Moeiteloos vanzelf
‘Mag ik even op jouw fiets?’ vraagt Rijk aan onze buurjongen. Het is zondag en we hebben de middag doorgebracht in het Vroesenpark, samen met buren die met ons in de mooiste straat van Blijdorp wonen. Terwijl de kinderen spelen, kletsen we wat en genieten van het park, de spelende kinderen en de beginnende herfst. De bladeren aan de bomen zijn al flink verkleurd en ook de geur van de herfst hangt onmiskenbaar in de lucht. Straks, over een paar weken, als het de hele dag donker blijft en het nat is buiten, zullen we weer naar binnen trekken en het daar gezellig maken.
Maar zover is het nog niet. Vandaag waren we buiten en hebben elke zonnestraal gevoeld. Deze plek is ons thuis, maar voor hoe lang nog? Geen idee, maar deze vraag hoeft vandaag niet beantwoord te worden. Vandaag is gewoon vandaag en doen we alleen maar dingen die we vandaag willen doen.
Ondanks dat het nog geen zes uur is begint de zon al achter de huizen te zakken. Op ons bankje voor het huis drink ik een lekker biertje en geniet van het leven om me heen. Deze week heb ik stappen gemaakt, flinke stappen en ik overdenk ze, maar voel ze vooral. Moeiteloos, het is mijn nieuwe thema. Vanaf nu besteed ik vooral aandacht aan alles wat wel goed gaat in mijn leven. Bijvoorbeeld thuis, de liefde voor Harm en mijn mannetjes. Alles wat moeizaam gaat of moeilijk voelt laat ik even nu. Ondanks dat ik dit besluit pas een aantal dagen geleden genomen heb, voelt ik me nu al zoveel lichter. Het is net of iemand een spotlight heeft aangeknipt en schijnt op alle fijne dingen in mijn leven. Ze hebben meer kleur en schijnen me tegemoet. Daardoor verdwijnt alles wat voelt als ‘moeten’ en ‘moeilijk’ tijdelijk naar de schaduw. Voor het eerst sinds tijden voel ik weer hoe goed ik het heb, zonder dat het moet of valt in de categorie ‘overleven’.
Het is een verademing om weer te kunnen zien wat er wél is, maar belangrijker nog: ik kan het voelen, tot in elke vezel van mijn lijf.
Door deze bril kijk ik om me heen en ik voel me dankbaar. De bomen met hun goudgele bladeren, de brede stoep en de geveltuintjes en bankjes. Harm die in zijn wielrenpak tegenover me zit, vol gefocused op zijn rijtijden, af en toe nippend aan zijn Leffe. Jules die met grote gebaren vertelt over de tanks die hij heeft gebouwd van Lego en Rijk die zijn best doet om met zijn kleine loopfietsje de grote kinderen bij te houden die ‘een raceje’ doen op de stoep. Onze buren, die binnenkort zullen verhuizen maar waar we aan gehecht zijn geraakt. Middagen vol gezelligheid en wijn, onze kinderen die met elkaar zijn opgegroeid, maar ook alle keren dat ze voor ons klaar stonden toen we het zo nodig hadden de afgelopen jaren. Stenen slepen en zand, toen we aan de tuin werkten, oppassen op de jongens, een goed gesprek, advies en altijd die schouder om even op uit te huilen. En ze deden het schijnbaar moeiteloos.
Een traan drijft omhoog als ik eraan denk dat ze straks zullen vertrekken. Tegelijkertijd borrelt ook vertrouwen op, dat wij ook onze plek vinden op de Veluwe, dat het zomaar binnenkort eens zou kunnen lukken om daar stappen in te zetten. En het besef dat het geen zin heeft om vast te houden aan de dingen, omdat ze gemaakt zijn om te veranderen. Omdat wij ook veranderen. De herfst is de tijd dat de natuur alles wat haar niet meer dient, loslaat. En ik laat ook los, in liefde en bewaar de goede herinneringen en hun telefoonnummer. Zodat we elkaar in de toekomst weer kunnen opzoeken om nieuwe herinneringen te maken. We hebben in ieder geval iets moois om op terug te kijken.
Niemand wil echt naar huis en we kletsen nog even verder, bij ons voor de deur. De kinderen spelen schijnbaar onvermoeibaar verder. Stepjes, loopfietsen en fietsen voor ‘grote kinderen’ worden uitgewisseld en geleend. En zo komt het dat ook Rijk een fietsje te pakken krijgt. Tot mijn verbazing stapt hij op, doet een paar verwoede pogingen tot fietsen en rijdt dan weg, alsof hij het al jaren doet. Een nieuwe fase is begonnen, zomaar ineens, vanzelf.
Meer lezen? Kijk dan op www.marijestenstra.nl