Chemo

Langzaam maar zeker merk ik dat de chemo bezit neemt van mijn lichaam maar dat niet alleen, ik voel me ontheemd als ik naar mezelf kijk in de spiegel zie ik iemand die ik niet herken.
Een bril die niet meer past, op de commode staat Victoria met mijn nieuwe coupe, confronterend en ineens niet grappig meer.

Onze dochters hebben lang haar en dat geeft soms best gedoe, geloof mij: Geen haar geeft nog veel meer gedoe.
Petjes, mutsjes, sjaaltjes, pruik, de keuze is reuze maar het gaat allemaal knellen en zweten.
Ik ben vrij nonchalant, s'morgens doe ik mijn haar om er vervolgens geen aandacht meer aan te besteden.
Nu weet ik ineens hoeveel spiegels ik in huis heb, ik kan er geen zo voorbij lopen, check, check, dubbelcheck.
De kapper belt en vraagt hoe het gaat, tja ik heb echt geen idee hoe ik dit vol ga houden.

Als ik met die warme dagen onder bomen doorbreng en naar boven staar denk ik bij mezelf: geen zon, geen strand, niet zwemmen.
Het vliegt me zomaar aan ineens.
Ik hou van het strand, uren kan ik daar doorbrengen als verantwoordelijke moeders om half 5 aanstalten maken weg te gaan om voor het eten te gaan zorgen zeg ik, ben je gek we halen wel een frietje.
Deze zomer alleen strand s'avons of bij bewolkt weer, wat een raar idee is dat. En wat een bevoorrecht mens ben ik altijd geweest en nog eigenlijk.

Niet dat ik me thuis ga vervelen want het is hard werken op de boerderij ziek of niet.
Ponies staan gezellig in de tuin tot Wiep bedenkt het cichorei veld van de buren te gaan verkennen. Vertwijfeld sta ik daar met het zweet druppend vanonder mijn pet aan de rand van het land. En dan hoor ik een boos gehinnik van Cindy: kom onmiddellijk terug Snotneus!!
Jammer genoeg had ik geen camera bij de hand, wat een prachtig gezicht die Wiep met hoge staart vrolijk terug galopperend door de cichorei het struikgewas weer door om weer braaf in de tuin naast Cindy te gaan eten of er niks gebeurd is.
Vervolgens ga ik aan de gang met paaltjes en touw om de boel Wiepproof te maken.

Zondag is echt saai zo op de bank met een Ipad op schoot, je hoort alles van de dienst maar echt deel heb je er niet aan.
s'avonds stappen we nog even op de fiets, het is heerlijk afgekoeld en die wind doet mij niks.
Eerlijk gezegd zal ik blij zijn als het maandag is, gewoon lekker rommelen. Combinatie hitte, chemo en vermoeidheid doet in mij een soort opstandigheid opkomen.
Irritatie, ergernis en een flinke dosis frustratie.
Oei, Galaten 5:22 nog maar eens doorlezen.
Liefde, blijdschap, vrede, geduld, vriendelijkheid, goedheid, geloof, zachtmoedigheid en last but not least zelfbeheersing.

Eindelijk het verlossende bericht van de Daniel den Hoed kliniek, er wordt geen marker geplaatst.
Ze denken toch dat het niet om een kwaadaardige tumor gaat maar net als de omliggende plekjes goedaardig.
Ik weet niet hoe ik hier op moet reageren eerlijk gezegd, moet ik nu blij en opgelucht zijn ? Ja natuurlijk maar ergens zit een stemmetje in mijn hoofd dat zegt: ze weten het niet , ze weten het niet, ze weten het niet.
Na de kuren gaan ze verder kijken,
God weet het wel en ik moet het loslaten, dat valt niet mee, nee dat valt echt niet mee.