De uitslag

20 februari – 12 dagen na 1e diagnose.

Net op tijd komen we weer op de mamapoli van het ZGT. Dit keer is Roland mee en hij heeft het er moeilijk mee. De melding van de nu mannelijke chirurg HJ, is duidelijk. Ik heb borstkanker. Eigenlijk zouden er nu bellen moeten gaan rinkelen, rode ballen moeten gaan knipperen en een sirene moeten gaan klinken in mijn hoofd maar dat doet het allemaal niet. Ik heb borstkanker … punt.

Ik luister het verhaal van de chirurg. Hij is heel helder en legt duidelijk uit wat er gaat gebeuren. Er zit een tumor van ruim 2 cm maar het is wat onduidelijk hoe en wat en waar. Een MRI-scan moet uitwijzen hoe het er uit ziet en ook of er geen uitzaaiingen in de oksel zitten. Zoals het er nu naar uitziet niet daarom is deze tumor een type T2n0. Er zal vanaf nu wel vaker met technische termen gesmeten gaan worden. Het biopt is nu bij de immunologie om uit te zoeken of het hormoon- of eiwitgevoelig is. Ik hoop op eiwitgevoelig maar als ik later de documentatie zal lezen, kom ik er achter dat je beter een hormoongevoelige tumor kunt hebben. Daarvoor is de prognose een stuk beter.

De datum voor de MRI staat op dinsdag de 26e en de 28e heb ik weer een gesprek met HJ, de chirurg. Shit, juist in die week heb ik allerhande afspraken staan; die zal ik moeten gaan verzetten. Hopelijk lukt dat….

Met een map vol informatie keren we weer huiswaarts waar vervolgens een aantal mensen wordt geïnformeerd.

Iedereen is aangeslagen. Roland heeft het er moeilijk mee en ook mijn zus. Ik heb borstkanker. Het is niet niks, mijn leven gaat veranderen maar ik had toch al geen controle meer over mijn leven, mijn lijf. Zoals ik laatst in de spiegel zag was dat lijf aan het veranderen, zag er niet meer strak uit, zit onder de vlekken en is uitgezakt. Straks zal ik voor de spiegel staan en wrs een borst missen, een kale kop hebben en een vale, droge huid. Ik sluit het buiten. Ik kan er niets mee en ik wil er niets mee. Ik weet nog niets en ik wil mij nog geen zorgen maken, niet in paniek zijn, huilen, schreeuwen en verdrietig zijn. Dat komt later wel.