Ik ga groen plassen
12 maart -1 dag voor de opname
Vandaag wordt de schildwachtklier opgespoord. Om 12.00u stap ik bij de nucleaire naar binnen. Na mijn gegevens genoemd te hebben (volgens mij, ook al word ik ooit seniel, mijn geboortedatum zal ik noooooit meer vergeten! Zo vaak als ik deze nu al heb moeten noemen) mag ik op de tafel gaan liggen en krijg 2 onderhuidse injecties. Daarna is het 2 uur lang de plek en de borst goed masseren zodat de vloeistof zich naar de eerste klier, de schildwachtklier begeeft.
Aangezien ik niet echt een degelijke pyjama heb, ga ik naar het winkeltje beneden om iets uit te zoeken. Ze hebben uitverkoop dus dat is mooi. Met een nieuwe streepjes-jama voor de helft van de prijs ga ik een deur verder, naar het restaurant. Even iets eten. Het is druk om 12.15u. Meer dan een sapje met een saussijzenbroodje gaat er niet in en aangezien je midden in een druk restaurant niet uitgebreid je borst kunt gaan zitten masseren, vertrek ik maar richting de speciale wachtkamer van de nucleaire.
Wat een ongelooflijke dooie bende is het daar! Er zitten wat mensen te wachten maar niemand zegt een woord, er is geen radio of tv aan. Er heerst een onaangename stilte. Ik vermaak mij met patience en wat uit het raam staren. Dan duurt 1,5u lang.
Als ik dan naar binnen wordt geroepen mag ik op een smalle tafel plaatsnemen die onder de scanner schuift. Een grote plaat wordt naar beneden gelaten. Ook hier moet je geen last hebben van claustrofobie want het is heel benauwend.
3 Foto’s, elk 5 minuten voordat ze klaar zijn en waarbij je zo stil mogelijk moet blijven liggen. Op het scherm is de Schildwachtklier goed te zien. Wanneer de medewerkster met de probe de klier opzoekt lijkt het nogal lastig het ding te vinden. Het gepiep van het apparaat komt en gaat maar een juiste plek is niet aan te geven. Ze haalt zelfs de nucleair specialist erbij en samen vinden ze een goede match. Met een paarse stift wordt er een mooi kruis op gezet. U “mag wel douchen maar geen deo want dan is de plek er weer af” wordt nog gezegd en ik mag weer richting huis.
Op de een of andere wijze is het toch allemaal inspannend. Ik ben doodmoe. zodra ik op bed lig, val ik in slaap. Nooit verwacht! ‘sAvonds komen de
. Het doet Roland veel omdat hij beseft dat hij langs de zijlijn staat en niet zo veel kan doen. Nou hij moet eens weten wat hij allemaal doet en gaat doen! Maar begrijp zijn gevoel wel. Zelf ben ik erg rustig. Het mag van mij wel gebeurd zijn.