Waarom ben ik wie ik ben?

De huisarts is op bezoek geweest. Ze zal wel denken ... "die doet teveel moeite om te bewijzen dat het goed gaat ..."

Klopt, daar lijkt het zeker op. Ik ratel, herhaal 100x dat het goed gaat en dat ik het heel erg vind meevallen en dat de pijn meevalt en dat ik soms een dipje heb maar mijzelf daar snel weer overheen zet. Dat doe ik allemaal en dat zeg ik allemaal.

Ik snap namelijk zelf ook niet waarom ik mij voel zoals ik mij nu voel! Dit is niet zoals ik normaal ben maar ik vind het prima!

Voor iemand met een depressief verleden, wat zeg ik, in januari zat ik gigantisch in een dip en zag ik het niet meer zitten vanwege allerhande hobbels en bobbels in ons leven, is de manier waarop ik nu omga met mijn ziekte toch wel apart te noemen.

Vanaf het moment dat ik te horen kreeg dat de foto's niet goed waren ben ik in een soort van overlevingsmodus geschoten. Al mijn prikkels van buitenaf lijken wel 'afgesloten'. Ik heb alles gewoon over mij heen laten komen: de gesprekken met de artsen, de onderzoeken, de operatie en nu het herstel. Voor mijn gevoel doe ik het hartstikke goed; voor de buitenwereld zal het misschien toneelspel lijken. Dat is dan maar zo.

Maar verdorie, moet ik mij dan anders voordoen dan hoe ik mij nu voel?

Ik word blij van het gezang van de lijster en de merel; de narcisjes die tussen de houtblokken hun gele kopjes omhoog steken.

We hebben vanmorgen 2,3km gewandeld. Het was heerlijk om de wind op je wangen te voelen en gewoon buiten te kunnen zijn. Daar mag ik toch van genieten? Ik hoef toch niet het treurige meisje te zijn alleen omdat het woord 'borstkanker' is gevallen.

Meestal als er over 'positiviteit' wordt gesproken, haalde ik ook mijn schouders op. Tuurlijk, het zal allemaal wel. Hoe kun je nu positief zijn als je zo'n ziekte hebt?? Maar het is echt waar! Ik ben positief en zie de kleine stappen vooruit en dat maakt me best blij.

Ja, het is eng, en ja je kunt er dood aan gaan en ja, kunt er heel ziek van zijn en je ellendig voelen maar ik wil dat niet! Ik weet dat er nog een heel traject achter weg komt en dat ik nog niet klaar ben ik de ziekenhuizen maar ik wil mij voelen zoals ik mij nu voel!

Blij met de kleine dingen die goed gaan, blij met het gezang van vogeltjes en het idee van lente en blij van de mensen om mij heen; de mensen die mij appen en vragen hoe het gaat. En dan vertel ik weer vol overgave hoe goed het gaat.

Ik voel mij zoals ik mij voel en dat blijf ik gewoon doen!