Hiep- hiep- hyperthermie

Hoera, op zondagavond is de testuitslag al binnen: negatief, dus geen Corona. Wat fijn zeg, dan kan ik maandag de uitgestelde hyperthermie-behandeling ondergaan en de nacht van zondag op maandag ook nog eens lekker slapen. Eerst familie en vrienden geappt en daarna lekker naar dromenland.

Maandagochtend natuurlijk op tijd de wekker gezet om mijn buikje vol te drinken. Inmiddels ben ik er wel achter dat na een nacht slapen mijn lichaam blijkbaar uitgedroogd is. De eerste halve liter heeft stemming onbekend en pas de tweede halve liter gaat blijkbaar naar mijn blaas. Goed om te weten, maar ik moet zeggen dat ik het wel een hele sloot water vind op nuchtere maag. Om half negen bestraling in Tilburg en om elf uur hyperthermie in Rotterdam, dat moet lukken. Na de bestraling even Erasmus bellen over de testuitslag en dan hop naar huis, waar vriendin Anja al op me staat te wachten.

Toch wel spannend hoor zo'n eerste hyperthermie-behandeling, maar gelukkig weet Anja goed de tijd vol te kletsen en arriveren we mooi op tijd in Rotterdam. De folder heb ik bij me en daar staat precies opgeschreven waar we moeten zijn in het ziekenhuis. Lift NH 5e etage, simpel. Uiteraard is NH zo ver als het maar kan verwijderd van de parking. Ach, maakt niet uit, we zijn op tijd en fit. Oke NH, maar dan 5e etage??? Alleen voor personeel staat er in de lift. Tja, toch maar doen, wat anders? We stappen uit op de 5e en komen erachter dat we niet verder kunnen, de deuren gaan alleen maar open met een personeelspasje daar. Gelukkig duurt het niet lang voor een reddende engel met pasje verschijnt. Eigenlijk mag dit niet, vertelt ze ons, maar op deze manier zijn we er snel.

En dan gaat het gebeuren: de eerste diepe hyperthermie-behandeling. Voor mij een bewuste keuze als alternatief voor chemo. Nou ja bewust, ik had er veel voor over om geen chemo in mijn aderen te laten lopen. Alles wat ik te pakken kon krijgen over hyperthermie heb ik gelezen, maar dat is niet zoveel en het blijft een beetje mysterieus. Dat komt ook doordat artsen het niet echt aanbevelen of erover kunnen vertellen en echt niemand in mijn omgeving er ooit van gehoord heeft. Nog een geluk dat ik via Olijf op het nippertje iemand heb gesproken die de behandeling ook heeft gehad. Ik ga het meemaken.

Op bijgevoegde foto is de behandeling afgebeeld. Er ligt een grote koepel die gevuld wordt met water op je buik/om je heen en in de randen van die koepel bevindt zich de verwarmingsapparatuur. Voor wie het niet weet, hyperthermie is verwarmen en wel boven de 40 graden. Naast een katheter krijg ik drie thermometers in mijn onderlichaam, dat is wat minder. In eerste instantie een warm kussentje in mijn nek en een warm dekentje op mijn borst, lekker zeg. Als het onderlichaam is opgestookt volgt de rest en dat is natuurlijk niet de bedoeling. Het warme dekentje wordt verruild voor een natte handdoek met even later ook nog cool packs erop. Ook nog wat koude doekjes op het voorhoofd erbij. Tot slot wordt er een ventilator met koude lucht aangezet. Gelukkig zit Anja in haar winterjas nog steeds naast me te babbelen, dat verdrijft de tijd. Volgens mij heb ik bijna twee uur in het apparaat gelegen, waarvan ik 90 minuten op de juiste temperatuur ben verwarmd. Toch wel lang hoor. Ik vind het redelijk goed te verdragen, maar de laatste 10 minuten lijkt het alsof iemand een baksteen in mijn buik probeert te duwen. Poeh, fijn dat het klaar is!

Eenmaal thuis kost het me moeite om nog een kop thee te drinken. Wat ben ik ongelofelijk, verschrikkelijk moe! Ik duik in bed en zet de wekker omdat mijn auto naar het schadebedrijf moet voor de expert. Goed dat ik dat heb gedaan, want anders had ik nog uren en uren geslapen voor mijn gevoel. Maar jeetje, de volgende dag voel ik me goed en mijn rommelende darmen zijn blijkbaar ook geschrokken. Ik heb het idee dat mijn lichaam een soort boost heeft gekregen van de hyperthermie-behandeling en dat is mooi. Dat maakt dat ik kan uitzien naar de volgende sessie en dat is morgen alweer. Laten we hopen dat het effect niet eenmalig is geweest.

Wat de auto betreft: die is helaas tegen de verwachting in economisch total loss. Dat betekent dat de schade groter is dan de helft van de dagwaarde. Dat doet pijn. Van mijn vader overgenomen toen hij vanwege zijn kanker niet meer kon rijden. En ja, de auto is uit 2008, maar op een lekke band na, heeft hij me nooit de steek gelaten. Geen deuken, geen krassen, goed onderhouden en dan beweert een onverlaat dat hij een blackout had en niks van de aanrijding heeft gemerkt, zucht. Via via ben ik doorverwezen naar een schadebedrijfje dat tweedehandsonderdelen gebruikt en ik hoop dat zij mijn trouwe Prius nog kunnen oplappen. Beetje hetzelfde als wat er nu met mij gebeurt, haha.

groetjes en tot volgende week.