Een hoofdstuk klaar
Afgelopen week was ik op controle op de poli plastische chirurgie, ik was alleen gegaan en dat ging prima want wat weet ik inmiddels de weg goed in Rotterdam en de parkeergarage en het Erasmus is geen labyrint meer.
Natuurlijk niet bepaald the place to be maar gek genoeg voel ik me er aardig thuis.
De koffieautomaat staat vlakbij de liften en ik dacht ik neem gelijk een beker koffie mee want meestal zit je wel even in de wachtruimte.
Maar tot mijn verbazing zat er geen mens en kreeg ik de gloeiendhete koffie zo gauw niet weggewerkt voor ik aan de beurt was.
De arts was zeer content want Hoera de wonden zijn dicht en alles ziet er keurig uit.
Buikwondlitteken is weliswaar groot, rood en best wel aanwezig maar er is me verzekerd dat dit na een half jaar wel aardig zal bijtrekken en dan is er nog geen man overboord want de plastisch chirurg draait zijn hand niet om voor een litteken over de volle breedte van mijn buik.
Borst is echt heel mooi geworden en daar ben ik ontzettend trots op en blij mee.
Uiteraard is dit verhaal nog niet afgelopen en kan het boek nog niet dicht maar deze episode kan ik wel achter me laten.
Het was zwaar en het viel niet mee maar ik sta nog steeds volledig achter deze keuze om de reconstructie te laten doen.
In juli mag ik terugkomen bij de chirurg om de verdere stappen door te nemen en een volgende operatie te bespreken want de andere borst krijgt een make-over en als alles dan keurig gladgestreken is kan ik hopelijk de focus op mijn lichaam loslaten.
Waarschijnlijk koop ik dan een jurk met een diepe decolleté want dat is iets wat ik ontzettend heb gemist.
Natuurlijk is dit niet het allerbelangrijkste en zal ik ieder jaar weer die ct en mammografie krijgen, de tamoxifen iedere dag trouw slikken en twee keer per jaar het infuus met zometa toegediend krijgen.
Dus ja loslaten is zeer betrekkelijk in mijn situatie maar het verdriet om die borst die er niet meer is is veranderd in dankbaarheid om die nieuwe borst die zo wonderlijk gemaakt is.
Ik hoop dat ik andere mensen niet te veel heb afgeschrikt door mijn ervaringen, natuurlijk is het heftig maar het is het waard.
Het is belangrijk om naast al het ernstige en verdrietige ook het positieve te blijven zien en als ik nu terugdenk aan de gezichten van mijn zus en dochter toen ze zalf moesten aanbrengen op de wond onder mijn borst moet ik ondanks alles lachen.
Het zijn ook dingen die je nooit meer vergeet het was niet leuk maar wel memorabel en waarschijnlijk gaan we dit nog vaak ophalen en hebben we dat toch maar mooi met elkaar gefixed
De weken na de operatie heb ik heel veel hulp gehad, er is voor ons gekookt, het huishouden gedaan en morele steun gehad op allerlei manieren.
Inmiddels doe ik al een tijdje weer alles zelf en het is heel fijn om de regie weer in eigen handen te hebben.
Ik heb ervaren hoe onoverkomenlijk sommige situaties kunnen lijken als je er midden inzit. Als het dan weer voorbij is en beter gaat denk je bij jezelf wauw wat heb ik meegemaakt, hoe deed ik dat eigenlijk.
Wat is het heerlijk dat het voorbij is en ik de horizon weer zie en verder mag kijken dan dat grote probleem.
Er speelt ook nog het wat kleinere probleem van de poliepen in mijn baarmoeder die er nog uit moeten deze zomer maar wat lijkt dat onbenullig na deze ervaring dus daar sla ik me nog wel doorheen.
Ik kan me niet meer de tijd voorstellen voor ik ziek werd want het enige wat ik voor mijn 49e heb gehad is een operatie aan mijn keelamandelen.
Vastbesloten ga ik van de zomer genieten en proberen niet na te denken over eventuele volgende obstakels want dat is weer voor het volgende hoofdstuk.
Natuurlijk niet bepaald the place to be maar gek genoeg voel ik me er aardig thuis.
De koffieautomaat staat vlakbij de liften en ik dacht ik neem gelijk een beker koffie mee want meestal zit je wel even in de wachtruimte.
Maar tot mijn verbazing zat er geen mens en kreeg ik de gloeiendhete koffie zo gauw niet weggewerkt voor ik aan de beurt was.
De arts was zeer content want Hoera de wonden zijn dicht en alles ziet er keurig uit.
Buikwondlitteken is weliswaar groot, rood en best wel aanwezig maar er is me verzekerd dat dit na een half jaar wel aardig zal bijtrekken en dan is er nog geen man overboord want de plastisch chirurg draait zijn hand niet om voor een litteken over de volle breedte van mijn buik.
Borst is echt heel mooi geworden en daar ben ik ontzettend trots op en blij mee.
Uiteraard is dit verhaal nog niet afgelopen en kan het boek nog niet dicht maar deze episode kan ik wel achter me laten.
Het was zwaar en het viel niet mee maar ik sta nog steeds volledig achter deze keuze om de reconstructie te laten doen.
In juli mag ik terugkomen bij de chirurg om de verdere stappen door te nemen en een volgende operatie te bespreken want de andere borst krijgt een make-over en als alles dan keurig gladgestreken is kan ik hopelijk de focus op mijn lichaam loslaten.
Waarschijnlijk koop ik dan een jurk met een diepe decolleté want dat is iets wat ik ontzettend heb gemist.
Natuurlijk is dit niet het allerbelangrijkste en zal ik ieder jaar weer die ct en mammografie krijgen, de tamoxifen iedere dag trouw slikken en twee keer per jaar het infuus met zometa toegediend krijgen.
Dus ja loslaten is zeer betrekkelijk in mijn situatie maar het verdriet om die borst die er niet meer is is veranderd in dankbaarheid om die nieuwe borst die zo wonderlijk gemaakt is.
Ik hoop dat ik andere mensen niet te veel heb afgeschrikt door mijn ervaringen, natuurlijk is het heftig maar het is het waard.
Het is belangrijk om naast al het ernstige en verdrietige ook het positieve te blijven zien en als ik nu terugdenk aan de gezichten van mijn zus en dochter toen ze zalf moesten aanbrengen op de wond onder mijn borst moet ik ondanks alles lachen.
Het zijn ook dingen die je nooit meer vergeet het was niet leuk maar wel memorabel en waarschijnlijk gaan we dit nog vaak ophalen en hebben we dat toch maar mooi met elkaar gefixed
De weken na de operatie heb ik heel veel hulp gehad, er is voor ons gekookt, het huishouden gedaan en morele steun gehad op allerlei manieren.
Inmiddels doe ik al een tijdje weer alles zelf en het is heel fijn om de regie weer in eigen handen te hebben.
Ik heb ervaren hoe onoverkomenlijk sommige situaties kunnen lijken als je er midden inzit. Als het dan weer voorbij is en beter gaat denk je bij jezelf wauw wat heb ik meegemaakt, hoe deed ik dat eigenlijk.
Wat is het heerlijk dat het voorbij is en ik de horizon weer zie en verder mag kijken dan dat grote probleem.
Er speelt ook nog het wat kleinere probleem van de poliepen in mijn baarmoeder die er nog uit moeten deze zomer maar wat lijkt dat onbenullig na deze ervaring dus daar sla ik me nog wel doorheen.
Ik kan me niet meer de tijd voorstellen voor ik ziek werd want het enige wat ik voor mijn 49e heb gehad is een operatie aan mijn keelamandelen.
Vastbesloten ga ik van de zomer genieten en proberen niet na te denken over eventuele volgende obstakels want dat is weer voor het volgende hoofdstuk.