Boos en verdrietig

op de huisarts ,hij had in dec 2017 niet mogen zeggen van (ik wil je niet meer in 2018 zien) ....idd zie hem nooit ,ben toch een patient v hem ,nu erg veel pijn linker schouder ,nou volgens mij ben ik geen patient meer v hem ,laat zich niet zien geen belletje ,terwijl ik ook borstkanker heb ,nou genoeg is genoeg ,heb hem nu 27 jaar en ik wil hem niet meer als huisarts!!! ga een andere huisarts nemen klaar ! zo wil ik niet behandeld worden ! verder gaat het heel goed ,op die pijn in de schouder na dan gr marjo

6 reacties

Hallo beste Marjo Uit al je stukjes blijkt dat je nog volop aan het verwerken bent. Heel logisch. Het is heftig tijdens de behandeling. Maar het echte verwerken begint pas als je klaar bent met het grootste stuk van de behandeling. Bij de 1 is dat al heel snel. Ik zelf kakte in toen ik eenhalf jaar gewerkt had. Kreeg toen de gelegenheid om te revalideren. Het complete programma. Dus met fysio, ergotherapie, ontspanningslessen, groepsgesprekken met psycholoog. Wat betreft je huisarts is het hoe jij het beleeft. Besef dat de huisartsen het hartstikke druk hebben. Ook bij hen komt er steeds meer op hun bordje te liggen. Ik ben niet bij het gesprek geweest met je huisarts. Maar ik ben er juist van overtuigd dat hij het goedbedoeld heeft dat hij je in 2018 niet meer wil zien. Hij hoopt en gunt het jou dat het weer goed met je mag gaan.. Helaas is dat niet zo want je hebt nu veel last van je schouder. Maak jouw gevoel bespreekbaar met je huisarts die je al 27 jaar hebt. Neem iemand mee.En bespreek dan ook dat je zoveel last hebt van je schouder en dat je daar graag de oorzaak van wil weten. Warme groet Dasje
Laatst bewerkt: 21/02/2018 - 00:51
ja klopt dasje , het is allemaal nog zo vers ,kan er nog wel bij (denk ik zo) voel me soms boos (ben niet gauw boos) verdrietig ,niet kunnen slapen door die schouder nu ,maar koester de leuke momenten ,elke dag ! dank je voor de tip warme groet marjo 
Laatst bewerkt: 21/02/2018 - 13:37
Ik snap je wel Marjo, ik herken het dat t zo frustrerend is als hulpverleners anders reageren dan je zou willen. Je moet zelf toch grotendeels je weg bepalen en vooral doen en doorzetten waar je behoefte aan hebt. 
Voor de omgeving is het bijna niet te doen om jou gevoel en emotie precies goed in te schatten. Geef ze nog een kans zoals Dasje zegt. 
Ik herken je reactie bij mezelf, er speelt zoveel in deze periode en gelukkig kan je net als ik toch het positieve blijven  Zien.  Blijf de mooie momenten zoeken en daar kracht uit te halen. 
Laatst bewerkt: 21/02/2018 - 15:30
Hoi Marjo. Wat ik lees uit jouw stukjes is dat je gelukkig wel goede momenten hebt. Maar dat de ene klacht maar korte tijd minder is, als er de volgende klacht al weer is. Heel vervelend voor je. Knap van je dat je toch probeert te genieten. Maar het is daardoor wel lastig om vol goede moed te blijven. Logisch want je moe voelen en/of lichamelijke pijntjes hebben. En het verwerken wat je allemaal is overkomen niet goed voor de geest. Echt beste Marjo dit is nogmaals een advies met de allerbeste bedoelingen. Jij zou er zoveel baat bij hebben als je mee zou doen met een oncologisch revalidatie programma. Dus niet alleen fysio. Maar ook gesprekken alleen met een psycholoog of groepsgesprekken. Ergotherapie. Zij gaat over op welke manier je energie inzet. En hoe je het voor jezelf makkelijker kan maken. Eventueel ontspanningslessen. En de diëtiste. Vraag er eens om aan je mammacare verpleegkundige, oncoloog of huisarts. Zij kunnen jou verwijzen. Warme groet Dasje.
Laatst bewerkt: 21/02/2018 - 15:55