Van TGV naar boemeltje
Bij diagnose borstkanker komt je leven ineens in een versnelling. Sommigen vinden het een rollercoaster, een achtbaan. Ik vind het meer een sneltrein waar je in stapt.
Nadat je te horen hebt gekregen dat je kanker hebt, gaat het allemaal heel snel. Afspraken voor echo’s, MRI’s, afspraken met de chirurg, plastisch chirurg, mammacareverpleegkundige, de operatie zelf, de nazorg …je bent continue omringt door medici en wordt geleefd door afspraken in het ziekenhuis. De trein raast door. Vanaf het moment dat ik het hoorde op 8 februari tot vandaag, 5 april is het een wirwar van verschillende doctoren. Je hopt van de ene discipline naar de ander om uiteindelijk te eindigen in een leegte ….
Het klinkt misschien gek maar gisteren na het telefoontje met de internist-oncoloog, viel ik in een soort van zwart gat. Had het idee dat ik er alleen voor stond.
De operatie was voorbij. Het herstel ging meer dan prima. Geen problemen met hechtingen, ontstekingen en dergelijke en de pijn was zo minimaal dat ik al zonder medicijnen kon na 3 weken. Fysiek en geestelijk ging het top.
De uitslag van de schildwachtklier bracht een en ander weer in een stroomversnelling. Een gesprek met de internist-oncoloog zorgde dat ik heel veel moest nadenken over het vervolgtraject. Het is fijn om zelf de regie te hebben en te houden maar in zo’n situatie wil je ook graag meegenomen worden …. Ik vond het lastig de juiste beslissing te nemen maar na dat besluit was het ook goed.
Gisteren nog even een heen-en-weertje naar de verpleegkundig specialist van de plastisch chirurgie om de expander bij te vullen. Duurde 10 minuten in z’n totaal. Uitkleden, met een speciaal magneetje werd de ingang van de expander opgezocht en een naald van 5cm lang en een zorgwekkende breedte werd recht door de huid in het plasticje geprikt. Ik voelde niets anders dan een soort druk. En daarna een hele grote borst. Mijn plofborst was weer even terug. Het geheel was nu een stuk groter dan de niet geopereerde borst en dan te bedenken dat er nog 130cc bij zou moeten om tot de volledige 550cc te komen ….Alles om de huid dusdanig op te rekken voor een goede prothese.
Over prothese gesproken … ik was tot een paar dagen geleden nog overtuigd dat ik zou gaan voor de synthetische prothese. Gewoon omdat het makkelijker was. Nu blijkt echter dat na radiotherapie de huid van de borst dusdanig veranderd en van binnen kapselvorming ontstaat waardoor een prothese hoogstwaarschijnlijk niet goed zit, pijnlijk is en wordt afgeraden. Het devies voor een reconstructie na bestraling is toch de DIEP-lap. Ik kreeg een brochure mee over deze operatie met daarin een linkje van een ‘live’-operatie van een DIEP.
Voor diegenen die geïnteresseerd zijn: (klein stukje naar beneden scrollen voor de video).
https://www.zgt.nl/patienten-en-bezoekers/onze-specialismen/plastische-…
Aangezien ik een bestralingstraject in ga zal ik voorlopig niet terugkeren op de plastische. Zij mogen er niet aankomen zolang de bestraling duurt omdat door het bijvullen van de expander de borst veranderd en dit het hele radiotherapeutische plaatje zou aantasten. Dit staat dus even on hold.
’s Avonds belde de internist-oncoloog om te horen wat mijn besluit was over het vervolgtraject. Ik ging voor de bestraling en de hormoontherapie. Dat was geen probleem en een goed besluit. Ze zou zorgen dat de medicatie bij mijn apotheek werd klaargelegd.
En dat was het dan… Behalve de bestraling was ik ‘klaar’. Zo voelde het tenminste. Ik zag mij in een grote hal staan met allemaal deuren voor mij die gesloten waren. Een deur van de mammapoli, een deur van de plastisch chirurgie, een deur van de internist-oncoloog, de deur voor de radiotherapie stond op een kiertje en een deur van de huisarts. In een hoekje nog 2 deurtjes van verpleegkundig specialisten….
Ik stond op een plekje in het midden van de ruimte en de vloer tot aan de deuren zag eruit een doorzichtig geheel met daaronder een grote diepte. Ik had het idee dat bij iedere stap die ik zou nemen, ik in deze leegte, deze diepte zou verdwijnen. Het grote onbekende….
Radiotherapie was een feit, daar ga ik komende maandag heen. Eerst een intake met daarbij een CT-simulator waarbij de juiste plek van de bestraling wordt bepaald om na een week te starten met zo’n 16 tot 23 sessies van 10 minuten, 5x per week. Eind mei is ook dat klaar.
De TGV is een boemeltje geworden. Het ratelt nu rustig voort richting een nieuw station. Niet alleen de hectiek rondom het ziekenhuis is minder geworden; je merkt ook dat het App-verkeer tussen vrienden, kennissen en familie minder wordt. De bloemen raken uitgebloeid en er zijn minder ‘sterkte’-kaartjes. Het ‘nieuwtje’ is eraf en iedereen gaat verder met het leven. Dat moet ook want je moet absoluut niet blijven hangen in het verleden. Ik ook niet! Dit traject heb ik gehad en het is nu een kwestie van verder herstellen van de operatie, de bestraling doorstaan en daarvan herstellen en starten met de hormoontherapie in de hoop dat dit niet al teveel bijwerkingen gaat geven.