De dag van de operatie
Eenmaal thuis gekomen, na het consult bij de hoofd/hals oncologie in Alkmaar, is het wachten op de oproep van de operatie. Al met al zijn de kansen positief. Ja, ik moet er wat voor doen, ik krijg het niet cadeau maar ik heb besloten er helemaal voor te gaan. Al enkele dagen later krijg ik de telefonische oproep voor de operatie. De operatie zal plaats vinden op 7 januari 2009. Dat is al vrij snel. Ik besluit de draad van het leven weer op te pakken en leef toe naar het vieren van de kerstdagen met mijn gezin. Het worden gezellige dagen. Er zijn nog nooit zoveel foto's van mij gemaakt als op die dagen. Achteraf heb ik het gevoel gehad dat ook m'n kinderen de angst hadden dat het misschien wel eens de laatste kerst kon zijn. Na de kerstdagen begin ik ook weer snel met het oppakken van mijn werk. Het thuis zitten is alleen maar een risico voor piekeren en daar is niemand mee gebaat. Mijn therapie is doorgaan zoals ik gewend ben en in overleg met mijn werkgever spreek ik af dat ik mijn werkzaamheden weer oppak maar wel, indien ik dat nodig heb, naar huis ga wanneer ik wil. Dit gaat goed. Op 7 januari 2009 meld ik mijzelf in het ziekenhuis te Alkmaar voor de operatie.
In de middag is dan eindelijk het moment aangebroken dat ik aan de beurt ben voor de operatie. Na de nodige voorbereiding wordt ik naar de OK gereden. De arts, welke mij gaat opereren, schud mij de hand en beloofd mij dat hij zijn uiterste best gaat doen. Ik ben best wel zenuwachtig. Het is immers al heel lang geleden dat ik onder narcose ben geweest en dat maakt het allemaal toch wel eng. Op het moment dat ik van mijn bed mag overrollen op de operatietafel geef ik mijzelf over. Terwijl ik wordt aangesloten aan de hartbewaking en het infuus staar ik naar het electrocardiogram op de monitor. Ik ben spiritueel en terwijl ik in het beeld staar, zie ik in een flits mijn vader en mijn oma in mijn gedachten voorbij trekken. Ik ben ervan overtuigd dat ze bij mij zijn om mij te begeleiden en te beschermen. Ze maken mij rustig. Ik krijg een gevoel over mij heen, mijn intuitie en innerlijk weten, die mij verteld dat het goed komt. Ik hoef niet bang te zijn.
Dan begint de aneasthesist met het toedienen van de vloeistof in het infuus. Ik krijg een kapje op mijn neus, mag aan een mooie droom denken, diep inademen en dan slaap ik.
Dan komt het moment van ontwaken. Ik hoor mijn naam, heel in de verte, en realiseer mij dat ik het jammer vindt dat ik wakker ben. Ik herken mijn behandelend arts die mij verteld dat hij tevreden is. Dat de operatie is gegaan precies zoals hij had verwacht en zich had voorgesteld. Dat het nu afwachten is op de uitslagen van de patholoog anatoom, wat nog zeker 14 dagen gaat duren, en legt mij uit wat hij allemaal heeft gedaan. De tumor is geheel verwijderd en er is een klos ingebracht. Daarnaast zijn er enkele zeer slechte kiezen, welke een grote bacteriehaard kunnen zijn voor het ontstaan van wondontstekingen, verwijderd. Voor de pijn lig ik aan de morfine pomp. De pijn is hels. Ik voel mijzelf opgelucht dat de tumor uit mijn mond is verdwenen. Nu is het afwachten en herstellen.
De pijn is ondraaglijk. De morfine maakt mij duizelig en misselijk maar de pijn blijft toch in de verte aanwezig. Evengoed mag ik de volgende dag naar huis. Ik wil ook niet langer blijven. Ik lig in het begin samen met een vrouw op de kamer, bij wie preventief haar borst is leeggepeld omdat zij een erfelijke aandoening van borstkanker heeft gehad aan haar andere borst. Op het moment dat zij naar huis gaat wil ik ook naar huis. Ik wil niet alleen in deze ellende en pijn liggen. Ik wil naar huis.
Eenmaal thuis gekomen valt het niet mee. De pijn is zo vreselijk. Morfine flesjes, vloeibare Tramadol, Diclofenac, Paracetamol echt niets lijkt te helpen. Slikken en eten is een grote opgave. Ook het innemen van de medicatie die eerst via zetpillen werden gegeven en nu via de mond moeten worden ingenomen. M'n zoon en m'n, toenmalige, echtgenoot pakken mij ieder aan een kant vast. Ik doe de medicatie in mijn mond en zij tellen tot drie. Bij drie moet ik slikken. Het is vreselijk. Na contact te hebben gehad met het hoofd/halsteam in Alkmaar willen zij mij opnieuw opnemen voor pijnbehandeling. Ik weiger. Ik wil alleen maar thuis zijn, ben er niet meer tegen opgewassen.
Zo vecht ik de komende twee weken door. Dan is het moment aangebroken dat ik voor de uitslag en de controle terug wordt verwacht in Alkmaar op het hoofd/halsspreekuur. De uitslag is gunsig. De gehele tumor is goed weggenomen en de snijvlakken zijn vrij van kwaadaardige cellen. Alleen de patholoog adviseert een tweede operatie om ook in de diepte nog, al is het voor de zekerheid, meer weefsel weg te halen. Uit voorzorg, zodat we echt zeker kunnen zijn dat het niet, als het ware, in de breedte maar ook niet in de diepte terug kan groeien. De keuze ligt aan mij om te beslissen of ik deze operatie toe laat. Dit omdat het niet echt noodzakelijk is omdat er nu nog geen aanleiding voor is, maar slechts uit voorzorg. Ik hoef er niet over na te denken. Natuurlijk ga ik voor die tweede operatie om meer weefsel weg te laten nemen vanuit een andere richting, zodat ook dat grondig kan worden onderzocht. Na een week word ik opnieuw opgenomen voor de tweede operatie.
In de middag is dan eindelijk het moment aangebroken dat ik aan de beurt ben voor de operatie. Na de nodige voorbereiding wordt ik naar de OK gereden. De arts, welke mij gaat opereren, schud mij de hand en beloofd mij dat hij zijn uiterste best gaat doen. Ik ben best wel zenuwachtig. Het is immers al heel lang geleden dat ik onder narcose ben geweest en dat maakt het allemaal toch wel eng. Op het moment dat ik van mijn bed mag overrollen op de operatietafel geef ik mijzelf over. Terwijl ik wordt aangesloten aan de hartbewaking en het infuus staar ik naar het electrocardiogram op de monitor. Ik ben spiritueel en terwijl ik in het beeld staar, zie ik in een flits mijn vader en mijn oma in mijn gedachten voorbij trekken. Ik ben ervan overtuigd dat ze bij mij zijn om mij te begeleiden en te beschermen. Ze maken mij rustig. Ik krijg een gevoel over mij heen, mijn intuitie en innerlijk weten, die mij verteld dat het goed komt. Ik hoef niet bang te zijn.
Dan begint de aneasthesist met het toedienen van de vloeistof in het infuus. Ik krijg een kapje op mijn neus, mag aan een mooie droom denken, diep inademen en dan slaap ik.
Dan komt het moment van ontwaken. Ik hoor mijn naam, heel in de verte, en realiseer mij dat ik het jammer vindt dat ik wakker ben. Ik herken mijn behandelend arts die mij verteld dat hij tevreden is. Dat de operatie is gegaan precies zoals hij had verwacht en zich had voorgesteld. Dat het nu afwachten is op de uitslagen van de patholoog anatoom, wat nog zeker 14 dagen gaat duren, en legt mij uit wat hij allemaal heeft gedaan. De tumor is geheel verwijderd en er is een klos ingebracht. Daarnaast zijn er enkele zeer slechte kiezen, welke een grote bacteriehaard kunnen zijn voor het ontstaan van wondontstekingen, verwijderd. Voor de pijn lig ik aan de morfine pomp. De pijn is hels. Ik voel mijzelf opgelucht dat de tumor uit mijn mond is verdwenen. Nu is het afwachten en herstellen.
De pijn is ondraaglijk. De morfine maakt mij duizelig en misselijk maar de pijn blijft toch in de verte aanwezig. Evengoed mag ik de volgende dag naar huis. Ik wil ook niet langer blijven. Ik lig in het begin samen met een vrouw op de kamer, bij wie preventief haar borst is leeggepeld omdat zij een erfelijke aandoening van borstkanker heeft gehad aan haar andere borst. Op het moment dat zij naar huis gaat wil ik ook naar huis. Ik wil niet alleen in deze ellende en pijn liggen. Ik wil naar huis.
Eenmaal thuis gekomen valt het niet mee. De pijn is zo vreselijk. Morfine flesjes, vloeibare Tramadol, Diclofenac, Paracetamol echt niets lijkt te helpen. Slikken en eten is een grote opgave. Ook het innemen van de medicatie die eerst via zetpillen werden gegeven en nu via de mond moeten worden ingenomen. M'n zoon en m'n, toenmalige, echtgenoot pakken mij ieder aan een kant vast. Ik doe de medicatie in mijn mond en zij tellen tot drie. Bij drie moet ik slikken. Het is vreselijk. Na contact te hebben gehad met het hoofd/halsteam in Alkmaar willen zij mij opnieuw opnemen voor pijnbehandeling. Ik weiger. Ik wil alleen maar thuis zijn, ben er niet meer tegen opgewassen.
Zo vecht ik de komende twee weken door. Dan is het moment aangebroken dat ik voor de uitslag en de controle terug wordt verwacht in Alkmaar op het hoofd/halsspreekuur. De uitslag is gunsig. De gehele tumor is goed weggenomen en de snijvlakken zijn vrij van kwaadaardige cellen. Alleen de patholoog adviseert een tweede operatie om ook in de diepte nog, al is het voor de zekerheid, meer weefsel weg te halen. Uit voorzorg, zodat we echt zeker kunnen zijn dat het niet, als het ware, in de breedte maar ook niet in de diepte terug kan groeien. De keuze ligt aan mij om te beslissen of ik deze operatie toe laat. Dit omdat het niet echt noodzakelijk is omdat er nu nog geen aanleiding voor is, maar slechts uit voorzorg. Ik hoef er niet over na te denken. Natuurlijk ga ik voor die tweede operatie om meer weefsel weg te laten nemen vanuit een andere richting, zodat ook dat grondig kan worden onderzocht. Na een week word ik opnieuw opgenomen voor de tweede operatie.
1 reactie
Ik heb net je blog gelezen. Wat jammer dat je je verhaal (nog) niet afgemaakt hebt. Ik ben heel benieuwd hoe het nu met je gaat.
Hartelijke groet,
Marga.