Het 1e onderzoek

Maandag 18 februari. – 10 dagen na 1e diagnose

Een dag na mijn verjaardag. Een leuk vooruitzicht maar niet heus. Een bezoek aan het ziekenhuis. Eerst met de mamacareverpleegkundige Esther. Daarna de chirurg, Dr. Leeuw. Allemaal heel aardig en begripvol maar wel heel direct. Er zat iets en dat leek niet goed. De doctor voelde, kneep, aaide en merkte op dat er ‘wel iets zat’ maar dat het niet duidelijk was. Ze begreep mijn opmerking ‘dat er iets hards zat’.

Er moesten dus nieuwe foto’s gemaakt worden. Weer die ellendige mammografie waarbij de hele boel wordt geplet tussen 2 platen en er aan alle kanten aan je getrokken en geduwd wordt om je maar zo goed  mogelijk op de foto te krijgen. Nu merkte ik duidelijk de spanning in mijn nek en armen. Deze laatsten omarmden het grote apparaat en direct werden de vingers koud toen mijn hoofd tegen het plastic werd geduwd in een wat onhandige positie. Ik kreeg het voor elkaar om stil te blijven staan.

Daarna door naar de echografie. Dan hoef je alleen maar te liggen. In een stille kamer met ontbloot bovenlijf waar netjes een handdoekje overheen wordt gedrapeerd in afwachting van de radioloog lig je daar te liggen en te wachten. Er tikt af en toe een machine om de hoek. Het is wat onwezenlijk.

De radiologe stelt zich voor, smeert de borst in met gelukkig warme gel en begint het onderzoek, in stilte. Op het apparaat zie ik van alles aan hobbels en bobbels, kuilen en dalen en zelfs pieken voorbij komen maar kan er niet wijs uit worden. Als zij klaar is laat de radiologe zien wat zij heeft geconstateerd. Er zit een cyste met daaromheen onrustige cellen. Zo’n heerlijk vaag begrip. Het is niet goed meldt zij nog en om een beter beeld te krijgen zal zij de chirurg een MRI aanraden. Ook wil ze een biopt nemen om te zien wat er zit.

Tja, welke keus heb je?

Een operatietafel wordt klaargemaakt. De borst wordt 2x gepoetst met alcohol en vervolgens verdoofd. Een redelijk dikke naald schuift vervolgens naar binnen wat goed is te zien op het echo apparaat. Met een harde klik wordt er een reepje weefsel uit het foute gebied geschraapt. De 3x gebeurt in een gebied wat niet is verdoofd en tjesus, wat doet dat zeer!

Ik ben klaar. De boel wordt met hechtpleisters dichtgemaakt en daarover heen nog een afdekpleister. Onder mijn rug is het een bloederig geheel en ik ben mij nog nooit zo bewust geweest van mijn borst. Goh wat doet die zeer.

Terug naar de mamapoli waar de chirurg nogmaals aangeeft dat het er niet goed uitziet en dat een MRI en het biopt uitsluitsel moeten geven over wat er nu eigenlijk zit.

In het restaurant nuttig ik een sapje met een kokosmakroon en geef de informatie door aan het thuisfront. Op de een of andere manier sluit ik alles buiten. Ik voel niets; het doet mij niets. Op dit moment kan ik er niets mee en ben volledig afhankelijk van de uitslag. Ik kan mij druk gaan maken om iets wat ik nog niet weet – wel vermoed maar niet zeker weet – maar wat heeft het voor zin?