In de kast!

Het is al weer even gelden dat ik iets geschreven heb, inmiddels weer chemo gehad want de scan was stabiel!
Tijdens het gesprek met de oncoloog rees de vraag gaan we mijn lichaam wat meer tijd geven om te herstellen, voorstel oncoloog was dat zij contact op zou met mijn arts in het AvL om te overleggen. We hadden besloten om het voorstel neer te leggen om de vier weken i.p.v. om de drie. Of even te stoppen met de Alimta.

Een paar dagen later belde ze dat hij had geadviseerd om op de drie weken te blijven of naar de zes te gaan of te stoppen. Het schijnt dat Alimta best lang door kan werken. Aan de ene kant is dat fijn zo kan ik uitvinden of mijn levenswijze, THC, Kurkuma, sapjes, meditatie, rust en beweging deze goede uitkomsten veroorzaken of de Alimta.
Maar ik durf dat echt niet aan het idee dat er niets gedaan word maakt me denk ik gek, de scan is nu al iedere keer zo spannend laat staan dan, nee ga ik niet doen. Om de zes weken kan inderdaad je lichaam een beetje herstellen maar is niet echt betrouwbaar, doen ze vaak met patiënten wiens bloed afwijkingen gaat vertonen maar mijn bloed is nog steeds helemaal oke.

Besloot een telefonische afspraak te maken met arts Avl en die heeft donderdag contact met mij opgenomen. Mijn broer was op vakantie naar limburg en die lieverd is naar huis komen rijden om bij het telefonisch gesprek aanwezig te zijn.
De arts belde en vertelde dat wetenschappelijk alleen aangetoond is dat Alimta werkt bij de kuur van om de drie weken. Het is afhankelijk van de bijwerkingen of je wilt overstappen. Mijn bijwerkingen zijn zo minimaal en ik ben nog zo fit en op gewicht dat hij dan adviseerde om gewoon door te gaan zoals ik al bezig was.

Dinsdag moet ik definitief beslissen maar ik ga voor gewoon om de drie weken.

Wat mij opviel deze week was dat ik eigenlijk de kanker in de kast had gezet en zo nu en dan er even naar keek en er dan mee geconfronteerd werd. Deze week stond de kanker weer op tafel zodat ik er continue mee bezig was
Ik realiseer me heel goed dat deze ziekte mij fataal gaat worden maar de confrontatie daarmee wil ik nu niet ik wil genieten van alles en als het mis gaat is het vroeg genoeg om me zorgen te gaan maken.
Vandaag is de samenloop voor hoop bij ons in het park ik ga niet kijken te confronterend, heel mooi maar denk dat het me bang maakt, het verdriet van de mensen die iemand verloren hebben of mensen zoals ik!
Mijn sportmaatjes gaven vanmorgen aan dat we volgend jaar zelf meedoen, dat is denk anders. Met een groep lopen is teamwork en ze zijn geweldig mijn maatjes!

Misschien denken jullie dat ik mijn kop in het zand steek maar dat is niet zo! Ga met het de kanker naar bed en als ik wakker word is het het eerste waar ik aan denk.
Ik wil alleen niet dat het me beperkt in mijn doen en laten nu ik me nog goed voel, dus de kanker gaat de kast weer in en ik ga me de komende weken maar eens verdiepen wat ik wil gaan doen in de tijd die mij nog rest, sowieso niet op de bank zitten wachten.
Nog geen idee wat maar dat komt vast wel goed ben ik van overtuigd!

In september weekje op vakantie met onze dochter, zin in!