Drs.* McJerr legt uit

Waarom een uitleg, en nog meer: waarvan?
In voorgaande blogs heb ik met regelmaat laten vallen dat ik op zie tegen een operatie, maar ik heb volgens mij nooit verteld waarom eigenlijk. 
Van de week schreef iemand mij dat het wel vervelend was dat van de kanker niet alles weg was, maar dat het wel mooi was dat er geen uitzaaiingen waren en het weggesneden kon worden.
Allereerst ben ik echt blij dat er tot nu toe geen uitzaaiingen zijn.  Dus dat is inderdaad wel mooi. Hoewel het natuurlijk raar blijft, dat als je er goed over nadenkt, je daar weer blij mee kan zijn. 
Een object in je lijf, welke daar niet echt hoort en ook nog de kracht heeft om je leven te verkorten en/of pijnlijk te beëindigen, is gewoon iets waar je nooit blij mee kan zijn. Maar dan wel "Joepie" zeggen als deze er in zijn uppie zit. Raar toch?
Even terzijde, ook zo raar: Goedaardig gezwel. Hoezo goedaardig?? Het hoort daar niet! 

Weer even terug naar waar ik begon af te wijken. Geen uitzaaiingen mooi. Maar het wegsnijden van dit nare vriendje is mooi dat het kan, maar voor mij wel een ander verhaal. 

Een gezwel ergens los in het lijf kunnen ze over het algemeen zonder probleem verwijderen. 
Als het gezwel zich heeft genesteld in een orgaan wordt het al minder. Van enkele heb je de organen dubbel in het lijf, dus zou er één verwijderd kunnen worden met gezwel en al. Echter, ik ga ervan uit dat je die dingen niet voor niets dubbel in het lijf hebt. 
Dan heb je ook nog enkele eenzame organen die wel een stukje kunnen missen, of zelfs in zijn geheel zonder dodelijke consequenties verwijderd kunnen worden. Maar ook bij deze ga ik er van uit dat ze er niet voor niets zaten.

Wat overblijft zijn dan de organen die je niet missen kunt. In mijn geval de slokdarm. Je kunt hem eruit halen, maar daarna zal alles wat je eet en drinkt ergens tussen je andere organen donderen. Dus daar moet wat voor in de plaats komen. Daar hebben de chirurgen met een creatief brein wat op bedacht: "De maagbuis".

Even in het heel kort wat ze gaan doen, zoals ik het begrepen heb:
Via de buik gaan ze van de maag een koker maken. Dus ze snijden en wat flappen vanaf en naaien daar een mooi darmpje van. 
Als ze dat gedaan hebben halen ze via de rug het zieke deel van je slokdarm eruit welke via de patholoog in de kliko verdwijnt. Het nieuw gemaakt darmpje naaien ze dan vast aan het overgebleven stukje slokdarm, en gooien de boel weer dicht. 
In het gebied waar ze aan het werk zijn zitten veel organen en levensaders die het werk aardig lastig kunnen maken. Daarom neemt de operatie ook zo'n acht uur werk in beslag.
Veel patiënten hebben na de operatie last van lekkages en hebben daardoor een langer en een nog minder prettig herstel in het ziekenhuis zelf. 

Na de operatie komt er een lange periode van herstel en zullen er dingen in het leven zijn die over het algemeen niet meer kunnen. Bijvoorbeeld tuinieren, of ander werk waarbij je lang gebukt staat.
Je kunt namelijk niet lang gebukt staan, omdat je maagzuur (reflux) dan weer via de mond weg wil (geen klep meer).  
Een all you can eat restaurant ziet je, zeker in het eerste jaar na je operatie graag komen, omdat je na één sushi al vol zit omdat je geen maag meer hebt. En nog véél meer van dit soort ongemakjes.
Toen ik dit allemaal van de week van de chirurg te horen kreeg, heb ik besloten om me maar bij deze operatie neer te leggen als het moet, want ik heb een bloedhekel aan tuinnieren. 😁

Ik hoop hiermee een beetje uitgelegd te hebben waarom in tegen de operatie op zie. Voor behoud van deze blog ga ik het wel laten doen, maar euforie op dit vlak zit er voorlopig bij mij niet in.

Fijne dag allemaal.

* De drs. in de titel is niet wat je denkt dat het is maar komt in de buurt. Drs. staat normaal voor "doctorandus". In deze titel echter voor "dokter maar dan anders". Heel verwarrend dat ze die afkorting in de Dikke Van Dale nog niet gesplitst hebben 😉