Ik ben één van die 7

Dinsdag 5 maart

Het zal wel zo zijn omdat ik ongesteld moet worden. Er speelt zoveel door mijn hoofd en ik kan eigenlijk nergens anders aan denken. Aan de operatie, wat ik heb gezien om p de computer … En weer zoek ik op de websites van kanker.nl en borstkanker Nederland naar plaatjes en verhalen. Ik moet het niet meer doen; ik merk dat het een te grote impact heeft maar ik zal toch moeten gaan beseffen dat ik straks ‘één van hen’ ben. Een op de 7 vrouwen krijgt borstkanker. Een van die vrouwen die door de operatie flink is verminkt, een borst mist en er iets ‘geprepareerds’ voor heeft teruggekregen …

Een kaartje wat ik ontvang van Helmuth en Patricia doet mij eindelijk een traantje laten. Patricia heeft ook het nodige meegemaakt op dit gebied en wat ze schrijven op de kaart is zo raak. Het doet me wat.

"Lef ... er lopen beren op de weg het geeft nu niet meer want ik duw ze gewoon aan de kant"

Bij de fysio vertel ik mijn verhaal echter weer met droge ogen. Robert kijkt mij aan en denkt er het zijne van. Vandaag geen massage en kraken maar gewoon liggen op de tafel met elektrotherapie. 4 zuignapjes op de rug die ritmisch de spieren ‘kneden’. ‘Ik mag verwend worden’, zegt hij.

‘s Avonds kijk ik naar een aflevering van New Amsterdam. Dr. Goodwin heeft kanker. Hij stopt het weg en wil er niet aan denken. Hij wil er zijn voor zijn patiënten. Ik voel bijna zijn pijn en angst en dat is het moment dat ik toch even de tranen de vrije loop laat. Het is die verdomde tijd van de maand, dat gaat wel weer weg.