Het gevoel

23 februari

Nog steeds gaat alles langs mij heen. Ik krijg een aantal lieve reacties van deze en gene en goede adviezen maar het doet me niet zoveel. Het lijkt wel alsof ik het buitensluit; of er een onzichtbaar muurtje om mij heen is.

Wel voel ik mijn borsten. Ben mij nog nooit zo bewust van die twee bollen. De rechter prikt en steekt en zeurt. Er is nu duidelijk iets te voelen aan de bovenkant. Een bobbelig groot geheel. Veel te groot… Een moedervlek er tussenin begint zich te roeren, wordt groter. Dat is niet goed maar ook aan de linkerkant voel ik dingen prikkelen. Het lijkt ineens snel te gaan.

Wel schieten er soms gedachtes door mijn hoofd. Niet eens zozeer over hoe ik er uit ga zien maar hoe het is als ik er niet meer ben. Dat zijn echt dingen waar ik helemaal niet mee bezig moet zijn!

En ik zeg wel dat ik niet met mijn lijf bezig ben … eigenlijk is dat wel zo. Ik weet dat ik niet meer zo strak in mijn vel zit als vroeger; dat de zwaartekracht z’n tol gaat eisen en dat er vlekken zitten op plekken die je niet wil; Maar juist nu heb ik iemand nodig die mij even wil vasthouden; een schouder waar ik op kan leunen … iemand om gewoon mee te knuffelen. Een steuntje.

Roland kan dat niet. Die kan niet omgaan met zijn eigen emoties, laat staan met die van mij. Ik praat ook niet met hem, wil het niet alleen over de puur praktische zaken maar ik moet straks iemand hebben waar ik mijn verhaal kwijt kan. Papier is gelukkig geduldig maar daarmee ga ik het niet redden.

Eerst mijn opleiding maar regelen. Heb de groep geïnformeerd en zojuist ook Petra. Kijken wat zij kan doen. Wil wel zoveel mogelijk meepikken maar moet ook wel gefocust zijn. Het onderzoeksgesprek van afgelopen donderdag liep voor geen meter; had mij niet goed voorbereid en kwam helemaal niet aan de vragen toe die ik wilde stellen. Maandag heb ik een 2e maar ik weet niet of ik die moet gaan voeren ….

Voorlopig ga ik eerst van het weekend genieten. Het is mooi weer dus lekker naar buiten.