Missie
Geen idee of iemand deze blog nog leest, maar in mijn hart kwam een drang om te schrijven.
Ik heb zelf lang de blog links laten liggen, ik was er klaar mee
Af en toe een berichtje van Aurinka gelezen en daar is het bij gebleven.
Nu na 1,5 jaar weer in de pen en waarom eigenlijk?
Ik sta op de lijst voor reconstructie voorjaar 2018 is de planning.
Daarna sluit het boek hopelijk definitief.
In de tijd na mijn laatste blog is er veel gebeurd.
Ik ben een cursus contextueel pastoraat gestart en zit nu inmiddels in het tweede jaar.
Ik heb inmiddels een cursus paardencoaching (coachen van mensen met paarden) gedaan en certificaat gehaald.
1,5 jaar geworsteld, gebeden, gevochten, leren loslaten en op zoek gaan naar mezelf.
Eigenlijk de nieuwe versie 2.0
De oude Elvira is verdwenen beste mensen, je ziet misschien af en toe nog een glimp maar niet meer dan dat.
Maar God zei je gaat nog niet dood, je hebt nog taken die niet af zijn en nog taken waar je nog niet eens aan begonnen bent, waar wacht je nog op? AAN DE SLAG!!
En dat is dan mijn nieuwe missie, ik hoop mensen op mijn pad te gaan helpen.
Op mijn website www.lachairoïpaardencoaching.com kunnen jullie daar alles over lezen en te weten komen.
Ik heb zelf mogen ervaren dat God er altijd is, als het goed gaat, als het slecht gaat, als je goed bezig bent en als je ontzettend dom bezig bent, als je kwaad bent of verdrietig en uiteraard ook als je in een Halleluja stemming bent.
Ik heb me tijdens mijn ziekte heel vaak eenzaam gevoeld als het over relaties met mensen gaat.
Zo gauw je uit het zicht verdwijnt laten mensen je met rust.
Dan heb je natuurlijk de volhouders die stug contact blijven zoeken, daar mag je bij huilen of gewoon even net doen of er niets aan de hand is.
En natuurlijk de naasten die onder hetzelfde dak leven en ook een proces doormoeten.
Wat ben ik vaak gevallen en wat is dat opstaan moeizaam gegaan, wat heb ik vaak mijn neus gestoten, wat ben ik agressief geweest en depressief tot op het bot.
Maar wat heb ik ook veel inspiratie gekregen, samen met mijn dochter Rhodé een gebedsruimte gecreëerd van de oude zadelkamer, schuren opgeruimd, 10x naar de stort gereden met een trailer vol zooi. En wat een resultaat gaf dat!!
Een lieve vriendin via deze blog gekregen, we hebben samen prachtige concerten bezocht van Kinga Ban, Casting Crowns en Brian Doerksen.
Ontzettend lieve mensen ontmoet op de cursus bij Koinonia, wat een verbinding is er ontstaan door de liefde van en voor
Christus die we delen.
De paardencoaching, nieuwe contacten, mensen uit allerlei verschillende achtergronden en wat klikte dat leuk.
Wat een reis heb ik gemaakt bedenk ik bij mezelf als ik erop terug kijk.
Soms word ik weer even onderuit gehaald maar ik heb nu een basis waar ik op mag vertrouwen.
Mensen die me gelijk overeind helpen en me motiveren toch door te gaan op dit ingeslagen pad.
Het is een zegen als je man, kinderen, familie en vrienden om je heen hebt die op dezelfde golflengte zitten.
En wat is het jammer dat die afstemming bij anderen gaat kraken en de verbinding verbroken wordt.
Op dit moment mag ik zeggen dat ik dankbaar ben voor alles wat op mijn pad gekomen is en ik zie er enorm naar uit wat God voor mijn in petto heeft.
Het voordeel van als je kanker hebt gekregen is dat je nooit meer bang hoeft te zijn dat je het krijgt want je hebt het al, ergens zweeft het wellicht nog rond.
Daar ben ik niet meer bang voor, een mens is hier op aarde met een missie.
Zoek die missie en ga aan het werk, ook als mensen sceptisch en negatief zijn of begrijpen ze het niet, toch doorzetten.
Als je zelf gezegend bent kun je dat alleen nog maar delen, daar wordt de zegen niet minder van maar zal vermenigvuldigen.
Ik heb zelf lang de blog links laten liggen, ik was er klaar mee
Af en toe een berichtje van Aurinka gelezen en daar is het bij gebleven.
Nu na 1,5 jaar weer in de pen en waarom eigenlijk?
Ik sta op de lijst voor reconstructie voorjaar 2018 is de planning.
Daarna sluit het boek hopelijk definitief.
In de tijd na mijn laatste blog is er veel gebeurd.
Ik ben een cursus contextueel pastoraat gestart en zit nu inmiddels in het tweede jaar.
Ik heb inmiddels een cursus paardencoaching (coachen van mensen met paarden) gedaan en certificaat gehaald.
1,5 jaar geworsteld, gebeden, gevochten, leren loslaten en op zoek gaan naar mezelf.
Eigenlijk de nieuwe versie 2.0
De oude Elvira is verdwenen beste mensen, je ziet misschien af en toe nog een glimp maar niet meer dan dat.
Maar God zei je gaat nog niet dood, je hebt nog taken die niet af zijn en nog taken waar je nog niet eens aan begonnen bent, waar wacht je nog op? AAN DE SLAG!!
En dat is dan mijn nieuwe missie, ik hoop mensen op mijn pad te gaan helpen.
Op mijn website www.lachairoïpaardencoaching.com kunnen jullie daar alles over lezen en te weten komen.
Ik heb zelf mogen ervaren dat God er altijd is, als het goed gaat, als het slecht gaat, als je goed bezig bent en als je ontzettend dom bezig bent, als je kwaad bent of verdrietig en uiteraard ook als je in een Halleluja stemming bent.
Ik heb me tijdens mijn ziekte heel vaak eenzaam gevoeld als het over relaties met mensen gaat.
Zo gauw je uit het zicht verdwijnt laten mensen je met rust.
Dan heb je natuurlijk de volhouders die stug contact blijven zoeken, daar mag je bij huilen of gewoon even net doen of er niets aan de hand is.
En natuurlijk de naasten die onder hetzelfde dak leven en ook een proces doormoeten.
Wat ben ik vaak gevallen en wat is dat opstaan moeizaam gegaan, wat heb ik vaak mijn neus gestoten, wat ben ik agressief geweest en depressief tot op het bot.
Maar wat heb ik ook veel inspiratie gekregen, samen met mijn dochter Rhodé een gebedsruimte gecreëerd van de oude zadelkamer, schuren opgeruimd, 10x naar de stort gereden met een trailer vol zooi. En wat een resultaat gaf dat!!
Een lieve vriendin via deze blog gekregen, we hebben samen prachtige concerten bezocht van Kinga Ban, Casting Crowns en Brian Doerksen.
Ontzettend lieve mensen ontmoet op de cursus bij Koinonia, wat een verbinding is er ontstaan door de liefde van en voor
Christus die we delen.
De paardencoaching, nieuwe contacten, mensen uit allerlei verschillende achtergronden en wat klikte dat leuk.
Wat een reis heb ik gemaakt bedenk ik bij mezelf als ik erop terug kijk.
Soms word ik weer even onderuit gehaald maar ik heb nu een basis waar ik op mag vertrouwen.
Mensen die me gelijk overeind helpen en me motiveren toch door te gaan op dit ingeslagen pad.
Het is een zegen als je man, kinderen, familie en vrienden om je heen hebt die op dezelfde golflengte zitten.
En wat is het jammer dat die afstemming bij anderen gaat kraken en de verbinding verbroken wordt.
Op dit moment mag ik zeggen dat ik dankbaar ben voor alles wat op mijn pad gekomen is en ik zie er enorm naar uit wat God voor mijn in petto heeft.
Het voordeel van als je kanker hebt gekregen is dat je nooit meer bang hoeft te zijn dat je het krijgt want je hebt het al, ergens zweeft het wellicht nog rond.
Daar ben ik niet meer bang voor, een mens is hier op aarde met een missie.
Zoek die missie en ga aan het werk, ook als mensen sceptisch en negatief zijn of begrijpen ze het niet, toch doorzetten.
Als je zelf gezegend bent kun je dat alleen nog maar delen, daar wordt de zegen niet minder van maar zal vermenigvuldigen.