Blog 4 en de rollercoaster gaat door

Gisteren het gesprek met de oncoloog,

Ik krijg een zware kuur. Dit adviseren ze ook echt. De bijwerkingen zijn niet om over naar huis te schrijven maar de allerergste die door mijn Hoofd blijft spoken; ik word kaal bij deze chemo werkt een coldcap niet. Ik word kaal.

Ik word zichtbaar ziek.

Om al mijn tranen maar even proberen op te kroppen want er wachten na dit gesprek nog weer biopten en markertjes plaatsen.

( was niet zo handig achter elkaar )

Totaal van slag, proberen dit niet op te laten vallen loop je door richting de radiologie.

Mijn tiettie is nog gevoelig van de vorige keer ( blauw en auw!) om biopten af te nemen, en ik kijk recht omhoog. Die dikke naalden wil ik niet zien. Bert houd mijn handje vast.

De radioloog en verpleegkundige is lief na de tijd, en neemt even de tijd voor me, het valt allemaal niet mee.

Eenmaal onderweg  richting  huis kan ik gewoon niet stoppen met huilen in de auto. Ik ga zo ziek worden voor ik beter kan worden.  Het besef is er steeds sterker, en ik kan het maar moeilijk loslaten.

Jeetje… die rit dacht ik alleen maar wat is dit man… wat is dit voor gekke achtbaan.

Als ik aan Nina denk moet ik huilen,

Ik voel me (momentopname)een slechte moeder, ik kan met heel veel moeite het amper opbrengen om die gedachtes maar even te kunnen verzetten om mn meissie wat aandacht te geven.

Morgen gesprek radiotherapeut over de bestraling, en erna nog ern ct scan om de tumoren goed in kaart te brengen voor het bestralen.

29 januari

Wat een dag vandaag…

De emoties gaan weer  echt alle kanten op..

Alles is me teveel en ik kan iedereen wel wegkijken. De hele afgelopen 24 uur door denk ik continue aan het kaal worden, en dat ik dat zo vreselijk vind. Ik heb zo slecht geslapen. Voel me net een zombie.

Papa is optijd bij ons om Op te passen, en 09:00 een gesprek bij de radiotherapeut alvast over de bestraling die pas over meer dan een half jaar plaats gaat vinden. Het past er eigenlijk niet meer bij  in mijn hoofd.

Wat een chaos, en je kan zelf niks kiezen, je hebt geen andere keuzes. Je wilt beter worden.  4 weken lang 5 dagen achter elkaar moet ik bestraald worden. Dit is in enschede.

Dit is niet pijnlijk word verteld, maar naar 2 weken word de huid vaak geïrriteerd, gaat het kapot Word het rood enz.

Op na de ct scan, waar we al te laat voor zijn.   De radiotherapeut had al contact met de afdeling om aan te geven dat mw e later was en dit is geen probleem. Deze vind plaats in enschede.

Ik meld me aan, en vervolgens duurt het wachten zo lang dat ik naar de balie liep. ( 60 min). (Iedereen die er minderlang zat dan mij was alweer weg. )

Sorry mw. foutje er is iets niet goed gegaan met uw aanmelding. Ik was er flink gaar en pissig van.  Maar goed, uiteindelijk gelukt.

Kleine voorlichting, maar die krijg ik later weer bij de bestraling.  Oeff, ik onthoud het toch allemaal niet meer.

Onderweg naar huis…

Thuis bijna geen rust, door dat die ct scan uitliep, moe en ge ergerd op naar de fotoshoot die gepland stond zodat mijn haar er nog bij opstaat. Bert moest thijs nog ophalen.

Ik probeer even niet aan de kanker te denken. Want anders begin ik weer te huilen, dat is niet leuk voor de fotos. Hopelijk zijn de fotos geslaagd.

Eenmaal thuis beginnen al mijn gevoelens weer de overhand te nemen. Ik vind het ontzettend moeilijk om ‘ te doen alsof ik me goedvoel’ tegen over de kids.  Hier gewoon compleet geen zin aan.

Ben nog gebeld door de oncoloogverpleegkubdige. 5 februari voorlichting en 6 februari starten met de chemo.  Pfff… het komt nu echt dichtbij.!

Ook voel ik me slecht, verkouden, verstopte neus, mn tiet doet pijn, en hij steekt enorm.

Ik voel ook een bepaalde druk; ik MOET een pruik hebben voordat ik kaal word. Ik ben al druk bezig met googlen, en kijken wat goed is enz.

Het waren weer even wat emotionere dagen voor mij en ja, die mogen er ook zeer zeker tussen zitten 🎢.

De dagen erop werd ik dus inderdaad ziek, Ik stond op met 39.1,

Mijn tiet deed zeer,  is dit nou griep? Of komt het door mijn pijnlijke tiet? Ik weet t niet! Laten We toch maar bellen….

Lang verhaal kort. Ik kon komen, en ze hebben me laagdrempelig antibiotica gegeven. Want we willen natuurlijk wel dat de chemo door kan gaan 6 febr.

Hierna had ik nog een afspraak met de pruiken winkel. Ondertussen werkte mijn paracetamolletje wat beter. Dus de boel was mooi onderdrukt.

Pruiken wezen kijken, wat een stap was dat. Durfde niet te bellen, dat mocht bert doen.  ( vooraf was dit al)

Eenmaal daar, was het best geinig, veel informatie; een lieve vrouw, voel me er wel goed bij. Ze stelde me fijn op haar gemak. Ik weet niet, ze is hier goed in!

Een nieuwe afspraak erbij, voor as woensdag 5 febr. Nog meer passen.  Ergens geeft het rust, ik krijg vervangend haar!

Hele dag door onderdrukt de pcm de boel. Niet fit.