Donderdag de 16e
Donderdag 16 juni
De dag van de scans, maar eerst nog het gesprek met de MDL arts. Bart en ik zitten in de wachtkamer op de afdeling Oncologie. De afdeling waarvan je altijd hoopt dat je daar nooit heen hoeft. Maar ik moet zeggen dat het er van binnen best gemoedelijk uitziet. Wat ons alleen wel opvalt is dat alle andere patiënten die er zitten minimaal 30 jaar ouder zijn dan wij. Dat is wel even confronterend.
We worden binnen geroepen door de arts. De arts is een pittige dame die meteen van wal steekt. Ze weet nog precies wie ik ben omdat ze haar erbij hadden gehaald tijdens de coloscopie, toen ze de bocht niet konden maken.
‘Jeetje, dat is toch ook wat. Zo jong en dan zulk nieuws,’ begint ze. ‘Heeft niemand in jouw familie dit eerder gehad? Weet je zeker van niet? Want dit kan haast niet anders dan dat het familiair is,’ zegt ze.
Wanneer ik aangeef dat ik echt niemand anders in de familie kan bedenken, kijkt de arts van haar computerscherm naar mij en zegt: ‘Het kan natuurlijk ook nu bij jou beginnen. In dat geval worden jullie dochters ook al op jonge leeftijd preventief gecontroleerd. Waarschijnlijk al vanaf 16/17 jaar. Maar het gaat nu om jou. En wij gaan je beter maken.’
Dit is de eerste keer dat we deze woorden horen en dat geeft hoop. De arts vertelt wel dat we eerst de uitslagen van de scans moesten afwachten, want als die niet goed zijn, wordt het een heel ander verhaal. Daarna kijkt ze weer naar haar computerscherm: ‘Wat gek, er is geen tumormarker gevonden in de biopten’. Een tumor marker is een stof die in het lichaam voorkomt bij mensen met kanker. Als de artsen zien dat deze waardes afnemen, weten ze dat de behandeling goed aanslaat. Maar aangezien deze bij mij niet aanwezig is, kunnen ze de marker niet als meetpunt gebruiken.
Ik had op internet gelezen dat hoe fitter je de behandeling ingaat, hoe sneller je herstel zal gaan. Dus ik vraag aan de arts of het raadzaam is om extra te gaan sporten in de tussentijd. De arts kijkt me glimlachend aan en zegt: ‘Je bent jong, hebt geen overgewicht en 2 jonge kinderen. Jij bent wel fit genoeg.’
We lopen de gang op richting de scans. Op dat moment pakt Bart mijn hand, kijkt me aan met een glimlach en geeft een knipoog. Dit kunnen wij aan. Ik knijp zachtjes terug in zijn hand.
De uitslag van de scans krijgen we op dinsdag 21 juni. Dat betekent dat we nog 5 dagen moeten wachten op de definitieve uitslag, het behandelplan en antwoorden op al onze vragen.
Op dat moment hebben we een knop voor onszelf omgezet en zijn gewoon doorgegaan met onze dagelijkse bezigheden. Bart gaat weer naar zijn werk, ik voel me verder gewoon prima, dus de kinderen kunnen lekker naar school en de opvang toe. En die barbecue in het weekend met vrienden laten we ook gewoon doorgaan. Heerlijk even wat afleiding voor ons allemaal. Dat zal ons goed doen!