Gekgedraaid.

Ja ik had mezelf dusdanig gekgedraaid dat ik het al bijna zeker wist.In het (mijn) menselijk brein lijkt het zo te zijn dat bij ieder naar idee al de seinen op rood gaan en dit bevestigen.Het niet krijgen van een uitslag in mijn dossier dreef mijn onrustige gevoel tot hoge hoogtes op. Zoveel afwijking van het normale patroon , bloedprikken en in de avond uitslag konden mijn hersens niet aan.Ik werk met kinderen met het vermoeden van autisme maar heb zelf geen vermoeden van het hebben van autisme alhoewel ik nu toch wel flinke uitval had in mijn normale zijn.Ik wilde gewoon duidelijkheid!

Onrustig was ik , het idee dat de kanker terug was zette de mallemolen aan gedachtes weer in gang.Ben ik wel goed met mijn reserve jaren omgegaan ? heb ik het niet teveel voor lief genomen? ben ik niet dankbaar genoeg geweest, heb ik wel gezond genoeg geleefd,ben ik me niet te veel te buiten gegaan aan verleidingen die niet goed voor me zijn?Allemaal zaken die ik niet meer kan veranderen , het verleden is voorbij en wat het antwoord ook is op die vragen ze zijn dus niet zinvol. Desondanks dendert het door in mijn hoofd, ben ik wel betekenisvol geweest voor anderen , heb ik hard genoeg gewerkt , genoeg mijn best gedaan, niet te veel voor mezelf  alleen geleefd ? Het calvinistisch sausje droop er vanaf.

Oke,gedane zaken nemen geen keer over dus naar de toekomst.Ik ben nog steeds niet bang om dood te gaan maar wel voor een verschrikkelijk traject , pijn uitzichtloosheid en andere ellende waar zoveel mensen mee worstelen en welke ik helaas ook voor mijn eigen ogen heb gezien. Waarom zou mij dat bespaard worden? Misschien moet ik alvast beginnen met uitruimen want ik heb ondertussen toch best wel weer veel spulleboel verzameld, niets geeft schijnbaar zoveel houvast als materie..met heimwee denk ik terug aan mijn 3 maanden verblijf in de yurt , Ik had nagenoeg niets  en was gelukkig onwetend van de uitgezaaide tumor in mijn endeldarm .Hoe kan het dat het weten of niet weten zo ń belangrijke rol speelt in  mijn beleving?

Gedachten vliegen in het rond , heb ik nu echt alles gedaan wat ik wilde ? Hoe ga ik de rest van de tijd invullen , is er nog veel resttijd ? Ondertussen kijk ik dagelijks in mijn dossier maar er komt niets..Ik word er een beetje somber van  en  zit niet lekker in mijn vel. Voor mij niets zo erg als niet weten of en wat er aan de hand is.Als ik iets weet wat dan ook kan ik mijn plan er op trekken (althans dat denk ik ) Vermoedelijk onderschat ik wat de woorden :het is weer terug voor uitwerking op mij zouden hebben.

Als je kanker hebt gehad ben je helaas nooit meer onwetend , bij iedere afwijking in je lijf of gezondheidsgevoel  sta je op scherp.Dapper probeer je door te leven en je niet te veel zorgen te maken , maar dat is door een ander makkelijker gezegd dan gedaan. Op zijn best ga je van controles naar controles .En hoewel ik probeer positief te zijn valt het dus niet altijd mee, en mensen zien dat niet aan de buitenkant.En ja natuurlijk ben ik zielsgelukkig  en dankbaar dat na de eerste schokkende kennismaking met kankerland me veel ellende tot nu toe bespaard is gebleven. 

Maar de onwetende week duurt lang erg lang.Uiteindelijk krijg ik hem aan de lijn, mijn nieuwe dokter, hij is schijnbaar geen Praatgraag en het hele gesprek loopt stroef en is van korte duur. Hij vraagt  niet hoe het met me gaat en zegt de uitslag is goed , de tumormarker zit onder de 1,5.Over een half jaar kunt u zich weer laten prikken volgens protocol.Ja dank u wel. 

De uitslag is goed ! Ik kan het bijna niet geloven. Na mijn werk duik ik alsnog weer  in mijn dossier , ik wil het zwart op wit zien. Maar niets .Er staat niets, alsof er nooit een bloedprik gebeuren is geweest.

2 dagen later echter krijg ik een mailtje van gezondheidsnet. Er is een nieuwe brief binnen. Mijn hele ziekenhuis geschiedenis staat weer beschreven met als toevoeging  dat de laatste uitslag kleiner dan 1.5   is en het gaat goed met mevrouw.

Het gaat goed met mevrouw .O , oké.
De dokter kan dus zonder het te vragen concluderen dat het goed gaat met  mij pruttel ik nog na.

Je zou om minder onrustig worden.

Liefs Brigitte