28 Juli - eerste afspraak oncologie
De eerste stap in het onderzoekstraject.
Het huisarts bezoek had enorm veel losgemaakt; bij mij (eerlijk gezegd voelde ik al voor die spiegel dat het fout zat) en bij mijn kinderen, partner Marina en overige familieleden.
Op aanraden van de huisarts had ik mij ziekgemeld; de week voor de uitslag kon ik mijn gedachten al moeilijk bij mijn werk houden maar nu kon ik me helemaal niet meer concentreren door de enorme onzekerheid en alle emoties daar omheen.
Direct na mijn ziekmelding belde mijn manager die alle begrip toonde en me alle ruimte gaf om een en ander te verwerken en op de rit te krijgen, dat was in ieder geval een zorg minder.
Kon ik zelf nog wel het idee van mijn eigen sterfelijkheid en dat mijn toekomst op losse schroeven stond enigzins accepteren; omgaan met de emoties van gezinsleden was het een ander verhaal; veel tranen, verdriet en onzekerheid in die tijd over wat de toekomst zou brengen. Dat het zwaar zou worden was duidelijk, maar hoe zwaar en zou er nog wel een toekomstperspectief zijn? Samen delen en emoties laten gaan in plaats van opkroppen was de boodschap, dat gaf mij in ieder geval de ruimte die ik nodig had om het een plek te kunnen geven.
Het eerste bezoek aan de oncologe was een verademing; eindelijk iemand met kennis van deze ziekte die duidelijkheid kon helpen scheppen in deze maalstroom. Zij voelde naadloos aan in welk schuitje we zaten (Marina had besloten mij vanaf nu te vergezellen bij medische afspraken) en gaf het proces een slinger om ondanks de vakantietijd zo snel mogelijk resultaten boven water te krijgen.
Ik was blij dat Marina meeging want was mentaal niet op mijn best in survival mode, bovendien horen en onthouden 2 meer dan 1 en last but not least verkeerde zij natuurlijk in dezelfde onzekerheid als ik en had net zoveel recht als ik op informatie en ondersteuning als ik.
Tijdens dit eerste gesprek werd ook duidelijk dat er vele soorten aandoeningen zijn die niet alllemaal levensbedreigend hoeven te zijn of zelfs kanker of met chemo of radiotherapie behandeld moeten worden en dat pas na veel onderzoek met zekerheid gezegd kon worden wat ik precies heb.
In aansluiting op dit gesprek zijn dezelfde dag nog longfoto's gemaakt, is bloed afgenomen voor verder onderzoek en een afspraak gemaakt voor een weefselpunctie die de volgende dag zou gaan plaatsvinden.
Het huisarts bezoek had enorm veel losgemaakt; bij mij (eerlijk gezegd voelde ik al voor die spiegel dat het fout zat) en bij mijn kinderen, partner Marina en overige familieleden.
Op aanraden van de huisarts had ik mij ziekgemeld; de week voor de uitslag kon ik mijn gedachten al moeilijk bij mijn werk houden maar nu kon ik me helemaal niet meer concentreren door de enorme onzekerheid en alle emoties daar omheen.
Direct na mijn ziekmelding belde mijn manager die alle begrip toonde en me alle ruimte gaf om een en ander te verwerken en op de rit te krijgen, dat was in ieder geval een zorg minder.
Kon ik zelf nog wel het idee van mijn eigen sterfelijkheid en dat mijn toekomst op losse schroeven stond enigzins accepteren; omgaan met de emoties van gezinsleden was het een ander verhaal; veel tranen, verdriet en onzekerheid in die tijd over wat de toekomst zou brengen. Dat het zwaar zou worden was duidelijk, maar hoe zwaar en zou er nog wel een toekomstperspectief zijn? Samen delen en emoties laten gaan in plaats van opkroppen was de boodschap, dat gaf mij in ieder geval de ruimte die ik nodig had om het een plek te kunnen geven.
Het eerste bezoek aan de oncologe was een verademing; eindelijk iemand met kennis van deze ziekte die duidelijkheid kon helpen scheppen in deze maalstroom. Zij voelde naadloos aan in welk schuitje we zaten (Marina had besloten mij vanaf nu te vergezellen bij medische afspraken) en gaf het proces een slinger om ondanks de vakantietijd zo snel mogelijk resultaten boven water te krijgen.
Ik was blij dat Marina meeging want was mentaal niet op mijn best in survival mode, bovendien horen en onthouden 2 meer dan 1 en last but not least verkeerde zij natuurlijk in dezelfde onzekerheid als ik en had net zoveel recht als ik op informatie en ondersteuning als ik.
Tijdens dit eerste gesprek werd ook duidelijk dat er vele soorten aandoeningen zijn die niet alllemaal levensbedreigend hoeven te zijn of zelfs kanker of met chemo of radiotherapie behandeld moeten worden en dat pas na veel onderzoek met zekerheid gezegd kon worden wat ik precies heb.
In aansluiting op dit gesprek zijn dezelfde dag nog longfoto's gemaakt, is bloed afgenomen voor verder onderzoek en een afspraak gemaakt voor een weefselpunctie die de volgende dag zou gaan plaatsvinden.