De controles
Eenmaal weer thuis, na mijn tweede operatie, begint het herstel en mijn gevecht tegen de pijn. In samenwerking met mijn huisarts neem ik meer dan de toegestane dosering diclofenac, zodat een bloedspiegel kan worden opgebouwd om de ergste pijn voor te zijn en onder controle te houden. Per week kunnen de uren hiermee verlengd worden en dan telkens de dosering verminderd worden. Van mijn moeder krijg ik een blender machine, waarin ik al mijn eten kan pureren. Biefstuk, andere soorten vlees, aardappels, groente, kortom al het voedsel word fijn gemalen in de blender. Zo krijg ik toch alle voedingsstoffen binnen en het smaakt lekker. Ik kan zo gewoon koken en mee eten met mijn gezin. Ik kan het in mijn mond laten smelten en zonder te kauwen, beetje voor beetje, door slikken. Ondertussen pak ik ook mijn werk weer op. Sommige omstanders vinden dat ik de tijd moet nemen voor mijzelf en thuis moet blijven. Ik vind dat ik gewoon in het ritme van alledag moet blijven, maar dan aangepast. In samenwerking met de bedrijfsarts en mijn werkgever pak ik de draad weer op. Het werken doet mij goed. Ik kan hierdoor de zorgen van mij af zetten, het wachten duurt hierdoor minder lang en kan de dingen meer relativeren.
Regelmatig word ik terug verwacht op de controles. Eerst eens per week, ivm de pijn en de wondgenezing, later eens per twee weken en zo wordt dat uitgebreid tot eens in de 6 weken. Bij vragen of onrust mag ik altijd bellen en kan doorgaans, indien nodig, nog dezelfde dag terecht.
Bij de eerste controle wordt de klos van mijn tanden losgehaald. Deze zit met ijzerdraad aan mijn tanden bevestigd. De arts vind dat ik moet proberen de klos los te dragen, zodat ik deze in de nacht niet in hoef te doen. Ook kan ik hem dan dagelijks beter schoonmaken. Dit bevorderd de wondgenezing en het gat, dat de grootte heeft van een 2 euro muntstuk, kan dan op natuurlijke wijze helen en kleiner worden. Ik stem toe. Het werkt echter niet succesvol. De klos valt telkens uit mijn mond, met als gevolg dat ik niet kan eten, drinken of spreken. Alles komt er direct, via mijn neus, weer uit. In de nacht kan ik niet slapen zonder klos omdat het een zeer vreemde luchtstroom geeft, waardoor al mijn slijmvliezen uitdrogen en ik niet kan slapen. Ook kijk ik, op dat moment, voor het eerst in de spiegel met mijn mond open. Het lijkt wel een horror film. De paniek slaat mij uit. Ik kijk in een gapend gat zo mijn neusholte in. Zie hoe de binnenkant van mijn neusholte eruit ziet. Zie de verbinding van mijn neus naar mijn neusholte, wat eruit ziet als een kleine wasdroger afvoerslang, en word er in het geheel niet goed van. Kan de gevolgen van dit alles niet meer overzien. De volgende dag ben ik weer terug voor controle in het ziekenhuis.
De arts legt mij uit wat ik allemaal zie, wanneer ik met mijn mond open in de spiegel kijk. Anatomie les in het echt in de realiteit in plaats van, tijdens mijn opleiding doktersassistent, les vanuit een lesboek.
Het maakt mij paniekerig dit allemaal bij mijzelf te moeten zien. De arts ziet in dat het los laten zitten en inbrengen van de klos geen goede optie is in mijn geval en laat mij gips happen bij de instrumentenmaker voor het maken van een nieuwe klos welke ik, door een kliksysteem gelijk als een soort beugel, dan vast kan klikken aan mijn tanden. Tot het moment dat deze nieuwe inzetbare klos gereed is, wordt de oude klos bijgeslepen. Iets kleiner dan de wondgrootte en weer vastgezet, met ijzerdraad, aan mijn tanden.
Binnen een week is de nieuwe klos klaar en kan ik terug komen om deze te plaatsen. Bij iedere controle wordt de klos kleiner geslepen omdat het de bedoeling is dat het wondgat dicht gaat groeien en gaat helen. Wanneer de klos passend is, kan de wond niet dicht groeien omdat de klos hiermee dan in de weg zit. Iedere keer wanneer de klos weer kleiner wordt geslepen spreek ik slechter. Dit komt omdat er dan openingen zijn waardoor het lucht tijdens het spreken kan weglekken. Het geeft een vreselijk nasaal geluid en is zeer vermoeiend. Wanneer het spreken gedurende de tijd weer beter wordt weet ik dat de wond weer verder geheeld en verder dichtgegroeid is, omdat dan de klos weer passend wordt. Dan is het weer tijd om een stukje van de klos af te slijpen. Dit gaat twee wekelijks voort totdat ik enkele maanden verder ben.
In de zomer van 2009 stelt de arts voor de klos achterwege te laten om de wond niet verder te belemmeren tot het dichtgroeien. Ik stem toe, hoewel ik het vreselijk vindt. Het spreken is hierdoor echt slecht. Een hevig nasale spraak waarmee ik, door een speciale mond- en kaakstand, heel handig wordt om dit zo veel mogelijk op te vangen. Het spreken is hierdoor wel heel vermoeiend en ik heb dan ook dagelijks pijn in mijn kaakspieren door het geforceerd spreken en articuleren. Daarnaast wordt ik handig met eten en drinken. Dit vang ik, op een speciaal door mijzelf aangeleerde wijze, op zodat het voedsel en de dranken niet door mijn neus naar buiten komen. Het is aanpassen en soms wordt het mij allemaal teveel. Meerdere keren zit ik, hevig overstuur en er helemaal doorheen, bij de arts op de ligstoel. Dan zegt hij: 'U weet toch wel wat ik u beloofd heb?'
Ja, dat weet ik. Hij heeft mij beloofd dat het tijdelijk is. Als mijn lichaam zelf gedaan heeft wat het kan doen en er zou nog teveel ruimte overblijven, gaan we praten over plastisch chirurgie voor het dichtmaken van het gat. De arts beloofd mij dat, wanneer het risico op een residu voorbij is en mijn lichaam alles gedaan heeft om het zelf te herstellen, hij met mij zal praten over een permanente oplossing om weer zoveel mogelijk natuurlijk verder te kunnen. Er zijn meerdere momenten dat ik er doorheen zit en dan zegt hij, mij doordringend en inlevend aankijkend, het is tijdelijk. Dit woord herhaal ik ook regelmatig thuis bij mijzelf. Oke, het is niet leuk maar ik ben op de goede weg want het is tij-de-lijk. Later en nu nog, denk ik nog wel eens aan die momenten terug. Ik heb mij gerealiseerd dat eigenlijk alles tijdelijk is in het leven. Want niet alleen mooie dingen en momenten gaan voorbij in het leven, maar minder mooie dingen en momenten gaan ook voorbij. Alles in het leven is eigenlijk tijdelijk.
Regelmatig word ik terug verwacht op de controles. Eerst eens per week, ivm de pijn en de wondgenezing, later eens per twee weken en zo wordt dat uitgebreid tot eens in de 6 weken. Bij vragen of onrust mag ik altijd bellen en kan doorgaans, indien nodig, nog dezelfde dag terecht.
Bij de eerste controle wordt de klos van mijn tanden losgehaald. Deze zit met ijzerdraad aan mijn tanden bevestigd. De arts vind dat ik moet proberen de klos los te dragen, zodat ik deze in de nacht niet in hoef te doen. Ook kan ik hem dan dagelijks beter schoonmaken. Dit bevorderd de wondgenezing en het gat, dat de grootte heeft van een 2 euro muntstuk, kan dan op natuurlijke wijze helen en kleiner worden. Ik stem toe. Het werkt echter niet succesvol. De klos valt telkens uit mijn mond, met als gevolg dat ik niet kan eten, drinken of spreken. Alles komt er direct, via mijn neus, weer uit. In de nacht kan ik niet slapen zonder klos omdat het een zeer vreemde luchtstroom geeft, waardoor al mijn slijmvliezen uitdrogen en ik niet kan slapen. Ook kijk ik, op dat moment, voor het eerst in de spiegel met mijn mond open. Het lijkt wel een horror film. De paniek slaat mij uit. Ik kijk in een gapend gat zo mijn neusholte in. Zie hoe de binnenkant van mijn neusholte eruit ziet. Zie de verbinding van mijn neus naar mijn neusholte, wat eruit ziet als een kleine wasdroger afvoerslang, en word er in het geheel niet goed van. Kan de gevolgen van dit alles niet meer overzien. De volgende dag ben ik weer terug voor controle in het ziekenhuis.
De arts legt mij uit wat ik allemaal zie, wanneer ik met mijn mond open in de spiegel kijk. Anatomie les in het echt in de realiteit in plaats van, tijdens mijn opleiding doktersassistent, les vanuit een lesboek.
Het maakt mij paniekerig dit allemaal bij mijzelf te moeten zien. De arts ziet in dat het los laten zitten en inbrengen van de klos geen goede optie is in mijn geval en laat mij gips happen bij de instrumentenmaker voor het maken van een nieuwe klos welke ik, door een kliksysteem gelijk als een soort beugel, dan vast kan klikken aan mijn tanden. Tot het moment dat deze nieuwe inzetbare klos gereed is, wordt de oude klos bijgeslepen. Iets kleiner dan de wondgrootte en weer vastgezet, met ijzerdraad, aan mijn tanden.
Binnen een week is de nieuwe klos klaar en kan ik terug komen om deze te plaatsen. Bij iedere controle wordt de klos kleiner geslepen omdat het de bedoeling is dat het wondgat dicht gaat groeien en gaat helen. Wanneer de klos passend is, kan de wond niet dicht groeien omdat de klos hiermee dan in de weg zit. Iedere keer wanneer de klos weer kleiner wordt geslepen spreek ik slechter. Dit komt omdat er dan openingen zijn waardoor het lucht tijdens het spreken kan weglekken. Het geeft een vreselijk nasaal geluid en is zeer vermoeiend. Wanneer het spreken gedurende de tijd weer beter wordt weet ik dat de wond weer verder geheeld en verder dichtgegroeid is, omdat dan de klos weer passend wordt. Dan is het weer tijd om een stukje van de klos af te slijpen. Dit gaat twee wekelijks voort totdat ik enkele maanden verder ben.
In de zomer van 2009 stelt de arts voor de klos achterwege te laten om de wond niet verder te belemmeren tot het dichtgroeien. Ik stem toe, hoewel ik het vreselijk vindt. Het spreken is hierdoor echt slecht. Een hevig nasale spraak waarmee ik, door een speciale mond- en kaakstand, heel handig wordt om dit zo veel mogelijk op te vangen. Het spreken is hierdoor wel heel vermoeiend en ik heb dan ook dagelijks pijn in mijn kaakspieren door het geforceerd spreken en articuleren. Daarnaast wordt ik handig met eten en drinken. Dit vang ik, op een speciaal door mijzelf aangeleerde wijze, op zodat het voedsel en de dranken niet door mijn neus naar buiten komen. Het is aanpassen en soms wordt het mij allemaal teveel. Meerdere keren zit ik, hevig overstuur en er helemaal doorheen, bij de arts op de ligstoel. Dan zegt hij: 'U weet toch wel wat ik u beloofd heb?'
Ja, dat weet ik. Hij heeft mij beloofd dat het tijdelijk is. Als mijn lichaam zelf gedaan heeft wat het kan doen en er zou nog teveel ruimte overblijven, gaan we praten over plastisch chirurgie voor het dichtmaken van het gat. De arts beloofd mij dat, wanneer het risico op een residu voorbij is en mijn lichaam alles gedaan heeft om het zelf te herstellen, hij met mij zal praten over een permanente oplossing om weer zoveel mogelijk natuurlijk verder te kunnen. Er zijn meerdere momenten dat ik er doorheen zit en dan zegt hij, mij doordringend en inlevend aankijkend, het is tijdelijk. Dit woord herhaal ik ook regelmatig thuis bij mijzelf. Oke, het is niet leuk maar ik ben op de goede weg want het is tij-de-lijk. Later en nu nog, denk ik nog wel eens aan die momenten terug. Ik heb mij gerealiseerd dat eigenlijk alles tijdelijk is in het leven. Want niet alleen mooie dingen en momenten gaan voorbij in het leven, maar minder mooie dingen en momenten gaan ook voorbij. Alles in het leven is eigenlijk tijdelijk.
3 reacties
Liefs, Marga.
Groetjes, Jerrel