Mijn begin

Even overna gedacht, maar toch maar geopend. Ik denk dat het fijn is om van je af te schrijven, dus we proberen het.

Na de kerst voelde ik een bultje bij de borst.  Hoe, of wanneer, ik weet het niet eens meer, ik voel wel vaker ‘gewoon’ is, omdat dat altijd handig is om te checken.  Nooit bij stilgestaan dat het kanker kon zijn. Dat zou mij niet overkomen. Zo vertelde ik het ook aan mijn vriend/zus/ ouders/vriendinnen. 
‘Ohja’ ik laat een bultje checken. Of eigenlijk 2, later voelde ik er nog 1. 
Iedereen zij verstandig. Dus ja, laten we dat doen. 
In het nieuwe jaar ‘2025’ was de praktijk weer geopend op 6 januari, ik dacht nou dan wachten we nog even, liever bij de eigen praktijk. Zo gezegd zo gedaan.  Laten controleren, mijn huisarts constateerde het ook. 
laten we het toch even onderzoeken op het ziekenhuis. Gewoon voor de zekerheid, ik verwacht niet dat het iets  is. Zo dacht ik er zelf precies zo over. 
Niet wetende wat mij allemaal te wachten stond. 

13 januari 2025 07:45 melden route 0.18.

In eerste instantie wou ik er alleen heen gaan. Want het is toch niks. 
Mijn lieve vriend hoeft niet overal vrij voor te vragen. Mijn moeder gaf aan mee te willen, ach mam, hoeft niet, ik red me wel. Ben allang blij dat jij en pap op onze dochter passen. Maar uiteindelijk is ze toch mee geweest, wat ben ik daar achteraf blij mee. 🙏 

Ik vond de tijd wat vroeg, gezien we een kleintje hebben, mijn ouders boden aan om haar te laten logeren. Lief doen we!

Ja en daar werden we opgeroepen; 
Ik loop mee en  deze dame legde uit hoe de ochtend eruit zal zien. 
Zij deed wat voor werk, en de plekken aftekenen. 
Erna volgt er een mammografie en een echo, mochten ze wat afwijkends zien, nemen ze meteen biopten. 
Allemaal duidelijk.

U mag zich aanmelden daar, dan word u opgeroepen.
Vond de mammografie gevoelig. Mijn rechterborst kon het wel hendelen, maar mijn linkerborst… AUWWW! 
Sorry mevrouw, snel een foto maken. En ze haalde hem gelijk van de ‘spanning’ af. U mag daar wel even wachten, halen we u meteen op voor de echo. Mijn moeder wachtte in een andere wachtkamer, denkende dat ik alleen fotos maakte en dacht al wat duurt het toch lang. Tijdens de echo zij de radioloog al vrij snel; we zien onrustige plekken. We gaan biopten nemen. Tot die tijd was ik er zo rustig onder, tot die woorden eenmaal tot bezinking kwamen. In mijn hoofd; biopt? BIOPT? Onrustig? Zou het dan? Ik voelde me gelijk eigenlijk emotioneel, ik wilde niet huilen, maar liet er toch een paar gaan. 
 

‘Mevrouw’ bent u alleen? Nee mijn moeder wacht op me in de wachtkamer. Vind u het fijn als we haar even ophalen? Ja, graag!

Mama kwam binnen en pakte lief mijn hand. Ze schrok van de dikte van de naald, en werd er een beetje ontoepasselijk van. Ik kijk wel niet, maar ik houd je hand vast. Ik zag dat ze was aangedaan. Maar hield zich flink. 

Ik werd vooraf verdoofd, maar ik vond dit een rot onderzoek! Ik snap dat het moet; maar ineens draaide mijn gedachtegang om van positief naar dit zou wel eens anders uit kunnen pakken. Op die tafel, met ontbloot bovenlijf bij vreemden.  6 biopten werden er afgenomen en 2 puncties uit de oksel. Ik kan niet omschrijven hoe dat voelde, maar ik voelde mezelf even heel klein.  Hechtstrips en pleisters erop, even rechtop zitten, en aankleden. U kunt weer naar 0.18. Daar word u zo opgeroepen voor de uitslag. 

Van slag, daarheen gelopen, niet wetende wat er in zon korte tijd gebeurd, er gaat van alles door je heen. Wat is dit toch… ik geloofde het niet, maar mijn gevoel was zo slecht. 

Korte tijd gewacht, het leek wel veel langer. Spanning… brok in de keel. 
Daar kwam ze aan; Mw E? 
Ik stond op uw afspraken kaart, maar u heeft me nog niet gezien. Ik ben dokter. ….. ik loop richting haar, en zie dat er in de gang achter haar 2 andere mensen klaar staan. Ik kon wel door de grond heen zakken. Dat was misse boel. 

Ze stellen zich voor, maar het gaat het ene in, het andere uit.  Alles gaat erlangs… 

We gaan zitten, en er komt meteen aan dat het niet goed is. 
95% kans op borstkanker. 
Ik moest er flink rekening mee gaan houden. Morgen bellen we je met de uitslag van de biopten. 
Veel van dat gesprek is langs me heen gegaan, het waren lieve mensen, en ze hadden alle tijd!! 
Ik heb zo zitten janken. Hoe kan dat nou. Alle emoties zijn wel voorbij gekomen. 
Mijn moeder zie ik verdrietig zijn.
Ze laten ons zitten, en wanneer ik er klaar voor ben kunnen we gaan.. mijn achtbaan is begonnen, en we beginnen net. 

Ik bel mijn vriend, hij neemt op. Nou hou je maar vast… ik heb borstkanker 95% zeker. Morgen de officiële uitslag. Al huilend.  
Hij stopt zijn werkzaamheden en komt meteen richting mij. 
Zo bel ik ook mijn vader, en mijn zus op dezelfde manier. 
Na genoeg gejank, wil ik terug naar de auto, mama mag rijden, ik wil het niet. 

Pfff, in de auto weet ik eigenlijk niet zo goed om te gaan met mezelf. Wat een gevoelens, die nog lang geen plekje hebben.  Sommige vriendinnen vragen al hoe het ging, andere reageren pas later want die zijn aan het werk. 

Eenmaal thuis bij mijn ouders is mijn vriend er al. Hij pakt me stevig vast. 
dat geeft mij een fijn gevoel. Want wat hebben we al veel voor de kiezen gehad, en dit komt er ook weer bij. 
Mijn zus is er ook. Eigenlijk leggen we een beetje uit wat er gezegd is, en verder word er eigenlijk niet zoveel gezegd. 
Ik bel nog wat belangrijke personen. 
Mijn schoonzusje en broer. Wat vrienden.

Bert en ik gaan samen even een rondje lopen, een rondje door de stad, even uit de sleur, en we hebben er nog wat galgenhumor om. 

Morgen zou ik weer gaan werken. 
Morgen zou ik EINDELIJK weer voor een deel beter gemeld zijn. 
( was alwel op therapeutische basis weer iets aan het werk)  ik bel mijn werk, en meld mij wederom weer ziek voor morgen. Want ze begrijpen natuurlijk wel dat mijn hoofd daar nu even niet naar staat. 

Ik heb vorig jaar juli mijn onderbeen gebroken, op 3 plekken, ook geopereerd. Platen en schroeven erin. Lang herstel traject van minstens een half jaar, tot een jaar.  ( mijn dochtertje was toen net 1, stel je even voor hoe ruk dat is) ik deed graag aan hardlopen 🤓 voor mijn val vaak 3-4x per week. 
Wat heb ik een kuttijd gehad, krabbelde net weer goed op, bouwde conditie op, deed weer wat kracht
En bam, happy new year

Mag ik even voorstellen

Hoi, mijn naam is Lynn, 33 jaar, moeder van een fantastisch leuk meisje Nina, 1 jaar en 7 maandjes. Stapelgek op mijn lieve partner/verloofde: Bert. 
En hij heeft ook nog een zoontje van 6. Deze stoere vent heet Thijs. 

en ik heb Borstkanker. 
#blog 1

13 januari 2025 is deze ellende begonnen