Lieve Dappere jij,

Twee weken geleden zijn mijn lief en ik afgereisd naar het zuiden van het land. Dik 200 km in de benen en we werden warm onthaald. Daar stond ze dan breekbaar maar even vrolijk als altijd, ze straalde. O wat was het fijn om haar dagelijkse omgeving te mogen bewonderen. Alles was in harmonie daar waar ze woont samen met haar lief, haar hond en haar 3 katten. Op mijn vraag hoe het gaat zegt ze, "  Ik voel me buitengewoon goed, alleen schort het niet met wat mijn lichaam laat zien". Verdrietig wordt ik ervan, zo jong nog en al zoveel moeten doorstaan. Maar ook bewondering , zo positief en vrolijk terwijl het om te janken is. Zij is voor mij zoveel gaan betekenen, ze is mijn voorbeeld. Niet klagen maar dragen. Klinkt hard maar zo was en is ze nog. We wilden niet te lang blijven om haar te vermoeien. Onder tussen is het wel langer geworden dan gepland. Maar o wat ben ik blij dat ik geweest ben. Ze was al 2 keer eerder hier bij mij geweest samen met haar lief.  Wat een prachtig stel ook voor hem is het niet makkelijk. Voor geen van onze partners is het makkelijk. Ik hoop dat ik binnenkort weer langs kan gaan. De afstand maakt niet uit, ze is het dubbel en dwars waard. 

Smiddags zijn we verder gereist naar Hedel. Daar woont mijn jeugd vriendin. We woonden in dezelfde straat we zijn er beiden geboren en gingen naar dezelfde scholen en zaten tot ons 12e in dezelfde klas. Later is zij verhuist op 16 jarige leeftijd weer naar Brabant waar haar moeder oorspronkelijk weg kwam.

Zij heeft geen kanker maar is ook heel erg ziek. Ze heeft chronische alvleesklier ontsteking en tal van andere dingen is ze ondergaan. Ziekenhuizen van 's-Hertogenbosch en het AMC kent ze van binnen en buiten. Morfine slikt ze al jaren. Haar leefwijze heeft ze moeten aanpassen. Nu voor een paar jaar terug heeft ze ook nog COPD gekregen. Inleveren iedere keer weer. Ondanks alles blijft ook zij positief en vrolijk gelukkig dat ook zij dat kan. Toen we er kwamen schrok ik er weer van. Zo benauwd als ze het heeft. Een stukje van de keuken naar de zitkamer kost haar zoveel lucht. Het lijkt net of ze een paar km heeft gerend en dan op adem moet komen. Nu was ze wel extra benauwd en later vertelde ze ook dat ze smorgens een long aanval had gehad. Vreselijk voor haar, haar omgeving om het te zien. Toch geniet ze nog van alle dingen om haar heen. Fijn dat ook zij dat kan. Ze is een week nadat Isa Noëlle is geboren ook oma geworden. Haar eerste kleinkind Vekx. Een prachtig jongetje wat een toeval en wat fijn dat ook zij dat mee mag maken.

Wat heb ik een respect voor deze 2 vrouwen. Zo zwaar lichamelijk maar toch kunnen genieten en positief zijn. Blij dat ik daar ben geweest en dat ik hun vriendin mag zijn.

Dappere jij, zo zijn er zovelen hier. Respect voor ons allen heb ik. Ik maak een diepe buiging.

Dankbaar voor dat ik het meemaken mag. Iedereen die elke dag er toch maar weer mee te dealen heeft, maak er wat van zolang jij en je lichaam het kan. Inleveren zullen we zeker.

Liefs Alice ❤😘