Gemengde gevoelens

Jozua 3:5
Heilig u, want morgen zal de Heere wonderen doen in uw midden.

De petscan
Afgelopen dinsdag was het weer zover.
Ik moest er al vroeg zijn dus vanaf half 7 beginnen met water drinken, om 8.00 uur moest ik 2 liter binnen hebben.
Daarna de hele procedure met het radioactieve middel, een uurtje onder een dekentje en vervolgens in de scan.
Een beetje claustrofobisch blijft het wel en een half uur duurt best lang.
En het besef dat wat er misschien openbaar gaat komen maakt het extra spannend.
Drie dagen later de uitslag, ik voel me niet meer zo zeker van mezelf als de eerste keer.
Wat kan een mens naïef zijn: ik voel niks dus ik heb niks.
Nu is mijn conditie drastisch verminderd, snel moe en een hoofd wat niks kan hebben.
Vooral in de zin van het onthouden van dingen.
Of een gesprek met iemand en je denkt na een kwartier waar hebben we het ook al weer over.
Soms zie ik mensen onderzoekend naar me kijken alsof ik ze niet meer op een rijtje heb, nou ja dat klopt wel aardig.
De focus is een beetje weg.
Maar de boodschap van de oncoloog is helder en kan zelfs ik in mijn toestand bevatten.
Er is in mijn lichaam geen enkele kankeractiviteit meer te zien.
Dat is toch te mooi om waar te zijn, ja inderdaad want ook het plekje op mijn lever is verdwenen.
Ik noem dit maar het hoofdpijndossier en leg dat voorlopig in een dichte la.
En ga me voorbereiden op de operatie.
Ik ben ontzettend blij dat ik die chemo's afgesloten heb, dat was toch wel een pittige tijd en wat ben ik dankbaar dat het niet voor niets is geweest.

Het is een wonder, zo ervaar ik het ook.
God was er al die tijd bij, ik ben die woestijnreis niet alleen begonnen.
Ik weet niet hoe ver ik ben inmiddels, ben ik halverwege of op een kwart of nog nauwelijks gevorderd.
Maar het maakt me niet eens meer uit, ik ga deze woestijnreis afmaken.
Als je eenmaal onderweg bent kun je niet meer terug want wat achter mij ligt ga ik niet meer terugvinden.
Blik op de volgende hindernis en ja, ik heb het mes nog tussen de tanden.