat onder woorden te brengen.
1 borst dat lijkt me helemaal niks en dat ga ik zeggen maandag, volgend jaar om deze tijd heb ik er weer 2.
Dat lijkt me een mooi doel om na te streven.

Nog een ander doel is de Jesus-Trail, de route lopen van Nazareth naar Kapernaüm in een aantal dagen uiteraard.
Eigenlijk wil ik dat in februari 2016 doen omdat dat de mooiste tijd van het jaar is in Israël.
Ik weet niet of dat realistisch is maar ja je moet toch iets hebben om naar toe te werken niet waar.

Ik heb nog 1 chemo te gaan, een week daarna de petscan.
Ook spannend omdat dat eigenlijk het uur van de waarheid is wat de lever betreft.
ZIt er wat of is het weg.
Ik schuif dat spook nog even van me af.

Ik heb geleerd dat geloven niet zonder vertrouwen gaat, je kunt geloven in God maar toch liever de regie in eigen hand houden.
Maar dat vraagt God niet van ons
Geloven is de regie en controle van ons leven in Zijn handen leggen.
Dat is echte vrijheid.

Zie dat maar eens vast te houden.

Van dit liedje van Trinity word ik altijd heel blij, ik hoop jullie ook.