De man met de hamer

Vrijdag 15 maart.

En dan denk je een hele meid te zijn! Je loopt overal lachend voorbij…. Met die “met mij is niets aan de hand” houding. Natuurlijk komt die man met die hamer. Degene die je even bij je positieven brengt.

"Hallo Yvonne! Je hebt een grote operatie ondergaan! Je bent bijna 3u onder zeil geweest. Er zijn zenuwen doorgenomen en bloedvaten. Je borst is niet meer jouw borst. Het voelt anders aan; doof, gevoelloos. Er zitten hechtingen die zeer doen en steken. Het is niet gek dat je je even niet zo happy voelt. Niemand kijkt daarvan op dus hou je niet groot en wees je eigen ikje.

Ik mag vandaag naar huis. Wel met drain want die loopt nog lekker door en met een lading oxycontin waarvan ik gehoopt had dat ik die al afkon bouwen. Ja deuh. Ik zie het niet zitten om naar huis te gaan maar ook niet om hier te blijven. Ik ga straks poedelen bij de wasbak en mij aankleden en Roland melden dat ik gewoon naar huis ga. Frisse lucht, het geluid van vogeltjes in het bos, gewoon eten. ja ik wil wel naar huis. En van daaruit zie ik wel verder. Eerst wachten op de 28e. dan weet ik meer.

Voordat alles geregeld is, de hele ontslagprocedure, ben ik weer 1,5u verder maar dan eindelijk om 10.30 uur stap ik naar buiten. Frisse lucht. Het regent maar dat deert me niet. Thuis hoor ik de vogeltjes zingen en laat de fijne regendruppels even op mijn gezicht vallen. Dit voelt beter.

Binnen staat een overheerlijke moorkop met koffie voor mij klaar. Op dit moment maal ik niet om mijn lijn. Ik moet een buikje kweken. Een buikje om weer een ‘eigen’ borst te krijgen.

Ik ben nog niet klaar; er zullen nog wat ziekenhuisbezoeken volgen maar voor nu … dit heb ik gehad en het valt me niet tegen.

Thuis val ik acuut in slaap op de stoel terwijl de drain naast mij vrolijk door druppelt.