Warmte

Momenteel een bui dat ik de kanker en alles eromheen zo beu ben. 
Er gewoon een momentje vrij van hebben zou best welkom zijn. Normaal pruttel je gewoon door en doe je je ding. En over het algemeen gaat me dat best goed af, maar soms heb je zo'n moment als nu dat ik het allemaal zo zat ben.  
Eigenlijk zou ik de klok een uurtje stil willen zetten, en even niets hebben. Ik denk dat de kankerlijders onder ons het wel herkennen. 
Het knullige is dat alles ondertussen gewoon minuut voor minuut doorgaat, hoe je je ook voelt. Dus pak je de moed maar weer op en zonder op je horloge te kijken, ga je rustig verder om er toch wat moois voor jezelf en omgeving van te maken.

Ik schijf hier met regelmaat een blogje, en ook wordt er hier vaak gereageerd door lezers. Soms met een hartje of een stukje tekst. Dat is voor vele hier te zien. Wat niet te zien is, maar waar ik wel veel warmte van ontvang, zijn de kaartjes per post, de mailtjes en berichten via WhatsApp en Facebook. Dit komt van de lezers die hier geen account hier hebben of de berichtjes bijvoorbeeld liever gesloten houden. Vaak zijn de berichten heel persoonlijk en lees je de betrokkenheid tussen de woorden door. Ik doe het waarschijnlijk niet zo vaak, maar ik wil vanuit deze blog al die zichtbare en onzichtbare mensen een dikke dank-je-wel-knuffel geven.

Zo nu even het geklaag en sentiment weer opzij zetten, omdat ik anders mezelf erin verstik. Dus nog even een bakkie thee pakken, een paar vijanden in een computerspel uitroeien, en dan het wiegje in, om morgen weer fris rond te huppelen.