De operatie

woensdag 13 maart, de operatie

Om 6.10 gaat de wekker maar ik ben al eerder mijn bed uit. Niet van de zenuwen want die zijn er niet. Ik ben er klaar voor. Heb de avond ervoor geslapen en dan ben ik altijd op tijd wakker.

Na een lekkere douche en ongeschminkt stappen we om 7.50u de deur uit. Mooi op tijd zijn we bij het ZGT.

Wanneer we naar de afdeling lopen, komt er net een bed door de gang met iemand die ik herken als degene die de dag ervoor ook bij de nucleaire zat. Ze liep met een kruk. Later hoor ik dat het mijn buurvrouw wordt. We liggen op een kamer van 2; wel zo prettig.

Simone, een zeer praatgrage verpleegster doet de intake. Ik zou om, 9.22u naar de OK gaan; om 8.50 mag ik mij omkleden in zo’n charmant blauw operatiehemd. Ik vind het koud; ik ben ook heel koud. Dat wordt weer wat met het infuus inbrengen!

Op de voorbereidingskamer is het een drukte van belang. Het ene bed eruit, andere bed erin. Het lijkt wel lopende band werkt. Iedereen heeft zo zijn of haar functie. Weer worden vragenlijsten doorgenomen, geboortedatums uitgewisseld en verteld wat er gaat gebeuren. Het infuus gaat in mijn linkerarm en het zit er zo in; geen centje pijn. Dr. Zöphel, de plastisch chirurg komt langs om gedag te zeggen en brengt zijn watervaste viltstift mee om op de huid af te tekenen waar er moet worden afgeplakt…. En dat is heel veel. Ook op de borst wordt eea gekrabbeld en na mijn vraag hoe lang het ongeveer gaat duren meldt hij dat ik toch wel rekening moet houden met 2 uur onder narcose …. En hup weg is hij weer. Aparte man, maar wel heel gedreven volgens de dames op de OK.

Nu ik weet dat het zo lang gaat duren zal ik toch nog een keertje moeten plassen. Hoe breng je mensen in verlegenheid. Nou gewoon door op het moment dat ze je komen halen voor de OK zeggen dat je moet plassen… En dan blijkt dat ze op deze afdeling daar niet op ingesteld zijn. In allerijl wordt van de verkoever een po gehaald en een doekje maar zodra die koude pan onder je billen zit hoef je acuut niet meer. Pffff en ik had het al zo koud. Gelukkig lukt het mij om er nog wat uit te persen, bij elkaar heel wat en ben ik klaar om de OK op te gaan. Het is 9:48u

Daar word ik goed ingepakt. Warme kruik onder mijn voeten, verwarmde deken er overheen en zodra de anesthesioloog binnen is kan het gaan gebeuren. Hier maak ik ook kennis met Dr. Thijssen, een lief klein vrouwtje met een Belgisch accent, heel rustig, heel vriendelijk. Dat voelt wel goed.

Ik krijg mijn zuurstofmasker op en na 2 teugen ben ik weg …. Om vervolgens na 2 uur en 47 minuten terug te keren op de verkoever. De tijd die ik op de klok zie is 14:00u. Dat is best wel een tijdje geleden. Om mijn borst zit een hele strakke band die me de adem beneemt maar voor de rest gaat het best redelijk.

Ik mag weer terug naar mijn kamer waar mijn lotgenoot Corien inmiddels al is geïnstalleerd na haar operatie. Mijn bloeddruk is ontzettend hoog. Op de OK was het 183-95 en nu wel iets gezakt maar nog steeds 168. Niet normaal. Had ik die ropinirol maar niet genomen vanochtend! Als dat het is want zo’n ingreep is niet niks.

Toch ben ik behoorlijk bij … Oké wat duf van de oxycontin en daar wordt nog wat bijgestopt aan paracetamol en een snel werkende oxynorm. Het moet de scherpe pijn onder de borst wegnemen. De huid is vastgezet aan een zenuwrijk botvlies van de bovenste rib. En ja, dat voel je wel. Ik durf mij ook niet goed te bewegen. Verdraaien in bed is een crime, verschuiven of überhaupt bewegen is pijnlijk. Dat wordt nog wat vannacht.

Als ik dan weer moet plassen mag ik mijn bed uit. Nou dat valt even niet mee zeg. Dizzy van de narcose en andere medicatie en de scherpe steken … maar ik red het met behulp van de verpleging om te gaan zitten op de plek waar ik alles kan laten lopen. En als ik kijk is het groen. Precies zoals gezegd. Dat is de kleurstof om de schildwachtklier te vinden. Het ruikt ook behoorlijk chemisch.

Tijdens het eten praten Corien en ik over van alles maar voornamelijk over onze ‘kwaaltjes’, hoe het zo ontstaan is. De tijd gaat snel en voor we het weten is het bezoekuur.

Ik had iedereen en alles al op de hoogte gebracht via de app maar toch komt Roland wat gespannen binnen. Het moet voor hem vreselijk zijn om zo toe te kijken. Gelukkig ziet hij dat het best goed gaat al is het met een bleek bekkie en toch wat vermoeid te zijn in bed maar dat is niet gek na zo’n ingreep.

Na zijn bezoek van een uur zak ik in z’n onderuit en probeer te slapen. Dat is knap lastig. Het duurt een tijdje voordat je een comfortabele houding hebt gevonden. Slaapperiodes van 2u. Langer lukt niet. Om 4 uur ga ik maar wat rechtop zitten om het thuisfront en de rest te informeren over mijn status via de app. Lang leve de smartphone.

Mijn buurvrouw moet ik helaas een aantal keer storen omdat ik naar het toilet moet en daardoor het infuus wordt afgekoppeld onder een hoop gepiep. Wanneer de antibioticum leeg is begint het apparaat weer te schreeuwen. En prompt om 7 uur nog zo’n sessie wanneer de zak met vocht leeg is.

Donderdag 14 maart

Dat is ook het tijdstip waarop een hectische ochtend begint. Ontbijtje aangevraagd, staat dit net klaar komen de zaalartsen. De ‘strop’ om mijn borst mag eraf en goh wat een verlichting! Dit is ook de eerste keer dat ik mijn borst, of wat er van over is zie. Wel van bovenaf maar wat ziet dat er al goed uit! Natuurlijk is het anders en er zitten nog pleisters overheen en er hangt een drain uit maar er zit een borst. Ik had verwacht dat het een ‘theezakje’ zou zijn zoals dr. Zöphel had gezegd. Er is echter al 300 van de 560cc gevuld; dat is een heleboel. Mijn borst voelt ook aan alsof ik zwaar gesport heb en een hele zware spierpijn heb. Kan ook niet anders want ze hebben de borstspier opgelicht om de expander eronder te schuiven. De hechtingen zien er ook goed uit alleen komt er nog wel veel vocht uit de drain.

Ik mag nu mijn eigen medische bh aan en tjonge wat zit dat comfortabel in vergelijking met dat drukverband. Bewegen gaat een stuk gemakkelijker. Ook vanwege de oxycontin en de paracetamol.

Zitten we net te eten, komt de mammacareverpleegkundige langs om te vragen hoe het gaat, vervolgens de plastisch chirurg, niet zijnde dr. Zöphel. Deze man vindt dat ik er monter bij zit… tja, het is hartstikke warm in de kamer, ik heb een bloeddruk van hier tot Tokyo dus mijn blosjes zijn behoorlijk gekleurd. Hij wil nog even kijken naar de wond en vindt dat het er goed en mooi rustig uitziet. Alleen de bloeddruk en het vocht uit de drain zijn zaken die niet joepie zijn. Wellicht morgen wel naar huis maar met drain.

En als laatste de fysiotherapeute. Ze geeft zowel aan Corien als aan mij informatie op papier over wat we wel en niet mogen doen. Ik mag mijn armen de 1e 6 weken niet verder dan 90gr heffen. Kan dus net mijn haar wassen en mijzelf verzorgen. Wel bewegen met schouders, armen etc om te zorgen dat de boel niet verstijfd.

Hierna wordt Corien opgehaald door haar man en mag ze lekker naar huis. Ik heb met haar te doen. Na alle verhalen over de operaties die ze heeft gehad en nu deze waarbij ze toch iets heeft van ‘het is anders en het ziet er niet uit…’. Het zal nog grotendeels bijtrekken maar ze heeft nog een traject met bestraling te gaan en het is afwachten of de klieren schoon zijn.

Dat is bij mij uiteraard ook het geval. Ik kan hier dan wel monter zitten maar ondertussen worden de snijvlakken en de schildwachtklier onderzocht op eventuele uitzaaiingen. Het is nog niet voorbij met de onzekerheid!

Vlak voor de lunchpauze, ik heb het idee dat ik net mijn ontbijt heb, weggewerkt, ga ik mij wat poedelen bij de wasbak. Als ik mijn deodorant gebruik merk ik dat mijn rechteroksel ‘doof’ is. Ik voel er niets. Komt wrs door die klier. Maar ook de huid boven de wond is gevoelloos. Ze hebben natuurlijk zenuwbanen en bloedbanen doorgenomen…. Ook kan ik nu de hele borst zien. De drain zit er wat ‘eng’ uit maar voor de rest valt het mij niet tegen. Uiteraard is de vorm veranderd en zit er een zwelling aan de rechterkant maar zo op het eerste gezicht …. Mwaah, ik mag niet ontevreden zijn!

Na het bezoekuur heb ik het nu toch wel gehad en schuif even onderuit in bed. Wat slaap inhalen als het lukt.

Om 17.30u staan ze weer met de volgende maaltijd voor de deur.

Ik moet zeggen, het mag dan een klein kneuterig ziekenhuis zijn maar de zorg is super. De verpleegkundigen zijn allemaal even lief maar ook de doktoren, in ieder geval die van de mammapoli en de plastisch chirurgen zijn top en gedreven en empathisch… Als je de zorgkaart Nederland erbij pakt, klopt dat ook met de cijfers. 9.2-9.6. Dat is hoog! En van mij krijgen ze ook een dergelijk cijfer.

Eerst maar de uitslag van de pathologie afwachten ….