De borstenbus

31 januari

Je staat voor de spiegel en kijkt naar jezelf. Wat je ziet is niet meer dat jonge lichaam van weleer. Toen alles nog mooi was en slank. Je kijkt nu naar een lijf wat vol zit met rimpels, vellen en lellen, waar de zwaartekracht duidelijk z’n werking heeft. Uitgezakt heet dat. Goh wat haat ik dat lijf. Ik ben nooit voorstander geweest van mijn eigen lijf maar nu ik ouder word vind ik er helemaal niets meer aan.

De vlekken, moedervlekken zitten overal. Vroeger had ik er eentje: een moedervlekje op mijn rechterborst. Dat vond ik destijds al heel erg en met peuteren probeerde ik het weg te krijgen. Als ik toen had geweten wat ik nu weet … Haal je 1 moedervlek weg, krijg je er 10 voor terug. Zo lijkt het in ieder geval. Bah … ik vind het niets, dat lijf van mij.

Anderhalve maand geleden merkte ik nog iets anders op aan mijn lijf. De tepel van mijn rechterborst deed niet meer wat het moest doen bij aanraking. Het kwam niet omhoog; zat in een deukje en bleef in een deuk. Totaal geen reactie. Mmm, da’s niet zoals het hoort. Nou ben ik nooit echt gevoelig geweest in  mijn tepels maar dit was anders.

Ik had al een afspraak bij de BorstenBus op 31 januari en besloot te wachten tot die afspraak. Zo niet was het tijd geweest voor een bezoekje aan de huisarts. Iemand waar ik eigenlijk nooit kom.

Diezelfde huisarts hing op 8 februari aan de lijn. Ik was net op weg naar de neuroloog en volgende week zouden wij een weekje bij onze zuiderburen zitten. Er was een afwijking gevonden in de rechterborst. Het was noodzakelijk om naar het ziekenhuis te gaan om dit verder uit te laten zoeken. Ik was niet verbaasd. Uiteraard was ik er niet vanuit gegaan dat er iets fout zou zitten maar het verbaasde mij niet. Als wij de week erop niet weg zouden zijn geweest, had ik die week nog een afspraak gehad in het ziekenhuis. Nu moest het even wachten.