Puzzel

Het leven is eigenlijk een grote puzzel, naarmate je leven vordert vallen dingen op zijn plaats.
De stukjes liggen er al maar het geheel zie je niet en pas als er een stukje past valt er weer een kwartje.

Vrijdagmorgen 17 juli gingen Vera, Rhode, mijn oudste broer en ik op uitnodiging van de geneticus weer naar de Daniël de Hoed kliniek.
De uitslag van de DNA test was binnen en in de brief die ik eerder afgelopen week kreeg stond dat ik drager ben van de 1100 delC-mutatie in het CHEK2-gen, en niet van het BRCA1 en BRCA2 gen.
De geneticus gaf ons uitleg wat dit inhoud.
Dit gen wordt pas sinds eind 2014 meegenomen in het onderzoek dus bijzonder dat we dit nu weten.
Volgens de geneticus is het een grote medeoorzaak van de borstkanker bij mij.
Dat bedoel ik met puzzelstuk, heel je leven heb ik dat en ik wist het niet, je krijgt het mee van je ouders en nu pas weet ik dat het überhaupt een deel van mijn leven is.
Meevaller is dat ik geen extra zakje chemo hoef, tegenvaller is dat de kans op 2-zijdige borstkanker 30% tot 50% is.
Dit betekent een jaarlijkse controle voor mij tot 60 jaar of ik kies voor amputatie van beide borsten.
Het is natuurlijk allemaal gebaseerd op cijfers en kansberekeningen.
Ik wil niet in de val van de eeuwige angst vallen want tenslotte is helemaal niets zeker in het leven.
Wat wel zeker is, is Jesaja 44:8
Wees niet angstig en wees niet bevreesd.
Heb ik het u van toen af niet doen horen en bekend gemaakt want u bent Mijn getuigen.
Is er ook een God buiten Mij. Er is geen andere Rots, Ik ken er geen.


20 juli
Vandaag de PICC geplaatst.
Nu weet ik weer waarom ik 30 jaar geleden voor Schoevers heb gekozen en niet voor een opleiding tot verpleegkundige.
Ik zou volstrekt ongeschikt zijn voor dit beroep, respect voor de verpleegkundigen.
Uiteraard was het helemaal geen peuleschil zoals mij van tevoren was verzekerd.
Na 3 keer prikken en veel pijn ging er uiteindelijk 42 cm lijn richting mijn hart.
Dat wist ik dus ook niet voor ik hier aan begon en daarbij zit ik nu met een soort van aanhangsel aan mijn bovenarm.
De zusters waren lief en meelevend maar ze konden niet voorkomen dat ik ontzettend sjagerijnig de afdeling verliet.
Vervolgens kreeg ik een tas vol verzorgingsmateriaal mee voor de thuiszorg (ook dat nog!!) die iedere week een pleister moeten vervangen. Ik heb eens in die tas gekeken en volgens mij zit er voldoende materiaal in om een oorlogswond te behandelen.
Moet ik nu lachen of huilen, ik weet het echt niet.
De oncoloog heeft nog even mijn borst bekeken en gevoeld en volgens haar is de tumor duidelijk aan het slinken dit idee had ik
zelf ook al wel en ik ben blij dat dit nu bevestigd is.
De lever doet nu even niet meer mee maar ze verzekerde mij dat die discussie na de laatste chemo weer gevoerd gaat worden
afhankelijk wat de CT en MRI scan zal laten zien. Als het plekje onveranderd is dat is het dus zeker goedaardig maar als
het kleiner is of verdwenen dan hebben we dus wel te maken met een uitzaaiing.

21 juli
Vandaag 3e chemo gehad en eerlijk is eerlijk ik heb nu echt profijt van de PICC, aanklikken en klaar.
Geen getob meer met infuus.
De zusters hebben het ook heel netjes voor me ingepakt daarna, niet onzichtbaar maar ik ga daar aan wennen heb ik mezelf voorgenomen.
Thuis voel ik de sloomheid op me vallen.
Hopelijk morgen beter met een dosis Dexamethason want "The show must go on" natuurlijk.

Mijn stemmingen zijn nogal wisselend zoals jullie misschien al opgevallen is, de ene dag kan ik alles zien zitten
en de volgende dag zie ik overal tegenop.
Nu ben ik van mezelf ook best zo in de wolken zo in de kolken, zoals ze dat noemen.
Maar dat wordt wel versterkt door de chemo en het lastige is je kunt er niets aan doen.
Dat is net als met bloedwaardes, de chemo haalt die naar beneden en je kunt er zelf volgens de verpleegkundige niets aan toevoegen, oké ik knik braaf ja, maar ik ga toch maar trouw door met de thee en de kruidendrank van Maria Treben.
Het idee dat ik zelf iets doe geeft op de één of andere manier toch een goed gevoel.