De tweede operatie

Begin februari 2009 word ik opgenomen voor de tweede operatie aan mijn gehemelte, voor het wegnemen van meer weefsel voor pathologisch onderzoek, maar dan vanuit de diepte.
Ik word weer opgenomen op dezelfde afdeling en net als bij de eerste operatie word ik, na de voorbereiding, naar de OK gebracht. In de wachtruimte krijg ik een warme deken uit een soort warme oven op mijn bed omdat het op de OK erg koel is. De verpleegkundige vraagt of ik er tegen op zie. Ik antwoord dat het voelt alsof ik voor een grote vliegreis wacht. Spannend. Uiteindelijk word ik opgehaald en wordt mijn bed in de desbetreffende OK kamer gereden. Alles verloopt hetzelfde als bij de eerste operatie. Ik mag overliggen op de OK tafel en wordt aangesloten aan de apparatuur door de assistent anaesthesist. De anaesthesist vraagt of ik er klaar voor ben, drukt op de knop en de apparatuur doet het werk. Ik mag weer inademen met het kapje op mijn neus en voordat ik er erg in heb val ik in slaap.

Weer vind ik het jammer wanneer ik weer ontwaak. Ik heb opnieuw helse pijn. Net als na de eerste operatie. Eten, drinken, innemen van medicatie is vreselijk. Het is gewoon niet te doen. De pijn is niet te controleren. Na een dag word ik opgehaald door mijn zoon. Eenmaal thuis is het strijden tegen de pijn waarbij ik mijn huisarts inschakel, welke mij op een goede manier begeleidt. Het wachten is weer op de controle en de uitslag welke na twee weken zal volgen.

Twee weken later kom ik terug op het spreekuur van de hals/hoofdoncologie en hoor dat de uitslag goed is. In het andere weefsel zijn totaal geen kwaadaardige cellen aangetroffen. Ik mag naar huis en mag bellen als ik vragen heb of als ik een arts wil spreken. Eenmaal thuis is het wachten op de volgende controle en strijd ik verder tegen de pijn welke nog ruim 6 weken aanhoudt. Als medicatie wordt Diclofenac ingezet met maagbeschermers in overdosis. Het is het enige middel wat enigszins verlichting brengt. Het thuis zitten doet mij geen goed en in overleg met de behandelend arts hervat ik mijn werkzaamheden, op dezelfde basis als voor de operatie. Het werk werkt op mij als een therapie. Het is niet de bedoeling in een depressie te geraken. Ik wil door met mijn leven. Oke, weliswaar met de pijn, angst en onzekerheid op mijn schouder maar deze zullen ook met mij moeten dealen. Ik ben niet mijn pijn, angst en onzekerheid, ik ben ik en ik wil door met leven.