Het Pre Operatief Spreekuur

Maandag 4 maart – 24 dagen na 1e diagnose.

Gesprek met Esther, de mammacareverpleegkundige verloopt goed. Erg goed zelfs, het is een leuk gesprek. Ik sta er zeer positief in meldt ze en ben heel goed voorbereid. Dat klopt ook. In het weekend heb ik veel informatie opgezogen en foto’s bekeken en ervaringen van anderen gelezen. Het drukt je wel met je neus op de feiten. De foto’s zijn best confronterend. Het is moeilijk te bevatten dat wat je daar ziet, binnenkort ook op jouw eigen lichaam plaatsvindt. Ik zet het opzij; wil het nog niet zien maar het begint wel door mijn hoofd te spelen. Ik heb er nog geen traan om gelaten, heel vreemd.

Het pre operatief spreekuur duurt en duurt. Eerst een gesprek met de apothekersassistente. Dat laat nogal op zich wachten want de dames zijn met elkaar in overleg. Daarna de assistente van de slaapdokter zoals Michelle zichzelf noemt. Een hele vragenlijst wordt doorgenomen; gelukkig – of wellicht helaas – ben ik bekend met een algehele narcose.

De screeningsarts is de laatste die ik spreek vandaag. Ook hier wordt weer een heel gala aan vragen gesteld en naar hart en longen geluisterd. Allemaal prima. De hartslag is heel rustig, de bloedruk wat aan de hoge kant met 94-135. Daarna een hartfilmpje waarbij de hartslag zakt tot 56. Wat nou stress??

Als ik klaar ben loop ik nog langs de radiologie. Er moeten nog foto’s gemaakt worden door de medisch fotograaf. Gelukkig is hij direct beschikbaar en voor de zoveelste keer die dag trek ik mijn bovenkleding uit. Hoe vaak moet ik zo nog voor een man staan??

De foto’s zijn niet veel anders dan degene die dr Zöphel al had gemaakt maar ach … het is voor het goede doel.