Operatie 2.0

Afgelopen week had ik een gesprek met orthopedisch chirurg, voorafgaand werd er een foto van mijn rug gemaakt. Tot mijn schrik zag ik al gelijk dat ook het 2e staafje gebroken is. Geen redden meer aan, dat was het toch al niet maar nu is voor mijn duidelijk dat afgelopen 8 maanden niets hebben opgeleverd behalve een nieuwe rugoperatie in de planning. Ik kreeg deze week ook drie aanvragen voor een paardencoaching, ironisch want als alles goed was gegaan had ik nu weer aan het werk gekund. Dit doet letterlijk pijn.

De chemo gaat tijdens dit proces gewoon door. Het herstel van zo'n operatie is pijnlijk, donorbot moet aangroeien, maar chemo vertraagt celdeling. Hoe tegenstrijdig wil je het hebben.

Iedereen spoort me aan de tijd te nemen voor mezelf, te herstellen en vooral niets te forceren. Laat alles los en focus je op wat komen gaat. Allemaal waar maar hoe dan? Ik vroeg aan de arts mag ik fietsen? Tot de operatie kan dat en dat maakt me blij. Niet denken aan wat straks niet kan, nu is het moment waarin ik leef.  Ik heb ook een reisgids voor Israël besteld, natuurlijk is dat ook nog lang niet aan de orde maar plannen maken kan altijd in alle omstandigheden. Zonder plannen geen toekomst. 

Soms ben ik bang dat ik gek zal worden van wat mijn lijf doet wat het niet moet doen en niet doet wat het wel moet doen. En het feit dat ik daar geen controle over heb.

Moet ik berusten en het ondergaan, hopen en bidden voor betere tijden. Rusten in de schaduw van de vleugels van de Allerhoogste. Dat is het beste advies wat ik mezelf kan geven.