Vervolg

De laatste dagen geen blog kunnen maken, omdat daar gewoonweg mij de energie aan ontbrak. Nu gaat het wat beter, dus hieronder het vervolg van de opname.

Zaterdagmiddag, en ik word van de IC opgehaald door medewerkers van afdeling A6, terug op het zaaltje waar ik de dag ervoor vertrokken was. Nu alleen met een verknipte maag waar een slokdarm uit gefabriceerd is en een groot deel slokdarmloos. Jawel een kankerlijer met een buismaag. Hoewel, eigenlijk een pensionado met een buismaag, want als het goed is ben ik kankervrij.
Er gebeurt veel om me heen en er blijft weinig hangen, wel valt het mij op hoe vriendelijk warm de opvang van de verpleegsters en al het ander lopend personeel daar is. Deze dag veel geslapen, wat pijn en tot de ontdekking gekomen dan al mijn energie wat ik nog had, op de operatietafel achtergebleven is.

Het lag in mijn planning om een wat meer dagelijks verslag te maken, maar door energie tekort, pijn in de donder en wat gaten in het geheugen, wordt het een kort overzicht met wat ervaringen uit het ziekenhuis tot nu. Ben ik dan niet meer in het ziekenhuis? Nee hoor, ik zit weer lekker thuis achter mijn eigen vertrouwde blogmachine, en een tas koffie op bureau die mij wonderwel smaakt. 

Allereerst heb ik ontdekt dat de broedmachine van engeltjes ergens op de zesde etage van het Gelre Ziekenhuis staat. Wat een ongelooflijk lieve mensen lopen daar rond, En niet alleen de verpleegkundige, maar ook de dames en heren van de voeding, schoonmaak, artsen, therapeuten en noem maar op. Die afdeling is totaal bezet door engelen en één Fee. Mocht er toch een nare sukkel tussen lopen, wordt deze onzichtbaar gemaakt door zijn collega's.

Ik heb met regelmaat pijn gehad, maar gezien wat er allemaal in het lijf gedaan is, is dat ook niet echt vreemd, Ik denk dat de tijdens de operatie opgewekte klaplongen, voor werkruimte, de grootste bijdrager zijn voor de pijn en energie tekort. De artsen proberen zoveel mogelijk met medicatie de pijn te onderdrukken, en een deel moet je zelf doen. 
Ademhalingsoefeningen helpen je veel en zijn ook fijn als je even niet kan praten wegens zuurstof tekort. Maar de uitvinding van de eeuw, is een stoel. In herstelplan is het vaak lopen, wat fietsen en in een stoel zitten. Het geheim van de stoel is dat alles naar beneden hangt in je bovenlijf. En neem van mij aan, dat is geweldig na deze ingreep. Vanaf dag drie was ik niet meer uit de stoel te krijgen, en zelf de laatste 2 nachten heb ik ook in de stoel doorgebracht. Ik ben er zeker van dat de stoel ervoor gezorgd heeft dat ik zelfs een dag eerder dan planning al naar huis kon.

Als je op de afdeling terugkomt zit je aardig vol met slangen. Ik had alleen veel last van de drain via de neus. Omdat je in het begin weinig kan drinken en ik daardoor snel een droge keel heb, irriteerde dat slangetje me mateloos. De rest van de slangen zitten in de weg, maar vallen verder wel mee. Halverwege de week was ik geheel vrij van drains. Een heerlijk gevoel, en erg rap. Ik gooi dit ook weer op de stoel 😉.

Energie tekort is mijn grootste handicap tot nu toe. In het begin heb ik een paar dagen met toevoeging van zuurstof rondgelopen en de laatste dagen zonder, maar snak daar nu nog steeds met regelmaat naar. Stilstaan dan de ademhalingsoefening en dan weer door. Zeer vermoeiend. Na een hoestbui, is het helemaal feest. In je lijf het gevoel alsof ze met de hand je vlees staan te verscheuren en zuurstof nul coma nul. Volgens mij heb ik tijdens het hoesten dan ook van die uitpuilende cartoon oogjes.

Al met al is het zeker geen weekje feesten geweest, maar ook niet het doom scenario wat ik voor ogen had. En daar ben ik erg blij om. In het ziekenhuis zijn er natuurlijk (niet medisch gezien) wat dingetjes fout gegaan, Zo zijn ze de trombose spuitjes vergeten mee te geven, en moet ik die zo zelf ophalen. Normaal spring je in de auto, nu weer van alles regelen en dat is wat minder.
Maar verder ben ik tot nu toe niet ontevreden, en sta nu zeker achter mijn besluit om de operatie te ondergaan.

Ik ben niet snel in het plaatsen van namen in mijn blog of gesprekken, maar ga er hier toch één noemen, en dat is Marcel.
Hij is al heel lang meer een broer dan een vriend voor mij/ons. Ook deze tijd heeft hij weer zoveel voor zowel Els als mij gedaan, en rust gegeven omdat we weten dat hij er staat wanneer hij nodig is. 
Zelfs nu hij momenteel medisch gezien, voor zichzelf niet aan de top loopt te dansen, is hij er toch steeds voor ons. Geweldig en eeuwige dank.