Coronaleed en weer door.....

Begin januari overkwam me opnieuw iets totaal onverwachts. Na mijn thuiskomst uit het ziekenhuis vanwege een urineweginfectie kreeg ik weer hoge koorts. Omdat ik een afspraak had voor een chemokuur moest ik een Covid test doen en bleek ik positief. Hoe is het mogelijk dat kan er ook nog wel bij. Het hele gezin 14 dagen in quarantaine, in de loop van de week werd op onze jongste zoon na iedereen positief getest. Wat een vreemde tijd was het, frustrerend maar aan de andere kant ook weer verbindend. Samen op ons eilandje, er zijn tranen van ellende maar ook van het lachen gevloeid. Het ergst was natuurlijk dat de kuur niet door kon gaan. Dat gaf mij angst en onzeker gevoel. Maar 8 februari is het dan zover en krijg ik dan toch de eerste chemo middels infuus. Ik heb ervoor gekozen om de hoofdhuidkoeling te proberen omdat deze kuur haarverlies veroorzaakt.  Niets kon me voorbereiden op deze pijn verschrikkelijk! Er werd een soort helm aangemeten, haar kletsnat gemaakt en vervolgens een half uur voor de kuur en tot een uur na de kuur een vreselijke kou op mijn hoofd. Het eerste half uur heb ik vreselijk gehuild. De verpleging heeft me erdoorheen gepraat anders had ik zeker direct opgegeven. Gelukkig viel ik door de voormedicatie in slaap en werd ik een uur later wakker, toen had ik nog een uur te gaan. En dit dan 18 keer? Eerlijk gezegd weet ik het niet, ik wil het volhouden dus ik ga het maandag weer proberen maar wat een verschrikking. Ik denk ook dat ik mijn pijngrens bereikt heb. Altijd rugpijn, urineweginfectie, corona, stress over de kanker het houdt ergens op. Maar het idee van weer een kaal hoofd schrikt me ook af.  Van de zomer als het weer dik 30 graden is zie ik het misschien anders. Ik weet wat het is om kaal te zijn altijd dat gedoe met mutsjes en pruik. Mijn haar is me dierbaar het laat zien wie ik ben. Maar als je daar over na gaat denken: is dat dan ook echt zo? Daarnaast ben je kaal echte patient , een slachtoffer van de ziekte. Moet iedereen dat gelijk zien? Al die blikken die je krijgt. Ook  hoofddoekdragend Nederland kijkt je onderzoekend aan. Is dit nu momenteel mijn grootste probleem? Zolang ik geen knoop doorgehakt heb blijft het een dilemma waar ik alleen zelf een beslissing in kan nemen.

Een leven wat stil staat valt me zwaar. Geen coachings, weinig bezoek en te weinig ruimte in mijn hoofd om een boek te lezen. Schrijven is al een opgave voor me. Ik maak plannen voor komend voorjaar, vanuit mijn prieel kijk ik op de ponywei en ik voel het verlangen om weer mensen te ontvangen. Ik zou graag iets doen met en voor kankerpatienten. Een mooi middag met een coaching met mijn pony Cindy, mooie gesprekken, ontmoeting, verbinding en verwerken van alles wat ons overkomt. Elkaar helpen te dragen wat ons op de schouders is gelegd. Een plaats om te helen, dat is mijn droom. De toekomst is onzeker maar dromen en plannen maken houdt ons in beweging. Ik wil me niet laten neersabelen en ik hoop jij die dit leest ook niet!