Weet je nog?

Lieve Cathlin,

Helaas gaat de ziekte kanker met heel veel emoties samen. Ik heb zelf darmkanker en de reactie van mijn volwassen kinderen vond ik het ergst. Als moeder wil je je kinderen die geborgenheid ook geven. De komende tijd wordt pittig. Hoop dat jullie samen dit aan kunnen. Steun elkaar. Emoties horen bij dit proces. Maar probeer positief te blijven ook al is dit niet altijd makkelijk. 

Heel veel sterkte!

Cisca

pff die komt binnen deze slik slik ik ben 33 en ook ik had deze angst vroeger soms en ook mijn moeder zei dan niet bang zijn we liggen gewoon hier zooo liefdevol zei ze dat  ..... maar vorig jaar is die angst uitgekomen mijn moeder had kanker en er ook nog niks over gezegd ze is in 3 weken gestorven dus ik snap je volledig praat aub veel met elkaar en krop niks op dat is zoo belangrijk verder wens ik jullie veel sterkte en kracht en probeer je koppie soms leeg te  maken......

groet skippybal

Ohh Cathlin, wat vreselijk! Ik begrijp je angst, want pap en mam horen er gewoon te zijn! Altijd! Maar leven en ziek zijn, trekken zich niets aan van wat wij en jij vinden en willen. Kanker treedt binnen en daarmee moeten we het doen. Er samen een weg in vinden en niet weglopen voor de emoties die dat met zich meebrengt. Je mag ze voelen allemaal; je hoeft je nergens voor te schamen. 

Wat Skippybal zegt, komt als een bom bij me binnen. Ik was weliswaar ruim 10 jaar ouder dan jij, maar mijn mam piepte er zomaar ineens met een hartstilstand tussenuit. We hadden een heftig nog niet afgemaakt gesprek samen.... Dat heeft me járenlang achtervolgd en een bijna oneindig groot extra verdriet met zich meegebracht. 

Zie niet meteen het allerergste; er zijn ook kansen. Blijf dicht bij elkaar en krijg op die manier een ander warm en waardevol gevoel van en met elkaar. 

Lieve groetjes Hebe

Oh, wat beschrijf je het hartverwarmend, wat herken ik het gevoel.

Mijn vader stierf aan kanker toen ik bijna 14 was, we spraken er thuis weinig over, dat ging in die tijd zo. Ondanks dat we wisten dat het niet goed zou aflopen. Nu ben ik zelf ongeneeslijk ziek en probeer ik mijn zonen (20 en 22 jaar oud) te sparen. Natuurlijk ga ik, hun moeder, niet binnenkort dood! Maar wat ik wel doe: ons contact koesteren en ze te pletter liefhebben.

Je kunt (nog) niet voorspellen hoe het met je moeder zal gaan. Maar misschien kun je proberen om niet te ver vooruit te kijken. En te koesteren wat jullie hebben, er te zijn voor elkaar, te blijven praten maar ook stil kunnen zijn.  Ik wens jullie heel veel sterkte!

Wat naar,en ik begrijp je angst. Vroeger was ik  ook bang,dat me ouders zouden sterven. 

Zelf heb ik ook eierstokkanker stadium 4. En het blijft spannend. Heb het traject net achter de rug,is dus ook nog pril. Het traject valt niet mee,maar met jullie steun zal ze het zeker beter kunnen dragen. Wens jullie ook sterkte

Ik begrijp helemaal wat je beschrijft. Ook ik werd gediagnosticeerd met eierstokkanker hooggradig stadium 3 c. Mijn kinderen zijn ook volwassen maar zeiden ook al moet er niet aan denken dat je er niet meer zou zijn. Je blijft toch altijd vader / moeder zoon /dochter van . Ik vind het prettig om eerlijk tegen mijn kinderen te zijn en ze te betrekken bij mijn welbevinden. En ik hun welbevinden. We maken er samen een mooie tijd  van en proberen nog zoveel mogelijk momenten samen te beleven. Dat is ons gezamenlijk doel. Hoop dat jij dit ook mag beleven al zal er altijd iets met je mee wandelen. Geniet van je moeder en steun elkaar in mooie en mindere momenten. 

Dikke knuf

Ik ben net zo n mam, stadium IV. Ik ben goed behandelt hoor gelukkig. Mijn mam verloren toen ik 28 was. Ik heb inmiddels kinderen die ouder zijn dan ik destijds maar toch nog te jong, net als ik. Je wordt geconfronteerd met n situatie waarvan je hoopt daar nooit in te komen. Ik geniet van de momenten met ons gezin, waar ik ze vroeger wel eens achter het behang wilde plakken 😊 hebben ook nog lol samen en soms lijkt het net " normaal". Hopelijk jullie ook zolang mam zich goed voelt natuurlijk.