Adieu!

Maandag een dag van zweten, letterlijk en figuurlijk.
Als eerst de mammografie, ik was vergeten hoe pijnlijk dat is, nou ja even tanden op elkaar.
Het is er tenslotte maar één.
De uitslag krijg ik bij de oncologisch chirurg. Spannend die laatste minuten in de wachtkamer.
Als we binnengeroepen worden kijk ik in een blij gezicht van de chirurg, ik heb fantastisch nieuws zegt ze de mammografie is helemaal goed en dan de uitslag van de MRI. Er is sprake van samengeklonterde bloedvaatjes wat sowieso goedaardig is.
Niks geen afwijkende of verontrustende zaken op mijn lever.
Ik vond het ook spannend hoor geeft ze toe.
Ik kijk haar alleen maar aan en kan even geen zinnig woord zeggen.
Deze week zullen ze in het team bespreken welke weg we nu inslaan m.b.t. Controles, misschien volgend jaar???
Nou ja ik krijg volgende week nog een CT van mijn buik alvast voor de reconstructie en in september mag ik nog naar de radiotherapeut om te bespreken hoe het met mijn rug gaat.
Want na die Cyber knife is daar geen plaatje meer van geschoten.
Die bestraling staat gelijk aan snijden, maar toch...

Het rare is dat ik me helemaal niet blij of opgelucht voel, ik reed erheen met opeengeklemde kaken want voor hetzelfde geld had ik weer op oorlogspad gemoeten.
En inneens worden mijn wapens uit handen genomen, het hoeft voorlopig niet meer.
De dokter kijkt me blij aan, je mag uitrusten ga lekker je ding doen of op reis.
Ik bel je van de week nog hoor zegt ze en dan sta ik weer in de wachtruimte.
Ik loop de kliniek uit en probeer niet naar al die mensen die daar rondlopen of zitten te kijken.

Ik moet echt mezelf herpakken, het schild laten zakken en de strijdbijl begraven.
Geloof het of niet maar dat is moeilijk, echt moeilijk.
Ik ga nog niet uit mijn dak, ik ben stil en mijn hart zegt dank U wel.

"Ik ben die Ik ben" is Uw eeuwige naam
Onnoembaar aanwezig deelt U mijn bestaan
Hoe adembenemend
Ontroerend dichtbij
Uw naam is "Ik ben en Ik zal er zijn"

Ik zeg geen vaarwel maar wel Adieu, ga met God.
Het is bemoedigend om met zoveel mensen je verhaal te delen er komt een vervolg maar voor nu ga ik loslaten en wordt ik even alleen volger i.p.v. Blogger
Ik wens iedereen vrede in het hart met God want dat is het enige wat je nodig hebt, ziek of niet.