Opnieuw oud en nieuw

In mijn eerste blog schreef ik over oud en nieuw, en hoe het terug- en vooruitkijken me somber maakte. 
Vandaag heb ik besloten om het over te doen. Terugkijken en vooruitkijken, maar dan naar de goede momenten. 

Mijn terugkijken begint in juni. Gek genoeg (of logischerwijs, net hoe je het bekijkt) lijkt de periode voor de diagnose heel ver weg en domineert de tweede helft van het jaar. Maar ook in die tweede helft van 2023 waren er mooie, soms heel mooie momenten, zoals :

• Fietsen in Zeeland. Zeeland is voor ons een bijzondere provincie.  Henny komt er al meer dan 60 jaar en sinds we elkaar kennen (47 jaar alweer) brengen we er samen ieder jaar wel een paar weken door. We zijn er in de eerste maanden na de diagnose twee keer een paar dagen geweest en hebben alle bekende plekjes opgezocht.
• De bruiloft van onze zoon en zijn vriendin. Omdat Henny’s prognose zo slecht was zijn ze eerder getrouwd dan gepland,  op een prachtige dag eind augustus. Een dag vol emoties waar we echt van hebben genoten.
• De uitslag van de ct-scan na 4 chemo’s, waarbij bleek dat de uitzaaiingen iets gekrompen waren.
•  Mijn afscheid van het werk. We hadden al in januari besloten dat ik per 1 september met vervroegd pensioen zou gaan. Na Henny’s diagnose heb ik niet meer gewerkt, maar heb wel het afscheid op de geplande datum door laten gaan. Een goede keuze.
• Het weekend in Overloon met ons hele gezin.
• De quiltgroep. 
• De uitjes met mijn zussen, altijd een welkome afleiding. 
• De dagen met onze kleinzoon. We hebben geen vaste oppasdag meer, omdat we geen garantie kunnen geven dat we dan ook beschikbaar zijn. Maar we hebben elke week wel een paar uur samen met hem.
• Het geweldige nieuws dat onze zoon en zijn vrouw een kindje verwachten. Een tweede kleinkind. Hopen dat Henny dat nog gaat meemaken.

• Een mooie kerst, samen met kinderen en kleinkind gevierd. Met ruimte voor de emoties die daar in onze situatie ook bijhoren, maar vooral ook veel liefde en blijdschap voor het herstel van Henny na de laatste chemo.

  En ook als ik vooruit kijk is het niet alleen maar kommer en kwel. 
  De komende tijd verwachten we geen achteruitgang, dus we hebben in ieder geval goede weken en misschien wel maanden voor de boeg. 
  Zodra het weer zich van een wat zonniger kant laat zien gaan we nog een keer naar Zeeland.  En misschien daarna nóg een keer. 
  Ik ga een kunstprojectje doen met mijn zus. 
  Henny ziet het weer zitten om onze fietstochtjes weer op te pakken. Wel even wachten op de zon, want hij kan nog steeds slecht tegen de kou (die klacht is wel blijven hangen na de chemo’s). 
  Morgen lunch met een oud-collega. 
  Zondag lunch met het hele gezin. 
  Volgende week weet tekenen met onze kleinzoon, of met de trein spelen of boekjes lezen ;). 
  Binnenkort de volgende echo.  Dan horen we misschien ook of het een jongen of een meisje wordt. Ik ben al aan het bedenken hoe het wandkleed en speelkleed die ik ga maken eruit moeten gaan zien.

  En dan zal augustus, met de geboorte van ons kleinkind, ongetwijfeld  een hoogtepunt worden.

  In 2022 was mijn moeder ernstig ziek toen mijn dochter moest bevallen. Ze overleed precies een week na de geboorte. Toen heb ik gemerkt dat je heel goed verdrietig kunt zijn om het een en tegelijkertijd dolblij met het ander. Daar ga ik me aan vasthouden: nu en ook als het straks weer slechter met Henny gaat genieten van de mooie dingen die er tegelijkertijd ook zijn. En als je de mooie dingen even niet ziet: ga ernaar op zoek. Ik ben er nu in ieder geval vrolijker van geworden :).