Wat een week
Deze week was krankzinnig!
Gelukkig voel ik me fysiek weer goed, wel last van neuropathie vooral in mijn linkerhand maar ik probeer het niet te voelen.
Maandag mijn man naar het verzorgingshuis gebracht we hebben expres zolang mogelijk uitgesteld dus rond 16.00 uur erheen.
Samen bij de supermarkt boodschappen gedaan voor het ontbijt van dinsdag en chinees gehaald en samen gegeten op zijn kamer, gelukkig kwamen de kinderen mijn broer en schoonzus nog een bakkie doen.
Rond 21.30 uur naar huis, nog even samen gebeld en toen was ik alleen, echt zo raar zo eenzaam en vooral voelde ik me schuldig! Die nacht slecht geslapen ( hij niet) en gelukkig was het voor hem prettig geweest.
Woensdag kreeg ik via mijn werk te horen dat een lieve collega overleden is aan de gevolgen van longkanker, hij wist het pas vanaf november, zo oneerlijk, zo wreed!
Door dit bericht werd ik wel even terug geworpen naar de realiteit, het kan zomaar omslaan! Zo is de scan goed en zo is het foute boel, toch gaan sporten met de insteek ik ga knallen, juist nu!
Helaas ging mijn hoofd met me aan de haal, je gaat dit niet winnen de kanker is sterker, waarom doe je dit nog? Duurde half uur, tranen in mijn ogen en paniek in mijn lijf. Na een half uur kreeg ik de controle weer terug, god zij dank.
Maandag en donderdag werk ik de ochtenduren en 8-2 was er een bijeenkomst voor het personeel om samen over onze overleden collega te praten. Ik kwam aan op school en zag direct dat de vlag half stok hing vond het een mooi gebaar, in de personeelskamer was het druk en het was een warm bij elkaar zijn. Kon het niet laten om te zeggen zal de volgende foto die van mij zijn? Dinsdag begrafenis nu de vraag ga ik of ga ik niet?
Al met al een week die er flink inhakt, hoop dat het even wat rustiger gaat worden in ons leventje.
Ik geniet ondanks alle moeilijke momenten van het leven, iedere dag, ieder uur, iedere minuut!
Gelukkig voel ik me fysiek weer goed, wel last van neuropathie vooral in mijn linkerhand maar ik probeer het niet te voelen.
Maandag mijn man naar het verzorgingshuis gebracht we hebben expres zolang mogelijk uitgesteld dus rond 16.00 uur erheen.
Samen bij de supermarkt boodschappen gedaan voor het ontbijt van dinsdag en chinees gehaald en samen gegeten op zijn kamer, gelukkig kwamen de kinderen mijn broer en schoonzus nog een bakkie doen.
Rond 21.30 uur naar huis, nog even samen gebeld en toen was ik alleen, echt zo raar zo eenzaam en vooral voelde ik me schuldig! Die nacht slecht geslapen ( hij niet) en gelukkig was het voor hem prettig geweest.
Woensdag kreeg ik via mijn werk te horen dat een lieve collega overleden is aan de gevolgen van longkanker, hij wist het pas vanaf november, zo oneerlijk, zo wreed!
Door dit bericht werd ik wel even terug geworpen naar de realiteit, het kan zomaar omslaan! Zo is de scan goed en zo is het foute boel, toch gaan sporten met de insteek ik ga knallen, juist nu!
Helaas ging mijn hoofd met me aan de haal, je gaat dit niet winnen de kanker is sterker, waarom doe je dit nog? Duurde half uur, tranen in mijn ogen en paniek in mijn lijf. Na een half uur kreeg ik de controle weer terug, god zij dank.
Maandag en donderdag werk ik de ochtenduren en 8-2 was er een bijeenkomst voor het personeel om samen over onze overleden collega te praten. Ik kwam aan op school en zag direct dat de vlag half stok hing vond het een mooi gebaar, in de personeelskamer was het druk en het was een warm bij elkaar zijn. Kon het niet laten om te zeggen zal de volgende foto die van mij zijn? Dinsdag begrafenis nu de vraag ga ik of ga ik niet?
Al met al een week die er flink inhakt, hoop dat het even wat rustiger gaat worden in ons leventje.
Ik geniet ondanks alle moeilijke momenten van het leven, iedere dag, ieder uur, iedere minuut!
