De TGV staat op een rangeerterrein

Op 8 februari hoorde ik mijn diagnose: borstkanker. Het is nu 8 mei.
 

Precies 3 maanden verder en in de tussentijd is er veel gebeurd. Een huidsparende ablatio oftewel borstamputatie met directe constructie. De expander is geplaatst en 1x bijgevuld. Ik ben gestart met de hormoontherapie Tamoxifen en heb 16 bestralingen achter de rug.
 

Achteraf kan ik zeggen dat dit alles me heel erg is meegevallen. Natuurlijk is de operatie heftig geweest en kijk ik anders tegen mijn evenbeeld in de spiegel aan.
 

De Tamoxifen heeft echt wel de nodige bijwerkingen en die zullen in de komende 2,5 jaar nog wel doorgaan. En de bestraling is niet ‘even’ liggen en geknetterd worden. Daar heb ik wel degelijk last van. Behalve het heen-en-weer rijden word je ook moe van de bestraling zelf. Er worden cellen vernietigd in je lichaam en dat moet nu heel hard werken om de boel weer te herstellen. Mijn huid heeft een fikse opdoffer gehad; is rood en op sommige plekken wat kapot. Het weefsel eronder voelt beurs en gebutst en als ik mij uitrek voelt het op sommige plekken alsof ik uit elkaar scheur …. Nee, zo’n bestralingssessie is zeker niet niets.
 

Ik hoop alleen dat alles heeft geholpen de foute cellen in mijn lijf te vernietigen en dat de Tamoxifen de rest in mijn lijf weghaalt …. Als die er al zitten want dat weet je dus niet. Je doet de bestraling omdat het aangeraden wordt maar misschien was alles wel weggehaald met de operatie … misschien ook wel niet en je doet de hormoonkuur omdat de tumor wel heel hoog in de hormoongevoeligheid zat …. Je weet niet waar je goed aan doet.


Het is inderdaad wat de internist-oncoloog zei: je wordt een soort versie 2.0 van jezelf. Elk pijntje, elk kriebeltje, elke scheut in je lijf voel je ineens anders. Dat zal langzaam verminderen in de loop van de tijd totdat het weer tijd wordt voor een ziekenhuisbezoek.

De TGV waar ik in februari instapte, staat nu even op een rangeerterrein. Op korte termijn is het ziekenhuisgebeuren naar de zijlijn geschoven. Ik kan door met waarmee ik bezig was: mijn toekomst.

En soms komt de trein even van zijn plek. Bijvoorbeeld als ik een gesprek heb met de plastisch chirurg over de vervolgoperatie. De definitieve reconstructie. Dat wordt nog even een ‘dingetje’. Niet iets waar ik direct naar uitkijk. Was de borstamputatie een heftige operatie, dan is dit 3x zo erg.

En het is natuurlijk maar de vraag of het überhaupt mogelijk is. Het is de bedoeling om van mijn buikje, waarvan ik altijd dacht dat ik daar meer dan genoeg had zitten, een volledige borst te maken in een redelijke cupmaat. Volgens de plastisch chirurg die de expander heeft geplaatst niet. In de tussentijd heb ik wel wat buikje gekweekt en ben ik aan de Tamoxifen …. Daarvan raak je in de overgang en vrouwen in de overgang krijgen meer vet rondom de heupen en bij de buik … ‘Elk nadeel heb z’n voordeel’ heeft iemand ooit gezegd.

Dan hoop ik maar dat dat voor mij ook geldt. En anders volgt er nog een derde operatie met een borstverkleining links, of wellicht doen ze dat tijdens dezelfde operatie. Geen idee!

Ik ga het allemaal horen en meemaken. Voor nu is het in ieder geval even rust en herstellen en ik kan niet zeggen dat ik dat erg vind.