De derde en vierde operatie
In het voorjaar van 2010 laat mijn lichaam zien hoe het op natuurlijke wijze haar best heeft gedaan om de wond en de wondgrootte te laten helen en te genezen. Ik heb mijn lichaam hiermee geholpen door ondersteuning van een goede homeopaat in Heiloo en door goed voor mijzelf te zorgen, onder andere in de vorm van goede voeding en lichaamsbeweging. De wond had een grootte van een twee euro muntstuk en is dichtgegroeid tot de grootte van een twintig eurocent muntstuk. Wonderlijk hoe een lichaam zo kan herstellen. Een jaar lang heb ik zonder klos gelopen, regelmatig de controles doorlopen, waarbij ik regelmatig ook een larinxscopie heb gekregen. De grootte van de wond geeft nog steeds spraakproblemen. Ik kan alles eten en drinken en het eten en drinken kan ik, door de stand van mijn mond aan te passen, goed opvangen zodat het niet door mijn neus naar buiten komt. Wel heb ik regelmatig verslik problemen omdat praten en eten tegelijk regelmatig tot hoestbuien leidt. Dat is niet het ergste, want de uitspraak: 'er zijn ergere dingen' is onderhand mijn motto geworden. Ik ben dankbaar hoever ik immers al ben gekomen. Alleen het spreken is erg zwaar. Ik heb een sprekend beroep en spreek en communiceer de hele dag door met mensen.
Op één van de volgende controles legt de arts uit dat het risico op een residu minder is geworden. Hij verteld dat als dat voor komt, dit meestal in het eerste jaar zal zijn en dat hij openstaat om de natuur een handje te helpen om de opening in mijn gehemelte trachten te sluiten. Hij heeft er alle vertrouwen in.
Ik wordt hiervoor 1 dag opgenomen en er wordt mondslijmvlies uit mijn mond los gemaakt om dit te kunnen gebruiken om het gat, met eigen lichaamsweefsel, af te sluiten. Het is een kortdurende ingreep, wel pijnlijk, echter gelukkig niet zo pijnlijk en zwaar als de twee voorgaande operatieve ingrepen.
De operatie slaagt en eenmaal thuis is het afwachten of eea zal vasthechten. Dit is niet het geval. Al na enkele dagen voel ik, door lekkage van dranken en voedsel en het lekken van een luchtstroom bij het spreken, dat er weer een opening in mijn gehemelte moet zijn. De ingreep is niet gelukt.
Na controles wordt onderling besloten om deze poging nog een keer toe te passen met meer mondslijmvlies weefsel. Een half jaar later, in het najaar van 2010, wordt ik voor de vierde keer opgenomen om de opening in mijn gehemelte trachten te sluiten. Vol goede moed onderga ik de ingreep, echter na enkele dagen volgt opnieuw de teleurstelling. Het weefsel sterft af, laat los en de ingreep is niet gelukt. Na de controle en gesprekken komen we tot de conclusie dat deze optie niet de juiste is maar dat dit ook nog niet het einde is. Er zijn nog meer opties. Eerder toegepast. Hierbij wordt een gezichtsspier, de kauwspier, in het gelaat onderhuids losgemaakt en via een methode gebruikt om inwendig de opening in het gehemelte te sluiten. Deze methode zal zeker succes hebben, echter het is een heel zware ingreep waarbij ook consequenties en de nodige riscico's kunnen optreden. Ik spreek af dat ik hier over ga nadenken. Na mijzelf hierop te orienteren besluit ik mijn goed ontwikkelde intuitie, mijn engeltje op mijn schouder, te volgen. Deze spreekt duidelijk tegen mij dat ik deze ingreep niet moet laten doen. Ook zegt mijn 'engeltje' duidelijk tegen mij dat er een oplossing is, maar dat dit niet deze is, welke nu als optie wordt aangeboden. Op de eerstvolgende controle, inmiddels is het 2011 en twee jaar verder, laat ik weten dat ik afzie van deze optie. Dat dit eventueel altijd nog kan worden overwogen en dat ik graag een second opinion elders wil, om mijzelf verder te kunnen orienteren op misschien andere methoden.
De arts is het hier mee eens en geeft zijn volledige medewerking hierin. Zijn advies is om de second opinion in de VU te Amsterdam te laten doen. Ik stem hiermee in en er wordt een afspraak gemaakt op de polikliniek, plastisch chirurgie in de VU te Amsterdam, in het voorjaar van 2011. Ik ben positief en mijn 'engeltje' laat mij voelen, al weet ik nog niet hoe en wanneer, dat het goed komt!
Op één van de volgende controles legt de arts uit dat het risico op een residu minder is geworden. Hij verteld dat als dat voor komt, dit meestal in het eerste jaar zal zijn en dat hij openstaat om de natuur een handje te helpen om de opening in mijn gehemelte trachten te sluiten. Hij heeft er alle vertrouwen in.
Ik wordt hiervoor 1 dag opgenomen en er wordt mondslijmvlies uit mijn mond los gemaakt om dit te kunnen gebruiken om het gat, met eigen lichaamsweefsel, af te sluiten. Het is een kortdurende ingreep, wel pijnlijk, echter gelukkig niet zo pijnlijk en zwaar als de twee voorgaande operatieve ingrepen.
De operatie slaagt en eenmaal thuis is het afwachten of eea zal vasthechten. Dit is niet het geval. Al na enkele dagen voel ik, door lekkage van dranken en voedsel en het lekken van een luchtstroom bij het spreken, dat er weer een opening in mijn gehemelte moet zijn. De ingreep is niet gelukt.
Na controles wordt onderling besloten om deze poging nog een keer toe te passen met meer mondslijmvlies weefsel. Een half jaar later, in het najaar van 2010, wordt ik voor de vierde keer opgenomen om de opening in mijn gehemelte trachten te sluiten. Vol goede moed onderga ik de ingreep, echter na enkele dagen volgt opnieuw de teleurstelling. Het weefsel sterft af, laat los en de ingreep is niet gelukt. Na de controle en gesprekken komen we tot de conclusie dat deze optie niet de juiste is maar dat dit ook nog niet het einde is. Er zijn nog meer opties. Eerder toegepast. Hierbij wordt een gezichtsspier, de kauwspier, in het gelaat onderhuids losgemaakt en via een methode gebruikt om inwendig de opening in het gehemelte te sluiten. Deze methode zal zeker succes hebben, echter het is een heel zware ingreep waarbij ook consequenties en de nodige riscico's kunnen optreden. Ik spreek af dat ik hier over ga nadenken. Na mijzelf hierop te orienteren besluit ik mijn goed ontwikkelde intuitie, mijn engeltje op mijn schouder, te volgen. Deze spreekt duidelijk tegen mij dat ik deze ingreep niet moet laten doen. Ook zegt mijn 'engeltje' duidelijk tegen mij dat er een oplossing is, maar dat dit niet deze is, welke nu als optie wordt aangeboden. Op de eerstvolgende controle, inmiddels is het 2011 en twee jaar verder, laat ik weten dat ik afzie van deze optie. Dat dit eventueel altijd nog kan worden overwogen en dat ik graag een second opinion elders wil, om mijzelf verder te kunnen orienteren op misschien andere methoden.
De arts is het hier mee eens en geeft zijn volledige medewerking hierin. Zijn advies is om de second opinion in de VU te Amsterdam te laten doen. Ik stem hiermee in en er wordt een afspraak gemaakt op de polikliniek, plastisch chirurgie in de VU te Amsterdam, in het voorjaar van 2011. Ik ben positief en mijn 'engeltje' laat mij voelen, al weet ik nog niet hoe en wanneer, dat het goed komt!
2 reacties