Operatie

De dagen voor de operatie ben ik niet nerveus, ik doe thuis van alles, maak ritjes met Cindy en probeer gewoon zoveel mogelijk bezig te zijn.
Donderdag word ik 7.00 uur verwacht, nuchter en wel.
Mijn man en oudste zoon begeleiden me.
Een broeder brengt ons naar een kamer waar 3 mensen nog in diepe rust zijn, daar zou ik dus niet van gecharmeerd zijn als ik daar lag maar afijn al snel komt het ziekenhuisleven op gang en komt het moment dat ik het operatiehemd aan moet een kalmeringspilletje krijg en tenslotte word ik naar de operatiekamer gereden.
Eng vind ik het, ik probeer niet te huilen maar de chirurg ziet mijn onrust. alles komt goed zegt hij met een knipoog.
De operatietafel is smal, als ik er maar niet afval zeg ik tegen de verpleegster, welnee lacht ze.
Ik krijg een kapje op, ademt u maar diep in zegt de anesthesist en het volgende wat ik weet is een gezicht boven me die me vertelt dat ik terug naar zaal ga.
Dan zie ik de vertrouwde gezichten van man en zoon.
Volgens de chirurg is alles prima gegaan en is hij geen rare dingen tegengekomen maar de patholoog moet alles nog bekijken.
Derest van de middag breng ik half slapend door, op een gegeven moment staat de fysiotherapeut aan mijn bed de oefeningen voor te doen.
Ik wil niet onbeleefd zijn Maar kan amper mijn ogen open houden.
Geen idee waarom ze oefeningen gaat doen bij iemand die net uit narcose is.
Thuis heb ik een map met dezelfde soort oefeningen neem ik aan dus dit is iets waar ik me morgen mee bezig ga houden.
Verder ben ik erg misselijk, spuitje 1 en spuitje 2 helpen niet en ook dexamethason brengt geen verlichting dus moet er grover geschut via infuus ingebracht worden en dat helpt wel gelukkig.
Dan moet ik van de broeder naar het toilet maar ik moet niet hoor! Dat zullen we dan wel eens zien en middels een echoapparaat constateert hij dat ik wel moet en braaf loop ik aan zijn hand richting toilet.
Dit is een hele onderneming met infuus aan de ene kant en drain aan de andere kant.
Ik verzeker hem dat ik dit vanavond en vanacht niet alleen kan, ja hoor zegt de broeder (die mijn zoon zou kunnen zijn) dat kunt u best.
en inderdaad ik kan dat en daar ben ik dan weer best trots op.
Ik lig niet alleen maar met 2 mannen en die krijgen natuurlijk ook bezoek, ben blij dat het 20.00 uur is.
Maar mijn buurman wil tv kijken of ik daar moeite mee heb of een voorkeur.
Hij lijkt me niet het type van de woonmagazine programma's dus ik zeg nee hoor kijkt u maar wat u wilt.
In flitsen zie ik bloederige taferelen van CSI zonder geluid weliswaar maar Help ik wil rust.
Ik doe mijn ogen maar dicht.
Om 11.00 uur gaat de tv uit maar rust krijg je niet in een ziekenhuis, ik hoor rammelende karretjes en hoeveel mensen er niet op de bel drukken s'nachts!!
Zenuwachtig hou ik het flesje van mijn drain in de gaten, er mag vannacht niet meer dan 30 ml bijkomen want anders mag ik niet naar huis.
Om 6.00 uur schijnt er iemand met een zaklamp natuurlijk net op het moment dat ik slaap en om kwart over 7 is het blijkbaar mooi geweest en is het slapen voorbij.
Ik heb alle uren voorbij zien komen en wil nog maar één ding, zo snel mogelijk naar huis.
Gelukkig vind de chirurg dat ook een goed idee.
Als alles van me is losgekoppeld volgt nog het aanmeten van de tijdelijke prothese.
Het valt allemaal mee, ik ga er niet uitgebreid over nadenken op zo'n moment.
Dat ga ik later doen, het is zoals het is.