Meelijdend voorwerp

Meelijdend, meelijwekkend dat is zo'n beetje hoe het met mijn "oude" borst gesteld is momenteel. Je zal het maar meemaken als borst, eerst ben je met zijn tweeën je groeit samen op en je bent zowat identiek aan elkaar. Je maakt als borstenpaar veel mee en het wordt pas echt zwaar als je baby's te voeden krijgt. Kloven, stuwing en constante bron van voeding voor een ongeduldige baby die geen medelijden kent en zijn/ haar nagels in je zet en smacht naar wat alleen een borstenpaar heeft en dat is borstvoeding. En dit vijf keer maar liefst, ze worden er niet mooier op maar wel dierbaar, ontzettend dierbaar en geliefd. Op een kwade dag wordt één van de twee ziek en overlijdt, dan blijf je alleen achter en dat is heel gek, onnatuurlijk en eenzaam. Die eenzaamheid duurt niet voor altijd want je krijgt als overgebleven borst een stiefzus. Een hele mooie stiefzus, veel mooier dan jij bent, onervaren en nooit iets geleden. Je doet het er mee want beter iets dan niets en het verlicht enigszins de eenzaamheid ook al krijg je natuurlijk nooit zo'n band als met je eigen tweelingborst. En dan komt het moment dat er buiten jouw wil besloten wordt om van dit a-symmetrische duo een goed passend symmetrisch geheel te maken. De schrik zit er goed in, minstens de helft verdwijnt en met veel duwen en wrikken wordt je gevormd tot een heel nieuw lichaamsdeel. Het doet pijn en je lijdt maar je bent ook trots, Wauw ik ga een nieuw leven beginnen! Het leek eerst oneerlijk want je mankeert niks en toch wordt er gesneden is dat wel oké ? Maar ik heb goede hoop dat als alle beurse plekken verbleekt zijn en de wonden genezen ook derest van het lichaam beter zal gaan functioneren. Geen nekklachten door a-symmetrie en een betere balans. De operatie is geslaagd, en ik ben weer thuis. Het viel allemaal erg mee en dankzij de lieve verzorging in het ziekenhuis was het allemaal prima te handelen. De tepel heeft het wel zwaar zei de arts tijdens het ochtendbezoek, ik kreeg gelijk een déjà-vu gevoel van een half jaar geleden toen hij exact dezelfde woorden over mijn nieuw geconstrueerde borst zei. Ik staar naar een pimpelpaarse tepel die eigenlijk niet eens meer als zodanig te herkennen is. Ik voel onrust, als dit maar goed komt piep ik vanuit mijn bed tegen de arts. Natuurlijk wel zegt hij kordaat en na een paar sneetjes gemaakt te hebben om de zwelling te laten afnemen zwiert hij de kamer weer uit. De verpleging kijkt ook bedenkelijk en er worden speciale gaasjes aangebracht. Eind van de dag mag ik weg, omdat de verpleging bedenkingen heeft ga ik niet helemaal gerust naar huis. Inmiddels zijn we een paar dagen verder en er is duidelijk verbetering zichtbaar dus ik hou moed. Weer een hindernis genomen in deze survival, langzaam maar zeker komt de eindstreep in zicht.