Ik voel mij een "kipfilet in de magnetron"
Yes!! Ik ben op de helft. 8 Bestralingen zitten erop.
Maandag 8 april was de eerste afspraak bij de radiotherapie. Eerst een gesprek bij de Radiotherapeutisch specialist en vervolgens kreeg ik een simulatie van hetgeen er de komende weken gaat gebeuren. Bij deze simulatie lig je ipv onder een echt bestralingsapparaat, onder de CT-scan. Hier worden foto’s gemaakt van hoe je ligt en waar de lijntjes lopen die vervolgens in kaart worden gebracht. Op deze lijnen worden 4 tatoeagepuntjes gezet zodat ze altijd weten hoe je de komende weken tijdens de echte bestralingen moet liggen. Die tatoeages doen trouwens verrektes zeer! 4 Zeer venijnige prikjes …. Voor het leven getekend.
Ook werd het ademen geoefend. Aangezien de volledige borstwand, van borstbeen tot oksel en van onderkant borst tot aan het sleutelbeen wordt bestraald, moet voorkomen worden dat het hart wordt geraakt. Door diep in te ademen wordt de longcapaciteit groter en wordt het hart opzij geduwd en hierdoor ontzien van straling.
Middels een schermpje op een tablet boven mijn hoofd zie ik hoe mijn ademhaling gaat. Onderin staat een wit lijntje en bovenin een blauw balkje. Het is de bedoeling door diep in te ademen het witte lijntje in het midden van het blauwe balkje te krijgen en dit vast te houden. Dit wordt gemeten door een plastic blokje wat ze op je buik zetten. Op commando moet je in- en uitademen. Tussen het ademen door worden foto’s gemaakt. Nu is het nog snel achter elkaar maar tijdens de echte sessies wordt je geacht je adem 20 seconden in te houden.
De plek van het plastic blokje wordt ook afgetekend en voorzien van de nodige lijntjes en puntjes kan ik weer huiswaarts.
Een week later kan ik op dinsdag 16 april voor het ‘eggie’…. Ik heb een parkeerkaart gekocht voor een speciale parkeerplaats vlak bij de radiotherapie. Scheelt een hoop geklooi in de parkeergarage. Ook heb ik een speciaal kaartje voor de afdeling zelf ontvangen met alle gegevens over mijzelf en een scancode. Deze code scannen bij het desbetreffende apparaat en men weet precies wie in de wachtkamer zit. In een kleedkamer mag mijn bovenkleding uit en via de andere kant komt de bestralingsdeskundige zoals dat hier zo mooi heet, mij ophalen. Dan loop je daar dus half nakend door een gang, waar uiteraard verder niemand is maar wat toch een wat … tja, naakt gevoel geeft. Beschermend hou ik mijn armen voor mijn borst. De laborant zegt nog dat het waarschijnlijk vergeten is te melden maar dat ik best een sjaal of zo mag omhouden. Nou, goed te weten voor de volgende keer!
De stralingsmachine is groot. Heeeel groot. Een groot wit apparaat met een gigantische kop en daar tegenover een witte plaat. Aan de voorkant een smalle plank met steunen voor de armen, een steuntje voor de knieën maar verder behoorlijk ongemakkelijk. Aan alle kanten zitten schuifjes en knopje en staan cijfertjes. In een middeleeuwse film zou het niet misstaan als marteltafel!
De tafel wordt precies zo gezet als de week ervoor en ik mag gaan liggen. Na wat duwen en trekken lig ik goed. In plaats van een schermpje boven het hoofd krijg ik nu een soort VR-bril op waar ik kan zien wat er gebeurt en hoe ik moet ademen. Het streepje onderin moet naar het midden van het blokje bovenin ‘geademd’ worden, net als bij de simulatie. Mijn armen gaan weer in de steunen achter mijn hoofd en de dames verdwijnen de gang in. Dan lig je daar dus uitgestrekt, half-naakt in een steriel aandoende ruimte met een reusachtig apparaat. Het voelt wat intimiderend.
Het apparaat begint te zoemen; er komen 2 platen vanuit de zijkant naar voren geschoven en de machine draait rond. Vanuit een intercom klinkt een stem: “wilt u inademen? – en weer doorademen”…. Dit was wel heel erg kort. Blijkt dat er eerst een 2-tal foto’s gemaakt moeten worden om te zien of ik wel helemaal lig zoals bij de simulatie. In mijn bril zie ik een skelet, mijn skelet dus. Ik zie duidelijk de expander die als een witte vlek in mijn borstkas zit. Verder wat groene lijntjes die, zoals later blijkt de exacte plek aangeven waar ik behoor te liggen. De tafel beweegt een paar keer en dan lig ik goed.
De platen uit de zijkant schuiven nu weer naar binnen en het gigantische apparaat draait van rechts naar links om ergens schuin boven mijn linkerkant stil te houden. Er klinkt een klik en een soort ruis en de stem uit de intercom zegt dat ik weer moet inademen. Na 15 sec mag ik weer uitademen. Het apparaat draait verder naar rechts en weer klinkt de stem. Dit gaat vervolgens 7x zo door. Dan is de grote kop onder de tafel verdwenen en is het klaar. Mijn volledige borstkas is bestraald.
Ik voel niets, ik zie niets. Nou ja, ik voel de warmte van het apparaat en ik ruik een ozonlucht als er straling komt maar verder is het een onzichtbaar gebeuren. Je kunt je niet voorstellen dat, wat je niet ziet, iets in je lichaam compleet kan vernietigen. Roland zegt bij thuiskomst: “het is als een kipfilet in de magnetron. Je ziet niet dat er wat gebeurt maar toch wordt het ding gaar … Nu weet jij hoe het voelt om een kipfilet in een magnetron te zijn!”
En nu, 8 bestralingen verder is er eigenlijk nog vrij weinig te zien. De huid rondom het litteken begint wat donkerder te worden en de plekken waar de hechtingen onderin mijn borst hebben gezeten, voelen wat beurs aan maar voor de rest …Na iedere sessie begint er na 10 minuten wat te steken en te jeuken maar dat is vrij normaal. Ik ben niet abnormaal moe, behalve van het heen-en-weer rijden. Een uur karren voor max 10 minuten in die ‘magnetron’ en weer terug. Dat hakt erin maar voor de rest is het goed te doen.
Nog 8 keer en dan kan mijn lijf herstellen … Nog 8x 45,7km heen en 45,7km terug…. Dat is 732km ….
Alles voor het goede doel! Dat alle foute cellen maar door de magnetron vernietigd mogen worden