Het vervolg van de borstreconstructie

Na een half jaar zeer geduldig wachten was 15 oktober de datum dat mijn andere borst verkleind en gelift zou worden zodat alles er weer symmetrisch uit komt te zien. De chirurg vond mijn buiklitteken nog te veel aanwezig dus daar zou ook nog wat aan gedaan worden. Die maandagmorgen belde de secretaresse van de chirurg met de mededeling dat er een spoed was en dat ik er rekening mee moest houden dat de operatie niet door kon gaan. Op mijn vraag of ik dan wel moest komen zei ze ja hoor we verwachten dat het gaat lukken maar hou er wel rekening mee. Nou dan ga je al niet lekker op pad en ik stap met gemengde gevoelens het ziekenhuis in. De verpleging weet nergens van en begint enthousiast met bloeddruk meten, temperatuur opmeten en ik krijg alvast uitleg over de spiksplinternieuwe gadgets die het de patiënt zo comfortabel mogelijk moeten maken. Ik kijk onder de indruk naar de tablet waar ik precies op kan aangeven hoeveel graden ik het wil hebben op de kamer en hoe ik om een glaasje water kan vragen door een simpele klik op het scherm. Dat was een half jaar geleden in het oude gebouw wel anders toen lag ik weg te smelten en niemand in het hele ziekenhuis wist hoe de verwarming omlaag moest. Een hele verbetering dus en ik kijk vanuit het raam op de prachtige daktuin en dat in hartje Rotterdam. Voorzichtig begin ik mijn onrust los te laten en verwacht eigenlijk dat alles gaat gebeuren zoals gepland. Maar nee nadat de verpleegster de kamer heeft verlaten om mijn gegevens in te gaan voeren krijg ik het gevreesde telefoontje. De spoed loopt uit en de operatie wordt gecanceld, mijn man en ik lopen naar de balie met het teleurstellende nieuws en de verpleegster kijkt me geschokt aan, Tis toch geen waar zeker? Ja het is waar en onverricht terzake rijden we weer naar huis. Natuurlijk gaat een spoed altijd voor, ik bedoel als je zelf een spoed bent ben je blij dat je direct geholpen wordt. Maar ik heb echt een paar dagen moeten slikken en mezelf resetten. Vrijdags kreeg ik bericht dat de operatie op 30 oktober gepland staat dus dan volgt een nieuwe poging. Spannend is het want ja als er nu maar niet weer een spoedgeval is. Ik verman mezelf en denk er komt een dag dat ik weer compleet ben en ik dit hele verhaal achter me kan laten. Ik neem me voor vanaf 2019 me volledig te gaan storten op mijn nieuwe missie, en daar heeft kanker geen rol meer in dat boek gaat dicht en verdwijnt op de boekenplank. Ik gooi het niet weg want deze periode was ook heel verrijkend voor mijn geestelijke ontwikkeling. Zonder deze ziekte was ik misschien nooit aan de cursussen contextueel pastoraat en paardencoaching begonnen. Mijn gebed is dat God me kan gebruiken in mijn nieuwe ik, coachen met mijn pony's en nieuwe dingen ontdekken, Maar eerst nog even deze zure appel wegwerken. Ik hoop dat ik volgende week een blije blog kan schrijven waarin staat dat alles naar wens is gegaan.