Mixed feelings

Het is al lang bekend dat het mannenbrein anders werkt dan het vrouwenbrein. Daar komt ook nog eens bij dat ieder mens überhaupt anders is. Bij mij thuis is het niet anders, alleen maakt dit het ondergaan van de ziekte van mijn partner niet altijd makkelijk. Allereerst zijn buien. Soms heeft hij een humeur, is hij sacherijnig of daadwerkelijk depressief. Ik als partner moet hier altijd maar rekening mee houden en mij naar hem schikken. Althans zo voel ik dat. In de praktijk lukt dit natuurlijk niet altijd en maken we elkaar af en toe het leven zuur. Zeker in een tijd dat ik vooral veel thuis werk en we continu bij elkaar zijn. Ruzies ontstaan dan door de kleinste dingen en er worden dingen gezegd waar we later beide spijt van hebben. En hij roept dan: “nou, gelukkig heb je hier straks geen last meer van als ik er niet meer ben”. Ik denk dan een fractie van een seconde: “inderdaad”. Maar ik weet ook wel dat juist dit soort discussies straks de dingen zijn die ik ga missen. De eeuwige kruimels op het aanrecht, straks gooi ik ze er misschien wel zelf neer. Gelukkig zijn wij beide geen personen die lang boos blijven en zeggen we sorry en kunnen er daarna dan ook weer om lachen, maar het valt niet altijd mee.

Ook de manier hoe hij omgaat met zijn ziekte en hoe ik omga met zijn ziekte. Ik ben iemand die echt alles wil weten. Iedere uitslag elke waarde tot in het kleinste detail uitgelegd. Nu er veel telefonisch contact, vanwege Corona, is met het ziekenhuis, vraag ik hem regelmatig na het telefonisch gesprek met de verpleegkundig specialist: wat was de waarde hiervan, hoe zit dit, wat is het plan, etc……..Mijn partner wil er eigenlijk niet zoveel over weten. En dat vind ik echt heel irritant. Maar ja zoals ik al zei: we zijn verschillend en daarom zijn we ook voor elkaar gevallen. 

De CT-scan is wederom verzet omdat ook de 12e chemo niet door kon gaan vanwege te lage waarden. Ik baal daar enorm van, maar mijn partner roept dan: ik wil het eigenlijk helemaal niet weten en het maakt hem dus niet uit of de scan een weekje later is…………..Heel lastig vind ik dat, maar het is natuurlijk niet mijn lijf. Maar wel mijn leven en mijn partner. Samen komen we er wel uit, maar makkelijk is het niet.

Volgende week hopelijk dan chemo nr 12 en begin juni de CT-scan met pas 3 dagen daarna de uitslag van de scan. We blijen in ieder geval genieten van de kleine dingen, zelfs van de kleine ruzies :)